Wyjaśniamy, czym jest asceza w religii i filozofii. Ponadto jego historia i przedstawiciele na Wschodzie i Zachodzie.
Czym jest asceza?
Asceza to doktryna religijne i/lub filozoficzne, które dążą do oczyszczenia ducha poprzez pozbawienie ciała przyjemności materialnych. To znaczy są asceci tradycje które obejmują abstynencję, samotność, odosobnienie, ubóstwo i post, pośród innych form deprywacji materialnej, jako drogi do mistycznego oświecenia.
Asceza może być częścią tradycji kulturowych, które bardzo różnią się od siebie, ale ogólnie rozumieją oświecenie jako proces oderwany od ziemskich przyjemności i ziemskiego życia. Ci, którzy ją praktykują, są znani jako asceci lub pustelnicy.
Ten rodzaj praktyki ma tysiącletnią historię na Wschodzie, zwłaszcza w buddyzmie zen i innych hinduskich tradycjach ascetycznych. Był również obecny na islamzwłaszcza w mistyce sufizmu.
Jednak termin „asceza” ma pochodzenie greckie: w starożytności mówiono o Askesis odnieść się do doktryny ćwiczeń lekkoatletycznych i wojskowych, które miały doprowadzić do obywatel grecki w kierunku cnota.
Istnieje również bardzo rozległa chrześcijańska tradycja ascetyczna, na którą składają się różne zakony, które dążyły do większej bliskości Boga poprzez wyrzeczenie: śluby czystości i ubóstwa, dobrowolne zamknięcie w klasztorach, a nawet porzucenie życia miejskiego.
Przykładem chrześcijańskiej ascezy byli „Ojcowie Pustyni” lub „Ojcowie Pustkowi” z VI wieku, którzy opuścili rzymskie miasta, aby udać się w samotność na pustynie Syrii i Egiptu. Podobne przypadki pojawiają się w kościołach prawosławnych i katolickich, w których często dochodziło do kar cielesnych lub wyrzeczenia się przyjemności.
Jedną z najbardziej znanych szkół ascetycznych była hiszpańska, która przetrwała od Baja Średniowiecze aż do XVII wieku, a który miał wiele aspektów: jezuitę, karmelita, franciszkanin, augustianin, dominikanin i tak dalej. Sam św. Jan od Krzyża (1542-1591) napisał, że „trzeba stracić apetyt na rzeczy”.