Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (zaburzenie wielorakiej osobowości)

Plik Rozdwojenie jaźni, także jako zaburzenia osobowości wielorakiej znany, opisuje chorobę, w której różne osobowości lub częściowe tożsamości kontrolują zachowanie osoby.

Co to jest dysocjacyjne zaburzenie tożsamości?

Wieloosobowość nie wynika z nadużywania alkoholu lub narkotyków, ale często jest skutkiem ciężkich, traumatycznych przeżyć w dzieciństwie.
© Štěpán Kápl - stock.adobe.com

Charakterystyczne dla dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości jest to, że osoba sama nie jest świadoma swoich różnych osobowości, ponieważ zwykle jedna osobowość nie wie nic o innych tożsamościach. Z tego powodu osoba może chwilowo nie być w stanie zapamiętać pewnych osobistych rzeczy lub działań. Te działania są powiązane z inną osobowością i są obecne tylko w podświadomości w tej chwili.

Dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości nie należy utożsamiać ze schizofrenią, która czasami może mieć te same objawy. Kliniczny obraz wielu zaburzeń osobowości został już opisany przez psychiatrów pod koniec XIX wieku, ale nie został uznany za niezależną chorobę aż do lat 70.

przyczyny

Wieloosobowość nie wynika z nadużywania alkoholu lub narkotyków, ale często jest skutkiem ciężkich, traumatycznych przeżyć w dzieciństwie. Dysocjacja lub rozpad osoby na różne podosobowości jest mechanizmem ochronnym mózgu umożliwiającym przetwarzanie traumatycznych wydarzeń.

Osoba, która doświadcza tych traumatycznych wydarzeń, dzieli się na kilka osobowości. Tylko jedna osoba doświadczyła czegoś strasznego, które zostaje wymazane ze wspomnień i zakopane w podświadomości, o ile inna osobowość kontroluje działania tej osoby.

Uważa się, że wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie, przemoc fizyczna, zaniedbania i inne traumatyczne wydarzenia są głównymi przyczynami wielu zaburzeń osobowości, które dotykają kobiety znacznie częściej niż mężczyzn.

Dzieci, które są zastraszane groźbami i które często są bezradnie zdane na łaskę tego, co się dzieje, dzielą swoją osobę na różne osobowości: osobowość, która doświadcza okropności i jedną lub więcej innych, którzy kontrolują działania w normalnym życiu codziennym i nic o strasznych wydarzeniach wiedza, umiejętności.

Traumatyczne przeżycia i nadużycia są dostrzegane jedynie przez osobowość, która nierozpoznana w życiu codziennym żyje w podświadomości i nie pozwala traumatycznemu doświadczeniu wydostać się na powierzchnię świadomości.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Objawy, dolegliwości i oznaki

W przypadku tej choroby osoby dotknięte chorobą cierpią na poważne dolegliwości psychiczne i nastroje. Mogą one znacznie utrudnić codzienne życie i uczynić je bardziej restrykcyjnymi, tak że inni ludzie również mogą doświadczać różnych skarg społecznych. W najgorszym przypadku może to również prowadzić do myśli samobójczych lub dalszych samobójstw.

Przede wszystkim osoby dotknięte chorobą mają zaburzenie osobowości. Prowadzi to do znacznych zaników pamięci, a także do depresji. Pacjenci nie pamiętają już prostych wydarzeń, dlatego ich życie jest niezwykle ograniczone. Może to również prowadzić do zaburzeń lękowych, które mogą mieć bardzo negatywny wpływ na kontakt z innymi ludźmi.

Często osoby dotknięte chorobą zrywają wszelkie kontakty z innymi ludźmi i cierpią z powodu agresji lub silnej drażliwości. Może również prowadzić do zaburzeń odżywiania, jeśli choroba nie jest odpowiednio leczona. Prowadzi to do utraty wagi i różnych objawów niedoboru u pacjenta. Osoby dotknięte chorobą często cierpią również na depresję.

W niektórych przypadkach stan jest związany z fobiami lub różnymi kompulsjami. Generalnie nie można przewidzieć, czy spowoduje to skrócenie oczekiwanej długości życia. Jednak trwałe dolegliwości psychologiczne zawsze mają bardzo negatywny wpływ na zdrowie pacjenta.

kierunek

Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości charakteryzuje się co najmniej dwiema różnymi osobowościami, które na zmianę kontrolują działania danej osoby. Główna osobowość nazywana jest gospodarzem, podczas gdy inne lub inne osobowości nazywa się wiekiem (udokumentowano przypadki, w których do 100 różnych osobowości jest zjednoczonych w jednej osobie).

Głównym objawem jest brak pamięci o sprawach osobistych, którego nie można przypisać innym chorobom psychicznym, takim jak demencja. Główna osobowość nie może pamiętać działań i doświadczeń innych osobowości i odwrotnie. Na przykład może się zdarzyć, że dana osoba nie pamięta już, w jaki sposób dotarła do określonego miejsca lub nie rozpoznaje ludzi ze swojego otoczenia.

Różne osobowości mają różne imiona i często różnią się od innych osobowości sprzecznymi preferencjami.

Objawy wtórne to bóle głowy, autoagresja, depresja, zaburzenia odżywiania, kompulsywne zachowania, dziwne głosy w głowie (głównie innych osobowości), aż do prób samobójczych.

Komplikacje

Niektóre osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości unikają pomocy medycznej, gdy nie jest ona bezwzględnie potrzebna. To unikanie jest często wynikiem traumy - ale może też opierać się na uczuciu wstydu, niskiej samoocenie lub doświadczonym zaniedbaniu. Oznacza to, że powikłania medyczne są możliwe nawet w przypadku chorób fizycznych, które są rzeczywiście łatwe do wyleczenia.

Z drugiej strony inne osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości szukają pocieszenia i potwierdzenia w leczeniu i opiece. Niektórzy z tych cierpiący mają tendencję do przesady, wywoływania samooceny (na przykład samookaleczenia) lub symulowania rzeczywistych objawów. Późniejsze badanie i leczenie zwiększa prawdopodobieństwo błędów w leczeniu i skutków ubocznych - na przykład przy stosowaniu leków na nieistniejące objawy.

Jednak w przypadku dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości niektóre objawy somatyczne mogą również występować częściej. Obejmuje to różne rodzaje bólu. Szczególnie często występują bóle brzucha i głowy. Problemy z oddychaniem i dolegliwości neurologiczne mogą również pojawiać się jako powikłania wielu zaburzeń osobowości. Możliwe są również inne formy dysocjacji i inne zaburzenia psychiczne.

Ponadto psychoterapia może powodować komplikacje. Zwłaszcza w przypadku terapii traumatycznej i integracji części osobowości często występuje przejściowe, ogromne obciążenie psychiczne dla danej osoby. Dlatego szczególnie ważne jest stabilne otoczenie i dobra relacja zaufania z terapeutą.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Gdy tylko zauważalne są zmiany w zachowaniu i osobowości danej osoby, należy skonsultować się z lekarzem. Wiele zaburzeń osobowości często wiąże się z innymi chorobami psychicznymi. Zaburzenia tożsamości mogą również wystąpić w wyniku nadmiernego spożycia alkoholu lub narkotyków, po ciężkim udarze losu, urazie w dzieciństwie lub po urazie mózgu. Każdy, kto odkryje te czynniki u siebie lub innej osoby, powinien skonsultować się z lekarzem lub terapeutą.

Jeżeli danej osobie nie można pomóc, władze mogą również zarządzić umieszczenie w klinice. Przed podjęciem tej drogi wymagana jest jednak kompleksowa ocena lekarska i psychologiczna. Powinno to nastąpić najpóźniej wtedy, gdy dana osoba dopuści się nieracjonalnych czynów i tym samym stwarza zagrożenie dla siebie i innych. Objawy, takie jak zaburzenia snu i odżywiania, alkoholizm, depresja i zaburzenia zachowania, należy natychmiast wyjaśnić. Jeżeli dana osoba wyraża myśli samobójcze, należy ją skierować do terapeuty lub, w przypadku dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości, zabrać do najbliższej poradni specjalistycznej.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Terapia dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości jest leczona środkami uspokajającymi i przeciwdepresyjnymi, a także psychoterapeutycznymi w celu zbliżenia różnych osobowości do głównej osobowości lub połączenia z nią.

W terapii traumatycznej pacjenci z wieloma zaburzeniami osobowości uczą się psychologicznego przetwarzania traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa w celu wyeliminowania przyczyn dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości.

Terapia wielu zaburzeń osobowości może trwać kilka lat i składa się z kilku faz. Pierwsza faza ma na celu ustabilizowanie życia codziennego. Kolejna faza skupia się na połączeniu indywidualnych osobowości lub częściowych tożsamości i kończy się psychologicznym radzeniem sobie z traumą.

Perspektywy i prognozy

Większość pacjentów ma złe rokowania w zakresie dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości. Często choroba ma przewlekły przebieg, co uniemożliwia wyleczenie. Należy znaleźć i leczyć wyzwalacze choroby. W przypadku traumatycznych przeżyć może to trwać kilka lat.

Objawy choroby mogą ustąpić podczas jednego leczenia, niezależnie od choroby podstawowej. Jednak często nie ma trwałego lekarstwa na to zaburzenie. Nawrót jest możliwy w dowolnym momencie. U wielu pacjentów poszczególne fazy trwają od kilku tygodni do lat bez objawów. Jednakże, gdy tylko nastąpi zdarzenie wyzwalające lub na pierwszy plan wysuwają się stłumione doświadczenia, objawy pojawiają się ponownie. Nasilenie objawów często różni się w przypadku powtarzających się epidemii.

U wielu pacjentów nie osiąga się złagodzenia objawów. W takich przypadkach celem leczenia jest zintegrowanie objawów z życiem codziennym w celu poprawy samopoczucia. Rokowanie pogarsza się, gdy w tym samym czasie wystąpią inne choroby psychiczne. Jeśli zdiagnozowane zostaną zaburzenia nastroju, zaburzenia odżywiania, zaburzenia osobowości lub zaburzenia uzależnień, ulga i wyleczenie zajmie kilka lat. W niektórych przypadkach choroby utrzymują się przez całe życie. Jeśli dysocjacyjne zaburzenie tożsamości pozostaje niezauważone przez długi czas, perspektywa wyleczenia znacznie się pogarsza.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

zapobieganie

Nie ma środków zapobiegawczych, aby uniknąć rozwoju wielu zaburzeń osobowości, ponieważ wyzwalacze to ciężkie traumatyczne doświadczenia. Podnoszenie świadomości na temat otoczenia danej osoby może jednak pomóc w rozpoczęciu terapii, gdy tylko pojawią się pierwsze objawy, aby zapobiec przejawom i przewlekłemu przebiegowi wielorakich zaburzeń osobowości.

Możesz to zrobić sam

W przypadku dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości, identyfikowalne tożsamości przejmują kontrolę nad daną osobą. To zaburzenie psychiczne jest zwykle związane ze znacznymi zanikami pamięci, a także wprawia osoby dotknięte chorobą w sytuacje społeczne, które są regularnie postrzegane jako krępujące, a nawet upokarzające, a często nawet uniemożliwiają im wykonywanie pracy.

Osoby, które odczuwają pierwsze oznaki wielu zaburzeń osobowości, powinny natychmiast zwrócić się o profesjonalną pomoc. Pierwszym punktem kontaktu może być również lekarz rodzinny. W przypadku szybkiego leczenia choroby istnieje duża szansa na wyleczenie, nawet jeśli terapia trwa zwykle kilka lat. Nieleczone zaburzenie dysocjacyjne tożsamości może stać się chroniczne.

Dlatego ważnym krokiem w kierunku samopomocy jest właściwa interpretacja objawów i szybkie poszukiwanie profesjonalnej pomocy. Często członkowie rodziny i przyjaciele zauważają chorobę psychiczną na długo przed tym, zanim pacjent zda sobie z tego sprawę. W takim przypadku osoba dotknięta chorobą powinna być konfrontowana z zaburzeniem z wyczuciem, ale konsekwentnie. Celem musi być szybkie rozpoczęcie leczenia.

Pacjenci z wieloma zaburzeniami osobowości powinni zwrócić się do doświadczonego terapeuty traumy. Stowarzyszenie lekarskie może udzielić informacji na temat odpowiednio wykwalifikowanych specjalistów.