Nawet starożytni lekarze wiedzieli, że oddychanie substancjami skutecznymi medycznie pomaga pacjentom z problemami układu oddechowego. We współczesnej medycynie powszechną formą terapii jest inhalacja za pomocą urządzenia aerozolowego. Wszystkie inhalatory działają na tej samej zasadzie.
Co to jest terapia aerozolowa?
w Terapia aerozolowa pacjent wdycha cząsteczki ciekłej lub stałej substancji czynnej, które są wyrzucane w typowy sposób. Aby dostać się do dolnych dróg oddechowych, cząsteczki muszą mieć mniej niż 10 mikronów. Jednak tylko cząsteczki mniejsze niż 3 mikrony docierają do pęcherzyków płucnych. Wartości te dotyczą pacjentów ze zdrowymi płucami. Płuca, które nie są odpowiednio ukrwione, jak ma to miejsce w przypadku niektórych chorób płuc, na ogół nie mogą być skutecznie leczone lekiem.
Aby uzyskać jak najlepszy efekt, lek powinien dostać się do dróg oddechowych w jak największej ilości w całej dawce. Sposób jego dystrybucji w drogach oddechowych pacjenta zależy od różnych czynników: rozmiaru, kształtu, gęstości i ładunku elektrycznego cząstek oraz typowego wzorca oddychania pacjenta (przepływ oddechu i objętość oddechu do objętości) określają sposób dotarcia leku. Ponadto aerozol powinien być również dostosowany do indywidualnych właściwości płuc i innych narządów oddechowych pacjenta.
Terapia aerozolowa daje dotkniętym chorobą wiele korzyści: W przypadku chorób związanych z ostrą dusznością, doraźna substancja czynna natychmiast dociera tam, gdzie potrzebuje pomocy. Większa powierzchnia wchłaniania zapewnia szybszą skuteczność. Ponadto użytkownik terapii aerozolowej potrzebuje tylko około 10% inaczej wymaganej dawki, co dodatkowo zmniejsza możliwe skutki uboczne.
Funkcja, efekt i cele
Lek transportowany w aerozolu jest stosowany do miejscowego i ogólnoustrojowego leczenia chorób układu oddechowego związanych z nadmiernym wydzielaniem, zatrzymaniem wydzieliny, obrzękami i stanami zapalnymi błony śluzowej lub skurczami mięśni oskrzelowych. Najczęściej stosowanymi środkami są glukokortykoidy, sympatykomimetyki beta-2 i antybiotyki. Terapia aerozolowa jest wskazana w astmie oskrzelowej, ostrym i przewlekłym zapaleniu oskrzeli, POChP (przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc) i mukowiscydozie.
Ponieważ istnieją cztery różne systemy aplikacji aerozolu, a każdy z nich ma mocne, ale i słabe strony, lekarz przepisujący powinien zdecydowanie dostosować system do specjalnych wymagań pacjenta. Dwa z systemów nadają się również do użytku w ruchu (aerozole odmierzane z gazem pędnym i aerozole proszkowe). Pozostałe dwa (dysze i nebulizator ultradźwiękowy) mogą być używane tylko w domu pacjenta. Inhalatory z odmierzaną dawką (MDI) są zwykle przepisywane jako leki ratunkowe na astmę i POChP. Wraz z nimi lek jest rozpylany do dróg oddechowych za pomocą propelentu. Wadą układu inhalacyjnego jest utrata około 10% dawki z przyczyn technicznych. Ponadto 50% składnika aktywnego zwykle pozostaje w ustach i nie można go wdychać.
Inhalatory proszkowe (DPI) są tak samo skuteczne jak aerozole MDI. Warunkiem wstępnym użycia jest, aby pacjent miał objętość przepływu oddechowego co najmniej 30, a jeszcze lepiej 60 litrów na minutę. Systemy nebulizatorów są idealne dla pacjentów ze słabą czynnością płuc. Istnieją nebulizatory strumieniowe i nebulizatory ultradźwiękowe. W przypadku nebulizatorów dyszowych, roztwór lub zawiesina leku jest wyrzucana przez dyszę na końcu ustnika. Szybkość przepływu jest w nim zmniejszona, dzięki czemu pacjent otrzymuje więcej aktywnego składnika na pojedynczą dawkę.
Nebulizatory są łatwiejsze w użyciu, ponieważ pacjent nie musi stosować żadnych specjalnych technik oddychania, a aktywne składniki farmaceutyczne są lepiej rozprowadzane w płucach. Również w przypadku nebulizatorów pacjent musi mocno trzymać ustnik ustami. Musi również mocno trzymać maskę podczas używania. W przypadku nebulizatorów ultradźwiękowych lek jest rozprowadzany za pomocą ultradźwięków.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Przy prawidłowym stosowaniu terapia aerozolowa nie wykazuje żadnych skutków ubocznych, chyba że przepisany przez lekarza lek nie jest tolerowany przez pacjenta lub dawka jest zbyt duża. W przypadku niemowląt i małych dzieci w pojedynczych przypadkach może się zdarzyć, że mały pacjent zacznie krzyczeć lub płakać. Nie używaj aplikacji, gdy jest tak podekscytowany.
Jeśli dziecko odrzuci maskę, rodzic leczący trzyma ją w odległości około 1 cm od ust i nosa. Pacjenci pediatryczni potrzebują nebulizatorów rozpylających bardzo małe krople. Dla dzieci poniżej 3 roku życia dobrze nadają się aerozole z odmierzoną dawką i nebulizatory (oba z maską), od 3 roku życia można używać spejsera z ustnikiem. Pacjenci w wieku od 3 do 6 lat używają nebulizatorów z ustnikiem. Lekarz może przepisać inhalatory proszkowe dzieciom w wieku powyżej 6 lat. Ważne jest, aby młodzi pacjenci po każdym użyciu zjadali lub pili, aby zapobiec odkładaniu się kortykosteroidów lub antybiotyków w jamie ustnej. Starszym dzieciom i dorosłym pacjentom wystarczy natychmiast potem przepłukać usta.
Wskazane jest również umycie twarzy po inhalacji. Podczas używania nebulizatorów szczególnie ważna jest higiena. Odnosi się to zarówno do roztworu, który ma być przygotowany przez pacjenta, jak i do samego urządzenia, a wszelkie pozostałości roztworu w pojemniku należy wyrzucić po każdym użyciu. Następnie wszystkie części nebulizatora należy dokładnie wyczyścić. Należy go również dezynfekować raz dziennie. Wszystkie części z wyjątkiem węża muszą wyschnąć na powietrzu i można je ponownie zmontować dopiero po całkowitym wyschnięciu.
.jpg)
