Tak jak Angioskopia Jest to wirtualny, bezpośredni lub endoskopowy widok naczyń, ze szczególnym uwzględnieniem dróg żółciowych lub naczyń krwionośnych.
Co to jest angioskopia?
Angioskopia to procedura diagnostyczna, dzięki której naczynia można oglądać bezpośrednio lub pośrednio. Termin jest używany głównie do endoskopowego badania naczyń krwionośnych.
W zależności od technologii rozróżnia się konwencjonalną angioskopię, w której naczynia są bezpośrednio obserwowane wizualnie za pomocą specjalnego cewnika, wirtualną angioskopię, która pokazuje naczynia w 3D, oraz mikroskopię kapilarną, za pomocą której można badać naczynia włosowate blisko powierzchni.
Funkcja, efekt i cele
W konwencjonalnej angioskopii stosuje się miniaturowy cewnik ze światłowodami lub źródłem światła. Cewnik wprowadza się do odpowiedniego naczynia przez nacięcie naczyniowe za pomocą drutu prowadzącego i koszulki, po czym również angioskop jest przesuwany.
Jest to połączone z kamerą, która rejestruje obrazy z naczyń krwionośnych. Płukanie roztworem soli zapewnia wyraźny widok na wewnętrzne ściany naczyń. Za pomocą konwencjonalnej angioskopii można ocenić zmiany miażdżycowe w ścianach naczyń i zwężenia naczyń. Do angioskopii dobrze nadają się następujące obszary naczyniowe:
- Tętnice miednicy
- Żyły nóg miednicy
- Tętnice wieńcowe
- Zastawki do dializy
Aby naczynie mogło być oświetlone równomiernie, wymagane są ekstremalne natężenia światła. Stosowane są tu głównie lampy ksenonowe, ponieważ niewystarczające oświetlenie może znacząco pogorszyć jakość obrazu pod względem rozdzielczości, głębi ostrości lub koloru. W cewniku wewnętrznym znajduje się około 3000 włókien szklanych, przez które światło jest następnie kierowane do końcówki cewnika.
Osłona zewnętrzna umożliwia przesuwanie cewnika wewnętrznego do przodu i do tyłu, dzięki czemu można sprawdzić ściany naczynia i światło naczynia. Końcówka cewnika posiada soczewkę poszerzającą pole widzenia o 45 stopni. Dokumentacja wideo jest ważna, aby móc zarejestrować pływające płytki lub skrzepliny. Ponadto scenę można oglądać kilka razy po angioskopii. Cewnik prowadzi angioskop bezpośrednio do badanej zmiany, nie uszkadzając ścian naczynia.
Zapewnia również maksymalny przepływ spłukiwania i optymalną widoczność. Jeśli badane są wewnętrzne ściany naczyń wieńcowych, mówi się o angioskopii wieńcowej. Angioskop wieńcowy wprowadza się do układu tętniczego przez tętnicę ramienną lub tętnicę udową i wprowadza do odpowiedniej tętnicy wieńcowej za pomocą prowadnika. Następnie zamykasz naczynie na około 30 sekund balonem okluzyjnym i przepłukujesz ciepłym roztworem mleczanu Ringera, aby móc poruszać optyką. W tym samym czasie sekwencja obrazów jest zapisywana na dysku twardym lub wideo, dopóki nie będzie dostępna wystarczająca ilość znaczącego materiału obrazowego.
Za pomocą angioskopii wieńcowej można zobaczyć wewnętrzne ściany naczyń i ocenić wszelkie zmiany. Ta metoda badania polega przede wszystkim na ocenie morfologii powierzchni zmian wieńcowych. Na przykład można rozróżnić białą i żółtą płytkę nazębną i powiedzieć o powodzeniu PTCA (przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki wieńcowej). Za pomocą angioskopii można również zbadać drogi żółciowe. Pozwala to na wizualizację dróg żółciowych lub przewodu trzustkowego w celu wczesnego rozpoznania zmian patologicznych w pęcherzyku żółciowym, wątrobie czy trzustce i dobrania odpowiedniej metody leczenia.
Cholangioskopię wykonuje się np. W celu zdiagnozowania zapalenia dróg żółciowych, podejrzenia guza, zwężenia brodawkowatego, uszkodzeń przewodów czy niewytłumaczalnej żółtaczki. Taka forma kontroli była możliwa dzięki rozwojowi endoskopii matki i dziecka oraz wprowadzeniu cholangioskopu (endoskopu dziecięcego). W ramach cholangioskopii badający wprowadza do dróg trzustkowych lub żółciowych bardzo cienki endoskop z kamerą, co umożliwia wizualną ocenę błony śluzowej. Obecnie cholongioskopia jest stosowana jako uzupełniająca metoda diagnostyczna w stosunku do innych metod, takich jak MRI, CT czy USG. Możliwości zastosowania są niezwykle zróżnicowane i oprócz diagnostyki wizualnej pozwalają również na wykonanie biopsji oraz terapię celowaną w okolicy dróg żółciowych.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Miniaturyzacja cewnika znacznie ułatwiła wykonanie angioskopii. Teoretycznie angioskopię można wykonać w dowolnym naczyniu tętniczym lub żylnym. Jednak istnieją również ograniczenia wynikające ze średnicy naczynia. Dolna granica to średnica 1 mm, górna granica zakresu zastosowań ograniczona jest oświetleniem i natężeniem światła.
Idealne są naczynia o średnicy od 2 do 8 mm. Angioskopia staje się trudna, gdy naczynie meandruje bardzo silnie. Jeśli jednak angioskop jest używany prawidłowo, zwykle nie ma perforacji naczyń ani tętniaków. Jednak tak zwane klapy często występują z powodu ruchu do przodu i do tyłu. Ale istnieje również szereg zagrożeń, które utrudniają lub uniemożliwiają wykonanie cholangioskopii. Należą do nich zwężenia wysokiego stopnia, zwężenia dróg żółciowych lub wcześniejsza interwencja chirurgiczna w okolicy żołądka. Możliwe powikłania, które mogą wystąpić przy cholangioskopii to:
- małe krwawienie
- Ból brzucha trwający dłużej niż jeden dzień
- nadmierne gromadzenie się gazów w przewodzie pokarmowym
- łagodne zapalenie trzustki
- Cholangitis (zapalenie dróg żółciowych)
- perforacja
Angioskopia wieńcowa jest uważana za bardzo bezpieczną metodę badania. Powikłania są raczej odosobnionymi przypadkami, które mogą obejmować ostry zawał mięśnia sercowego lub ostrą niedrożność naczyń. Niedrożność naczyń wieńcowych może również powodować zmiany EKG lub objawy dławicowe.
.jpg)
