Zespół Wallenberga

Na Zespół Wallenberga zamknięcie tętnicy kręgowej lub dolnej tętnicy móżdżkowej tylnej. Choroba jest również synonimem Zespół Wallenberga-Foixa lub Viesseaux-Wallenberg wyznaczony. W rezultacie zawał występuje w określonym obszarze pnia mózgu zwanym grzbietowo-bocznym rdzeniem przedłużonym. Zasadniczo jest to rzadki rodzaj udaru.

Co to jest zespół Wallenberga?

W zasadzie to reprezentuje Zespół Wallenberga zespół pnia mózgu, który jest w szczególności tak zwanym zespołem Alternansa. Zespół Wallenberga ma szeroki zakres objawów, które zależą od dotkniętych obszarów neurologicznych.

Zespół Wallenberga został po raz pierwszy wspomniany w 1808 roku przez Gasparda Vieusseux. Jednak swoją nazwę zawdzięcza lekarzowi Adolfowi Wallenbergowi. Po raz pierwszy opisał zespół Wallenberga w 1895 roku. W 1901 roku na podstawie sekcji zwłok postawiono pierwszą diagnozę choroby.

przyczyny

Podstawową przyczyną rozwoju zespołu Wallenberga jest przede wszystkim niedokrwienie, które wpływa na obszar przepływu w tętnicy kręgowej. W rezultacie zamyka się tylna dolna tętnica móżdżkowa. Ponadto dochodzi do zawału grzbietowo-bocznego rdzenia przedłużonego i niektórych obszarów móżdżku.

To uszkadza specjalne ścieżki w rdzeniu kręgowym. Dotknięte są również niektóre obszary podstawowe, na przykład nerw statoacusticus i nerw błędny. Oprócz okluzji tętnic może wystąpić poważne zwężenie naczyń krwionośnych. Może to również dotyczyć gałęzi odpowiednich tętnic.

Niektóre z tych gałęzi są odpowiedzialne za zaopatrywanie rdzenia przedłużonego. Rezultatem jest zawał bocznego wydłużonego szpiku. To pokazuje charakterystyczne zjawisko awarii. W większości przypadków na tętnicę kręgową najczęściej występuje zespół Wallenberga.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Zespół Wallenberga ma wiele charakterystycznych objawów. Często występują objawy po tej samej stronie, na przykład osłabienie odruchu rogówkowego, zaburzenia wrażliwości twarzy lub paraliż strun głosowych. Ponadto możliwy jest zespół Hornera, hemiataksja i niedowład podniebienia miękkiego.

Ponadto w niektórych przypadkach występują zaburzenia dysocjacyjne związane z odczuwaniem bólu i temperatury. Jednak objawy te pojawiają się tylko na ciele, a nie na twarzy. Niektórzy pacjenci mają skłonność do upadków w stronę dotkniętą chorobą i skarżą się na oczopląs po tej samej stronie.

W przypadku uszkodzenia jądra spinalis nervi trigemini następuje utrata odczucia bólu po tej samej stronie twarzy. Odruch rogówkowy jest znacznie zmniejszony lub całkowicie nieobecny. Jeśli przewód rdzeniowo-wzgórzowy jest uszkodzony, nie obserwuje się temperatury ani bólu na połowie ciała zwróconej do zawału.

Uszkodzenia móżdżku lub kończyny dolnej móżdżku zwykle skutkują ataksją. Jeśli włókna podwzgórza są uszkodzone, współczulna transmisja sygnałów jest osłabiona. W rezultacie może wystąpić tak zwany zespół Hornera.

Jeśli dotknie Nucleus Deiter, wystąpią zawroty głowy i drżenie oczu. Inne możliwe objawy zespołu Wallenberga to chrypka, hemiataksja, dyzartria i niedosłuch. Możliwe są również zaburzenia trójdzielne.

Diagnoza i przebieg choroby

W celu ustalenia rozpoznania zespołu Wallenberga wywiad przeprowadza się w pierwszej części badania. Lekarz prowadzący omawia z chorym historię choroby pacjenta. W trakcie tego procesu analizowany jest stres genetyczny, określone wcześniej istniejące schorzenia, choroby przewlekłe oraz indywidualny styl życia danej osoby.

Anamneza daje lekarzowi wstępne wskazania do rozpoznania. Następnie przeprowadza się różne badania kliniczne. W szczególności wyjaśniono typowe objawy zespołu Wallenberga. Jeśli chory cierpi na kilka charakterystycznych dolegliwości, podejrzenie obecności zespołu Wallenberga jest wzmocnione.

Rokowanie w przypadku zespołu Wallenberga w dużym stopniu zależy od lokalizacji i wielkości obszaru uszkodzonego w wyniku udaru. Po rekanalizacji objawy zespołu Wallenberga ustępują u niektórych pacjentów po kilku tygodniach lub miesiącach. Jednak u większości chorych dolegliwości neurologiczne i zaburzenia czynnościowe są nadal widoczne po kilku latach.

Komplikacje

Zespół Wallenberga to poważna dolegliwość, która może prowadzić do poważnych komplikacji i ograniczeń w życiu codziennym osób dotkniętych chorobą. Pacjenci cierpią na zawał mózgu powodujący zaburzenia czucia lub paraliż twarzy osoby zainteresowanej. Może to również powodować trudności w połykaniu, tak że pacjenci nie mogą już łatwo przyjmować pokarmu i płynów, a tym samym są zależni od pomocy innych osób w życiu codziennym.

Fałszywa wrażliwość na temperaturę i ból może również wystąpić w zespole Wallenberga, tak że osoby dotknięte chorobą mogą nie być w stanie prawidłowo rozpoznać zagrożeń. Na mowę może mieć również negatywny wpływ zespół, który może prowadzić do poważnych trudności, szczególnie u dzieci. Pacjenci często cierpią na drżenie oczu lub trwałą chrypkę. Jakość życia osoby dotkniętej chorobą jest znacznie ograniczona i obniżona przez zespół Wallenberga.

Leczenie zespołu Wallenberga zawsze opiera się na objawach, ponieważ nie jest możliwe leczenie przyczynowe. Nie ma żadnych szczególnych komplikacji i nie można osiągnąć całkowitego wyleczenia. Zespół często ma bardzo negatywny wpływ na jakość życia danej osoby i może sprzyjać dolegliwościom psychicznym, a nawet depresji.

Kiedy należy iść do lekarza?

Ponieważ zespół Wallenberga nie leczy się samodzielnie, osoba dotknięta tą chorobą jest zdecydowanie zależna od wizyty u lekarza. Tylko poprzez wczesne wykrycie i leczenie tego zespołu można zapobiec dalszym powikłaniom i dolegliwościom. Wczesne wykrycie zawsze ma bardzo pozytywny wpływ na dalszy przebieg choroby. Przede wszystkim okresy zawrotów głowy wskazują na chorobę. Osoby dotknięte chorobą nie mogą już prawidłowo się skoncentrować, a także cierpią z powodu znacznego zamieszania. Mogą również wystąpić drżenie oczu lub ciężka chrypka, co może wskazywać na zespół Wallenberga.

Postrzeganie temperatury zmienia się znacznie, a ból pojawia się w różnych częściach ciała. Jeśli te objawy występują bez konkretnego powodu i nie ustępują same, zdecydowanie należy skonsultować się z lekarzem. W nagłych przypadkach można wezwać lekarza pogotowia lub udać się bezpośrednio do szpitala. Pierwszą diagnozę może postawić lekarz rodzinny. Nie można jednoznacznie przewidzieć, czy zespół Wallenberga doprowadzi do skrócenia oczekiwanej długości życia osób dotkniętych chorobą.

Leczenie i terapia

Zasadniczo leczenie zespołu Wallenberga jest wyłącznie objawowe. W niektórych przypadkach, jeśli masz trudności z przełykaniem, wymagana jest sonda nosowo-żołądkowa. Można również przepisać terapię mowy, aby złagodzić dyskomfort podczas połykania i mówienia.

W celu zmniejszenia bólu czasami stosuje się leki. W takim przypadku gabapentyna jest odpowiednia do leczenia przewlekłego bólu. Ponieważ dotknięte tętnice są zwykle zbyt małe, rekanalizacja chirurgiczna zwykle nie jest możliwa.

W dłuższej perspektywie konieczne jest zapobieganie dalszym uderzeniom. Odpowiednie miary opierają się przede wszystkim na indywidualnych czynnikach ryzyka. Na przykład terapia aspiryną jest stosowana w celu zmniejszenia ryzyka kolejnego udaru.

Do migotania przedsionków niezbędne są antykoagulanty. W niektórych przypadkach stosuje się inne leki, na przykład leki stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi. Ponadto niektórym pacjentom pomaga zmiana stylu życia.

zapobieganie

Oświadczenia dotyczące zapobiegania zespołowi Wallenberga są możliwe tylko w ograniczonym zakresie. Ponieważ chorobie nie można zapobiec w każdym przypadku. Jednak pewne czynniki związane ze stylem życia odgrywają rolę w rozwoju choroby. Szczególne znaczenie ma tu zdrowie naczyń krwionośnych i układu sercowo-naczyniowego.

Opieka postpenitencjarna

W większości przypadków możliwości dalszej opieki w zespole Wallenberga są znacznie ograniczone i często niedostępne dla chorego. Dlatego osoba dotknięta tą chorobą powinna jak najwcześniej skonsultować się z lekarzem i rozpocząć leczenie, aby nie dopuścić do wystąpienia innych dolegliwości i powikłań. Z reguły samoleczenie nie może nastąpić.

Ponieważ zespół Wallenberga jest również chorobą genetyczną, może być dziedziczony, więc jeśli chcesz mieć dzieci, należy przede wszystkim przeprowadzić testy genetyczne i poradnictwo, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu. Z reguły osoby dotknięte tą chorobą są uzależnione od środków fizjoterapii i fizjoterapii w celu złagodzenia objawów.

Pomoc i wsparcie własnej rodziny w życiu codziennym jest również bardzo ważne, ponieważ może to również zapobiec depresji i innym zaburzeniom psychicznym. W wielu przypadkach kontakt z innymi osobami dotkniętymi chorobą okazuje się również bardzo przydatny, aby dowiedzieć się, jak można łatwiej zarządzać codziennym życiem z chorobą. Nie można przewidzieć ogólnego przebiegu zespołu Wallenberga.

Możesz to zrobić sam

Zespół Wallenberga wymaga indywidualnej terapii, która zależy od objawów udaru. Na przykład terapia mowy lub terapia połykania może być konieczna, aby na nowo nauczyć się utraconych umiejętności. Te terapie mogą być wspierane w domu poprzez niezależną praktykę.

Stosowanie leków, takich jak gabapentyna, musi być dokładnie monitorowane i rejestrowane ze względu na możliwe skutki uboczne. Ponadto należy podjąć ogólne środki w celu zmniejszenia ryzyka udaru. Osoby cierpiące na zespół Wallenberga muszą wykonywać wystarczająco dużo ruchu, zdrowo się odżywiać i unikać stresu. W zależności od wielkości i lokalizacji uszkodzonego obszaru objawy mogą ustąpić po tygodniach lub miesiącach.

Zwykle jednak chorzy potrzebują stałego wsparcia w życiu codziennym. Krewni są odpowiedzialni za możliwie największe wsparcie pacjenta. Ponieważ udar zwykle powoduje również problemy emocjonalne, osoby nim dotknięte powinny szukać pomocy terapeutycznej. Odpowiednie środki to odwiedzenie grupy samopomocy lub udział w forum internetowym dla osób dotkniętych chorobą. Dzięki studiowaniu czytania specjalistycznego podłoże zespołu Wallenberga zostaje przełamane, a choroba może być lepiej zrozumiana i zaakceptowana.