Mięsień Scalenus medius

Z Mięsień Scalenus medius jest najdłuższym mięśniem pochwowym i wchodzi w skład mięśni karku i pomocniczych mięśni oddechowych. Nazywa się również mięsień szkieletowy podnośnik środkowego żebra oznacza i rozszerza klatkę piersiową poprzez obustronne skurcze w celu ułatwienia wymuszonego wdechu. W przypadku mięśnia pochyłego przedniego mięsień tworzy lukę pochwową, która staje się coraz bardziej patologiczna w kontekście zespołu skalenus.

Co to jest mięsień Scalenus Medius?

Mięśnie szyi lub brzuszne mięśnie szyi składają się z różnych mięśni szkieletowych, które przyczyniają się do przednio-bocznej masy mięśniowej szyi. Mięśnie szyi są czasami nazywane również mięśniami szyi, które zasadniczo należą do mięśni pleców. Jednym z mięśni szkieletowych szyi jest mięsień skalenus medius.

Łaciński przymiotnik „scalenus” oznacza coś w rodzaju „nierówny” lub „krzywy”, a zatem odnosi się już do morfologii mięśnia szyjnego. Mięsień scalenus medius jest lepiej znany jako mięsień podtrzymujący żebro środkowe. Musculus scalenus anterior, który jest również częścią mięśni szyi i razem z musculus scalenus medius tworzy tak zwaną szczelinę skalenową, którą należy oddzielić od podpory środkowego żebra. W sumie są trzy muculi skalen. Trzeci mięsień pochyłowy to tylny mięsień łuskowy. Wszystkie trzy mięśnie pochwowe nazywane są hipaksjalnymi mięśniami szkieletowymi i znajdują się w okolicy klatki piersiowej. Każda połowa ciała jest wyposażona w centralny podnośnik żeber.

Anatomia i budowa

Pochodzenie mięśnia skalenus medius odpowiada procesom poprzecznym kręgów szyjnych. Dokładniej, są to kręgi szyjne od trzeciego do siódmego. W większości przypadków uchwyt żebra środkowego zaczyna się od pierwszego lub drugiego żebra. Stąd mięsień biegnie grzbietowo do tętnicy podobojczykowej i czasami przyczepia się również do zewnętrznej powierzchni żeber.

Mięsień skalenus medius jest najdłuższym mięśniem pochyłym w anatomii człowieka. Pomiędzy podporą środkowego żebra a krótszym przednim mięśniem łuskowym znajduje się wolna przestrzeń, zwana również tylną szczeliną łuskową. W tym momencie tętnica podobojczykowa przechodzi przez splot ramienny i wchodzi do pachy. Unerwienie musculus scalenus medius jest przejmowane przez przednie gałęzie różnych nerwów rdzeniowych. Dokładniej, nerwy rdzeniowe z odcinków rdzenia kręgowego C4 do C7 biorą udział w unerwieniu mięśnia szyjnego.

Funkcja i zadania

Musculus scalenus medius w istotny sposób wpływa na zdolności motoryczne szyi. Mięsień przesuwa szyję na bok podczas jednostronnych skurczów. Oznacza to, że środkowy podnośnik żebra pochyla kręgosłup szyjny, gdy występuje jednostronny skurcz. Z drugiej strony, jeśli mięśnie szkieletowe kurczą się po obu stronach ciała, szyja jest ściągnięta. Skurcze mięśnia nie tylko wpływają na motorykę szyi, ale również wpływają na ogólną motorykę tułowia.

W szczególności obustronny skurcz mięśnia szkieletowego zmienia coś w morfologii tułowia i klatki piersiowej. W ramach obustronnego skurczu mięsień łokciowy medius unosi górne żebra. To połączenie pomogło określić mięśnie jako „podnoszące środkowe żebra”. Klatka piersiowa zmienia się automatycznie dzięki uniesionym żebrom. Przede wszystkim koścista klatka piersiowa zwiększa swoją objętość poprzez skurcz mięśni. Podobnie jak pozostałe dwa mięśnie skaleni, mięsień scalenus medius jest częścią pomocniczych mięśni oddechowych, które wykonują ważne zadania w kontekście inspiracji.

Na przykład przedni mięsień pochwowy unosi pierwsze żebro, gdy jest skurczony z obu stron, a kręgosłup szyjny zostaje unieruchomiony, co również powoduje rozszerzenie klatki piersiowej. Musculus scalenus posterior wspomaga rozszerzanie się kostnej klatki piersiowej podczas obustronnego skurczu, a musculus scalenus medius rozszerza kość piersiową podczas wdechu poprzez skurczenie po obu stronach. Podobnie jak wszystkie inne składniki pomocniczych mięśni oddechowych wdechowych, mięsień skalenus medius wspomaga oddychanie, gdy wdech jest nasilony lub wymuszony. Pomocniczych mięśni oddechowych nie należy mylić z rzeczywistymi mięśniami oddechowymi, które składają się z przepony i mięśni międzyżebrowych.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

Musculus scalenus medius może nabrać znaczenia patologicznego w kontekście różnych zespołów uciskowych. Najbardziej znanym zjawiskiem w tym kontekście jest syndrom łuski. Zespół ucisku jest czasami określany w literaturze jako zespół żebra szyjnego lub zespół Naffzigera.

Ten zespół ucisku nerwu wywodzi się z grupy zespołów ujścia klatki piersiowej. Splot ramienny zostaje zakleszczony w szczelinie pochyłej między mięśniem pochyłym średnim a przednimi mięśniami. Skutkiem mogą być różne deficyty w obszarze neurologicznym. Ponieważ motor splotu ramiennego unerwia mięśnie ramion i klatki piersiowej, a także bierze udział w wrażliwym unerwieniu motorycznym ramion i dłoni, pacjenci z zespołem skalenicznym często cierpią na zależny od obciążenia ból w okolicy barku i ramion. W pojedynczych przypadkach wrażliwe unerwienie ręki może zostać zaburzone przez ucisk nerwu. Rezultatem jest niedoczulica i parestezja.

W niektórych przypadkach zaburzenia czucia są związane z zaburzeniami krążenia. To ostatnie dotyczy zwłaszcza sytuacji, gdy kompresja wpływa również na tętnicę podobojczykową. Oprócz drętwienia i ciężkości może wystąpić paraliż mięśni ramion lub klatki piersiowej. W skrajnych przypadkach może wystąpić atrofia mięśni związana z paraliżem, która szczególnie dotyka mięśni małych dłoni.

Obszar między przednim mięśniem pochwowym i środkowym jest wąskim gardłem dla splotu ramiennego, zwłaszcza jeśli pacjent ma dodatkowe żebra szyjne. Takie dodatkowe żebra są jedną z najczęstszych przyczyn zespołu skalenicznego. Przyczyną mogą być również przerostowe mięśnie. Hipertrofia mięśni prowadzi do wzrostu objętości komórek przy stałej liczbie komórek. W przypadku mięśni zjawisko to najczęściej rozwija się pod wpływem stresu funkcjonalnego lub stymulacji hormonalnej.