Rozwój embrionalny wątroby

Plik embrionalny rozwój wątroby to wieloetapowy proces, w którym oprócz wątroby tworzą się również drogi żółciowe i woreczek żółciowy. Pączek nabłonka służy jako wyjście i ulega proliferacji aż do funkcjonalnego narządu. Podczas rozwoju wątroby mogą wystąpić zaburzenia rozwoju embrionalnego.

Czym jest embrionalny rozwój wątroby?

W embriogenezie poszczególne tkanki późniejszego osobnika rozwijają się od komórek wszechmocnych do ich ostatecznej morfologii. Częścią tego rozwoju jest embrionalny rozwój wątroby. Ten wieloetapowy proces odpowiada tworzeniu wątroby i układu wątrobowo-żółciowego. W ten sposób drogi żółciowe i woreczek żółciowy są objęte rozwojem.

Wątroba jest centralnym narządem metabolizmu. Ich materiałem wyjściowym jest pączek nabłonka, który stopniowo namnaża się, aż stanie się w pełni funkcjonalnym narządem. Rozwój embrionalny całego układu wątrobowo-żółciowego można podzielić na dwa etapy. Najpierw rozwija się miąższ wątroby, dróg żółciowych i woreczka żółciowego. Drugim krokiem jest rozwój naczyń wewnątrzwątrobowych. Rozwój układu naczyniowego pomaga komponentom osiągnąć ich ostateczną funkcję.

Funkcja i zadanie

Początkowo komórki endodermy kiełkują w obszarze dwunastnicy w rozwoju embrionalnym wątroby. W stadium embrionalnym z siedmioma somitami w ten sposób tworzony jest zawiązek wątroby, zwany pierścieniem wątrobowo-trzustkowym, który składa się z dwóch różnych części. Dolna część jest utworzona przez zwężenia i służy jako oryginalny materiał woreczka żółciowego, przewodu torbielowatego i niektórych części przewodu żółciowego. Oprócz miąższu wątroby w górnym odcinku rozwijają się inne drogi żółciowe. Komórki tworzące miąższ wątroby rosną w śródbrzuszu brzusznym, a także naciekają przegrodę poprzeczną w celu przyczepienia przepony. Po tym kroku panele i belki są przestawiane. Wypełniona krwią zatoka tworzy szew wokół struktur. Komórki śródbłonka zatoki tworzą jej ściany i wywodzą się z przegrody poprzecznej.

Tworzenie się krwi w embrionalnej wątrobie osiąga punkt kulminacyjny w siódmym miesiącu ciąży i spada do zera przed porodem. Wewnątrzwątrobowy układ naczyniowy powstaje w drugim etapie embrionalnego rozwoju wątroby. Żyłki żółtkowe przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie jelita. Tworzą zespolenia zarówno z przodu, jak iz tyłu. Po kolejnych procesach przebudowy z żył witelinowych i ich zespoleń powstają żyły wątrobowe, które prowadzą do i z żył oraz zatoki wewnątrzwątrobowej krwi.

Miąższ wątroby rośnie wokół żył żółtkowych i ich zespoleń, dając powstałe połączenie sinusoidalne z układem żylnym. Czaszkowa sieć naczyniowa staje się wewnątrzwątrobową częścią żyły głównej dolnej i żyły odprowadzającej. Te ostatnie żyły stają się żyłami wątrobowymi. Następnie dochodzi do obliteracji lewej żyły witelinowej, co prowadzi do równomiernego żywienia tułowia żyły. Później pień żył staje się źródłem Vena portae hepatis. Tkanka łączna zbudowana z mezenchymu leży wzdłuż vena portae hepatis, która bierze udział w procesie proliferacji od siódmego tygodnia rozwoju, a tym samym rozprzestrzenia się wzdłuż gałęzi wewnątrzwątrobowych. Części arteria hepatica, które rozgałęziają się w przegrody, rosną w powstałą warstwę tkanki łącznej.

Punktem wyjścia jest wrota wątroby, a proces przebiega dalej do wnętrza wątroby. Żyły pępowinowe przenoszące krew znajdują się po lewej i prawej stronie zwężenia wątroby. Twoja krew pochodzi z łożyska. Żyła pępowinowa po lewej jest później podłączona do układu zatokowego. Prawa tętnica pępkowa cofa się. Następnie arterializowana krew łożyskowa jest przenoszona do wątroby. Następnie następuje przebudowa wewnątrzwątrobowego układu naczyniowego, tak aby krew mogła być prowadzona bezpośrednio przez żyły odprowadzające wątrobę i przez żyłę główną do serca.

Choroby i dolegliwości

Podczas rozwoju embrionalnego mogą wystąpić różne zaburzenia, znane również jako zaburzenia rozwoju embrionalnego. Niektóre z nich są spowodowane czynnikami wewnętrznymi, którymi są zwykle mutacje genetyczne lub czynniki dziedziczne. Inne zaburzenia rozwojowe są spowodowane czynnikami zewnętrznymi i mogą być związane np. Z narażeniem na truciznę lub niedożywieniem matki w okresie ciąży. Na przykład cysty narządu związane z wątrobą można przypisać takiemu zaburzeniu rozwojowemu. Na przykład torbielowata degeneracja wątroby jest konsekwencją zaburzeń rozwoju dróg żółciowych zarodków. W większości przypadków zjawisko to jest związane z torbielowatym zwyrodnieniem nerek i objawia się u noworodka bardzo powiększoną wątrobą.

Zakłócenie rozwoju wątroby embrionalnej jest także przyczyną tzw. Kompleksu von-Meyenburga. Głównym objawem tej choroby jest hamartoma wątroby z powiększonymi strukturami dróg żółciowych i części tkanki łącznej. Kompleks von Meyenburga powstaje w wyniku wady rozwojowej zarodka na płytce przewodowej. To tworzenie się tkanki jest punktem wyjścia do rozwoju każdego przewodu żółciowego w wątrobie. Ta choroba jest również związana ze zmianami torbielowatymi w wątrobie i nerkach. Oprócz cyst kompleks składa się głównie z makroskopowo widocznych szaro-białych ognisk, zwykle nie większych niż jeden centymetr, które pojawiają się pojedynczo lub w grupach. Często te ogniska znajdują się tuż poniżej torebki wątroby. Analiza tkanki ujawnia grupy umiarkowanie powiększonych przewodów żółciowych. Z reguły nie ma atypii. Zmiany są osadzone w tkance łącznej. W pojedynczych przypadkach zawierają żółć.