- Czym jest imperium?
- Imperium Rzymskie
- Imperium Karolingów
- Święte Cesarstwo Rzymskie
- Cesarstwo Bizantyjskie
- Imperium Osmańskie
Wyjaśniamy, czym jest imperium i jakie są cechy imperiów: rzymskiego, karolińskiego, germańskiego rzymskiego, bizantyjskiego i osmańskiego.
Czym jest imperium?
Imperium to organizacja polityczna, w której Stan: schorzenie rozwiń swoją terytorium stale. Poprzez potęgę militarną imperium anektuje innych narody i Państwa, na które narzuca język, a kultura i/lub rok obrotowy zgodnie z interesami i wygodą metropolii, czyli ustanawiając w jej ślady kolonie lub terytoria zależne.
W imperiach Móc polityk wpadał w ręce cesarza lub innego rodzaju monarchy, zwłaszcza tych antyk. W rzeczywistości łacińskie słowo Imperium to ten, który daje początek temu terminowi, chociaż był używany w starożytnym Rzymie jako synonim „władza publiczna"Lub" polecenie ", coś podobnego do"suwerenność”.
Rzymianie używali jednak tytułu imperator („Cesarz”) dla tych władców, którym Republika Rzymska przyznała absolutną władzę nad rzymskimi legionami i życiem politycznym. Od czasów panowania Augusta (między 27 pne a 14 ne), uważanego za pierwszego cesarza rzymskiego, moce te nigdy nie ustały, a Republika stała się Imperium.
Przed i po Imperium Rzymskim istniało wiele imperiów i prawie wszystkie posiadały podstawowe cechy ekspansjonizmu militarnego i kolonizacji różnych ludów, narzucania języka i religia własna i ekonomiczna eksploatacja podbitych.
Mimo to zwykle rozróżnia się:
- Imperia antyczne lub antyczne, ustroju gospodarczego pro-niewolnictwo.
- Współczesne imperia, zasadniczo zachodnie, powstały w okresie badań geograficznych i odkryć naukowych, których Europa doświadczyła między XV a XIX wiekiem, znanych również jako epoka imperializm.
Czy uprawnienie, do których później dołączyły Stany Zjednoczone, skolonizowała znaczną część Ameryka, Afryka Y Azja. W ten sposób rozszerzyli swój język i kulturę, a także zgromadzili towary i materiały niezbędne do podjęcia uprzemysłowienie i modernizacja jego gospodarki kapitaliści.
Imperia, według uczonych, takich jak izraelski Yuval Noah Harari (1976-), miały ogromne znaczenie historyczne jako skupiające byty władzy politycznej i ekonomicznej, jednoczące i jednoczące różne populacje człowieka, co pozwala na budowę większych konstrukcji.
To oczywiście gigantyczną cenę w życiu ludzkim iw kulturze samych skolonizowanych, które w najlepszym przypadku zajęły szczątkowe, mniejszościowe miejsce w dominującej kulturze imperialnej.
Następnie przyjrzymy się niektórym z najważniejszych imperiów w historii Europy.
Imperium Rzymskie
Trzeci z okresów historycznych starożytnej cywilizacji rzymskiej znany jest jako Cesarstwo Rzymskie, charakteryzujące się autokratycznym – dyktatorskim – sprawowaniem władzy. Pod dowództwem różnych cesarzy rozszerzył swoje terytorium od Oceanu Atlantyckiego po Morze Kaspijskie, od Zatoki Perskiej i Morza Czerwonego po Ren i Dunaj, obejmując łączną powierzchnię 6,5 miliona kilometrów kwadratowych ...
W ten sposób Cesarstwo Rzymskie uważane jest za jedno z największych i najważniejszych imperiów historia Zachodu i świata. Był odpowiedzialny za ekspansję łaciny (a tym samym narodziny języków romańskich) i założenie wielu wielkich miasta Europejski jak LondynLondinium), Mediolan (Mediolanum), Wiedeń (Vindobonna) lub Lyon (Lugdunum), między innymi.
Ponadto w swoim głęboko wielokulturowym i różnorodnym łonie narodziło się i spopularyzowało chrześcijaństwo, religia, która później zdominowała całą średniowieczną Europę.
Upadek Cesarstwa Rzymskiego był spowodowany trudnościami w zarządzaniu tak rozległym terytorium, co sprawiło, że korupcja i nieefektywność instytucji imperialnych. Do tego dochodziło osłabienie imperium z powodu podziału jego terytorium i władzy na dwa regiony:
- Cesarstwo Zachodniorzymskie (27 pne - 476 ne), które padło pod najazdami barbarzyńców germańskich, dając początek różnym europejskim królestwom chrześcijańskim.
- Cesarstwo Wschodniorzymskie (395-1453), lepiej znane jako Cesarstwo Bizantyjskie, które przeżyło swojego zachodniego brata przez prawie 1000 lat, ale ostatecznie upadło pod panowanie Imperium Osmańskiego.
Imperium Karolingów
To, co jest znane jako imperium karolińskie, było królestwem frankońskim kierowanym przez dynastię karolińską i istniało w znacznej części Europy Zachodniej między VIII a IX wiekiem. Była to część różnych prób przywrócenia chwały wymarłemu Zachodniemu Cesarstwu Rzymskiemu i rozpoczęła się wraz z koronacją Karola Wielkiego (ok. 742-814), króla Franków i Longobardów, jako nowego cesarza rzymskiego w 800 roku.
W szczytowym momencie imperium karolińskie kontrolowało europejskie terytorium o powierzchni ponad miliona kilometrów kwadratowych i populację od dziesięciu do dwudziestu milionów ludzi na terytoriach dzisiejszych narodów Francji, Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Belgii, Holandii i Północne Włochy. Był to stan katolickiego dworu chrześcijańskiego, który miał dobre stosunki z papiestwem rzymskim.
To imperium było sceną wielkiego renesansu kulturowego, znanego jako renesans karoliński. Jednak porządek polityczny zależał nadmiernie od wierności feudalna szlachta Europejczycy, którzy po śmierci Karola Wielkiego zbuntowali się przeciwko koronie jego syna Ludovico Pío lub „Pobożnego” (778-840), pogrążając Imperium w konflikcie.
Po jego rozpadzie dwa nowe królestwa podzieliły terytorium: Królestwo Francji na zachodzie i Święte Cesarstwo Rzymskie na wschodzie, po podpisaniu traktatu z Verdun w 843 roku.
Święte Cesarstwo Rzymskie
Po upadku i rozpadzie Cesarstwa Karolingów na ziemiach zachodniej i środkowej Europy powstało Święte Cesarstwo Rzymsko-Germańskie, znane również jako I Rzesza lub Cesarstwo Starogermańskie, rządzone przez cesarza germańskiego Rzymu od końca Średniowiecze dopóki Epoka współczesna (962-1806).
Było to państwo ponadnarodowe, o bardzo zmieniających się granicach w ciągu niemal tysiąclecia swojej historii, które starało się zachować prestiż imperium karolińskiego pod dowództwem dynastii saskiej. To katolickie państwo było sceną Reformacja protestancka i kryzysu, który ze sobą niósł, ponieważ gdy religijna jedność imperium została złamana, nie trzeba było długo czekać na pojawienie się wewnętrznych wrogów.
Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) była świadkiem konfrontacji frakcji reformistycznych i kontrreformistycznych w Imperium. Sąsiednie mocarstwa interweniowały w tym konflikcie, często utrzymując część spornego terytorium.
Tak więc, gdy pokój westfalski i pokój pirenejski zakończył konflikt, terytoria niemieckie zostały zdewastowane, a ich ludność doznała poważnych klęsk głodowych, zmniejszając całkowitą populację imperium o 30%. Tak więc Święte Cesarstwo Rzymskie nigdy nie stało się nowoczesnym państwem, mimo że w XVI wieku zdominowało praktycznie całą Europę Środkową i różne części Europy Południowej.
Funkcjonowała jednak jako jednostka pacyfikacyjna dla region aż do wejścia w epokę nowożytną i do XVIII wieku rozpoczął swój słynny upadek. Nie mogąc poradzić sobie z ekspansją napoleońską, imperium zniknęło po rezygnacji z tronu Franciszka II Habsburga-Lotaryngii (1768-1835), który odtąd został tylko cesarzem Austrii.
Cesarstwo Bizantyjskie
To, co nazywamy Cesarstwem Bizantyjskim lub Bizancjum, było w rzeczywistości Cesarstwem Wschodniorzymskim, które narodziło się w 395 roku wraz z podziałem terytorium rzymskiego. Ale podczas gdy stolicą Cesarstwa Zachodniego był Rzym, stolicą Bizancjum było Bizancjum, przemianowane przez cesarza Konstantyna na Konstantynopol, a obecnie nazywane Stambułem, ważnym miastem w greckiej Tracji założonym w 650 pne. C.
Podczas gdy kultura Cesarstwa Zachodniego była łacińska, kultura Cesarstwa Bizantyjskiego była zasadniczo grecka, dlatego przyjęło własną tożsamość w średniowieczu i renesans.
W rzeczywistości ludność Bizancjum była wieloetniczna, mówiła po grecku i była w dużej mierze prawosławna, więc stanowiła chrześcijańską twierdzę wśród sąsiednich narodów muzułmańskich. Nigdy nie nazywali siebie Bizantyjczykami, a państwo nie było znane jako Cesarstwo Bizantyjskie, ponieważ terminy te są owocem późniejszych historyków z XVI wieku.
Zamiast tego Bizantyjczycy nazwali siebie romioiczyli mieszkańcy Rumunia, a następnie Helenoi lub graekos: to znaczy uważali się za chrześcijański lud grecki z obywatelstwem rzymskim.
Kiedy Bizancjum upadło w XV wieku, przeżyli już czas rozkwitu terytorialnego (VI w.) za panowania Justyniana, który próbował i prawie odniósł sukces w przywracaniu granic pierwotnego Cesarstwa Rzymskiego.
Nastąpiły jednak stulecia głębokiego kryzysu i walk wewnętrznych, które doprowadziły do stopniowej utraty terytorium i głębokich przemian kulturowych. W ten sposób od roku 1056 imperium zaczęło podupadać i powolna agonia militarna miała miejsce przeciwko Turkom seldżuckim, którzy ostatecznie zdobyli Konstantynopol w 1453 roku, kończąc w ten sposób na zawsze koronę bizantyjską.
Imperium Osmańskie
Imperium Osmańskie, znane również jako Imperium Osmańskie, było potężnym państwem wieloetnicznym i wielowyznaniowym, rządzonym najpierw przez dynastię Seldżuków, a później przez jej spadkobierców, dynastię Osmanli.
Ludy te doprowadziły do tego, że jeden z najmniejszych państw Azji Środkowej, Turkiestan, zamieszkany przez pół-koczowniczych rolników wyznania sunnickiego, stał się jedną z najsilniejszych potęg politycznych i militarnych w regionie. Był odpowiedzialny zarówno za upadek kalifatu Abbasydów, z którego wnętrzności wyrosło, jak i za jego wielkich rywali, Cesarstwo Bizantyjskie.
Początki Imperium Osmańskiego sięgają pierwszego sułtanatu tureckiego, którego terytorium zostało scedowane przez Seldżuków na rzecz Ertugrul (1198-1281), uważanego za założyciela Imperium. Było to małe i nieistotne księstwo, ze stolicą Sögüt, które, gdy bej Osman I przeszedł w ręce jego syna, rozpoczęło proces ekspansji militarnej, która później przekształciła je w imperium, które trwało siedem wieków.
Wytrzymując naciski Imperium Mongolskiego i pokonując bizantyjskich, węgierskich, rzymskich, germańskich i egipskich wrogów mameluków na Zachodzie, między innymi, Imperium Osmańskie osiągnęło maksymalny wyraz terytorialny między XVI a XVII wiekiem, kontrolując część trzech kontynenty:
- Europa Południowo-Wschodnia: Bułgaria, Serbia i starożytne Bizancjum.
- Bliski Wschód: Iran, Irak i wszystkie wybrzeża Morza Śródziemnego i Morza Czerwonego.
- Afryka Północna: Egipt, Tunezja, Libia i część Maroka).
W tym sensie był islamskim następcą wielkich imperiów starożytności. Jednak upadek Imperium Osmańskiego rozpoczął się po niepowodzeniu Wielkiej Wojny Tureckiej w 1683 r., w której nie powiodła się nowa szturm na Wiedeń, broniony przez zjednoczone armie różnych europejskich królestw chrześcijańskich.
Następnie straty terytorialne, demoralizacja armii i konflikty wewnętrzne osłabiały Cesarstwo, aż w latach 1789-1914 nastąpił okres restrukturyzacji i reform, przerwany jednak przez udział Turcji w Pierwsza wojna światowa.
Sojusznik Niemiec i Trójprzymierze, wydajność Imperium Osmańskiego w latach wojna było kiepskie, mimo nieustannej pomocy Niemców. W końcu Arabska Rebelia z 1916 r., wspierana przez Wielką Brytanię, zadała Imperium śmiertelną ranę, powodując, że pogrążyło się ono w chaosie. W 1922 r. zniesiono sułtanat i powstała pierwsza Republika Turcji z rąk prezydenta Kemala Atatürka (1881-1938).