Absolutna siła

Plik Absolutna siła wynika z maksymalnej siły i niezależnie chronionych rezerw mocy organizmu. Siła absolutna odpowiada zatem maksymalnej sile, jaką ciało może teoretycznie przyłożyć do oporu. Choroby z upośledzeniem siły maksymalnej wpływają również na siłę absolutną.

Jaka jest siła absolutna?

Układ nerwowo-mięśniowy może wywierać pewną siłę przeciwko oporowi. Poprzez odprowadzające drogi nerwu ruchowego ludzie przekazują mięśniom instrukcje skurczu za pomocą poleceń z centralnego układu nerwowego. Ten proces można dowolnie kontrolować.

Maksymalna osiągalna siła układu nerwowo-mięśniowego pod dobrowolną kontrolą odpowiada tak zwanej maksymalnej sile człowieka. Ta maksymalna siła zależy przede wszystkim od jakości włókien mięśniowych. Jednak maksymalnej siły osoby nie należy rozumieć jako ogólnie największej możliwej siły wyjściowej układu nerwowo-mięśniowego. Raczej ta najwyższa możliwa moc wyjściowa odpowiada mocy absolutnej.

Siła absolutna składa się z arbitralnej siły maksymalnej i chronionych autonomicznych rezerw mocy, które wymykają się dobrowolnej kontroli. Dlatego też celowo jest dostarczana maksymalna siła. Siła absolutna nie może być wytworzona na polecenie, ale podlega autonomicznej kontroli, a tym samym ochronie przed zużyciem. Dostęp do tak chronionych rezerw mocy jest możliwy tylko w sytuacjach awaryjnych, takich jak obawa przed śmiercią.

Funkcja i zadanie

W sytuacjach awaryjnych ludzie mają większe uprawnienia, niż można sobie wyobrazić. Przykładowe historie o drobnych matkach podnoszących samochody, które ratują własne dzieci przed sytuacjami awaryjnymi po wypadku, to coś więcej niż tylko mit. W pewnych okolicznościach ludzie faktycznie rozwijają niewyobrażalne moce i wykraczają daleko poza siebie.

Jest to możliwe dzięki absolutnej sile układu nerwowo-mięśniowego, a raczej dzięki rezerwom mocy nerwowo-mięśniowej, które były przechowywane pod autonomiczną ochroną na wypadek „nagłych wypadków”. Siła bezwzględna jest zatem sumą maksymalnej arbitralnej siły i rezerw, których nie można arbitralnie odzyskać, które podlegają niezależnej ochronie przed dostępem. Różnica między praktycznie i arbitralnie dostępną maksymalną siłą a teoretycznie maksymalną siłą, jaką może wytworzyć układ nerwowo-mięśniowy, nazywa się deficytem siły.

Dopóki zapewnione jest przeżycie, organizm nie uwalnia autonomicznych rezerw mocy, aby uzyskać do nich dostęp. Z ewolucyjnego punktu widzenia to „zachowanie bunkra władzy” jest powszechną zasadą przetrwania. Ogólnie rzecz biorąc, każdy organizm oszczędza siły w celu przetrwania, o ile to możliwe. Ewolucyjna zasada „łatwiejszej ścieżki”, preferowana przez wszystkie żyjące istoty, również odnosi się do tego związku. Tłem dla tej zasady jest ochrona przed urazami lub zagrażającym życiu wyczerpaniem.

Ponieważ rezerwy mocy układu nerwowo-mięśniowego są chronione przed dobrowolnym dostępem w normalnych warunkach, są one dostępne do przetrwania w sytuacjach zagrażających życiu. Dostęp do rezerw można uzyskać, na przykład, w okolicznościach zewnętrznych, takich jak ogromny stres emocjonalny w postaci złości lub strachu przed śmiercią.

Decydującym czynnikiem dla siły absolutnej, oprócz fizjologicznego przekroju mięśni, jest jej zdolność operacyjna w zależności od stymulacji nerwów. W sytuacjach nagłych i stresujących w ośrodkowym układzie nerwowym nasila się tzw. Leven of Arousal. Ciało jest bardziej podatne na bodźce, a przekazywanie bodźców do mięśni może również wzrosnąć. Z tego powodu przy umiarkowanie wysokim poziomie pobudzenia wydolność organizmu jest znacznie powyżej średniej, a rezerwy mocy są uwalniane.

Do uwalniania ma również wpływ hormonalny wpływ tak zwanych hormonów stresu. Najważniejsza z nich: adrenalina, która pobudza dostarczanie energii.

Oprócz sytuacji awaryjnych autonomicznie chronione rezerwy stresu mogą być również wywoływane przez oddziaływanie zewnętrzne za pomocą stymulacji elektrycznej, hipnozy lub substancji poprawiających wydajność.

Deficyt siły między dobrowolną maksymalną siłą a mimowolną siłą absolutną wynosi około 30 procent dla normalnie wytrenowanej osoby. Wykazano, że sporty wyczynowe lub trening IK (trening koordynacji śródmięśniowej) zmniejszają deficyt siły o około pięć procent. Z drugiej strony, interwencja w ewolucyjne, biologiczne, znaczące „zachowanie bunkra mocy” niekoniecznie jest korzystne.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Maksymalna siła różni się w zależności od osoby, na przykład ilością ćwiczeń, stanem odżywienia i wieloma innymi czynnikami. Choroby mogą również ograniczać maksymalną siłę osoby, takie jak choroby elementów kurczliwych w mięśniach. W tym kontekście należy wspomnieć np. O zmianach strukturalnych miozyny na podstawie mutacji genetycznych, jak ma to miejsce w przypadku rodzinnej kardiomiopatii przerostowej.

Miopatie również ograniczają dobrowolną maksymalną siłę. To samo dotyczy niedoboru lub defektu aktyny, białka kurczliwej struktury mięśni. Ponadto choroby zapalne tkanki nerwowej zasilanej ruchowo ograniczają maksymalną siłę, pozostawiając uszkodzenia na nerwach zaopatrujących i tym samym upośledzając przewodnictwo tkanki. Oznacza to, że polecenia skurczu docierają do mięśni tylko w ograniczonym zakresie lub wcale.

Choroba zwyrodnieniowa i neurogenna ALS atakuje także centralne neurony ruchowe i tym samym stopniowo paraliżuje wszystkie ruchy mięśni organizmu. W konsekwencji zmniejszona siła maksymalna prowadzi również do całkowitej zmniejszonej siły bezwzględnej, ponieważ siła bezwzględna jest sumą siły maksymalnej i rezerw chronionych. W przypadku paraliżu mięśni maksymalna siła tych mięśni jest trudno dostępna.

Jednak w sytuacjach zagrażających życiu pojawiły się doniesienia o sparaliżowanych ludziach, którzy nagle byli w stanie ponownie się poruszać, choć w mniejszym stopniu. Zjawisko to jest prawdopodobnie spowodowane zwiększonym poziomem pobudzenia, które jest zagrożeniem dla życia w ośrodkowym układzie nerwowym, a także powoduje, że uszkodzona tkanka nerwowa jest bardziej podatna na bodźce. Jednak całkowicie zniszczonej tkanki nerwowej nie można reaktywować, nawet jeśli życie jest zagrożone.

Innym możliwym wytłumaczeniem może być psychika.Na przykład w przypadku chorób demielinizacyjnych układu nerwowego i wynikającego z nich paraliżu nie można całkowicie wykluczyć bardzo niewielkiej remielinizacji, a tym samym przywrócenia pewnego przewodnictwa nerwowego. Przekonanie, że są sparaliżowani, często nie pozwala choremu chodzić w takiej sytuacji, nawet jeśli byłoby to w pewnym stopniu możliwe. W śmiertelnym niebezpieczeństwie to psychologiczne zjawisko zostanie prawdopodobnie przezwyciężone.

Ponadto wcześniej ćwiczone funkcje uszkodzonej tkanki nerwowej można przenieść na zdrową tkankę nerwową, która jest wykorzystywana np. W fizjoterapii po udarze. Nie można od razu wykluczyć spontanicznego przekazania funkcji w przypadku ostrego śmiertelnego zagrożenia.