Wyjaśniamy, czym jest ekloga w literaturze, jej pochodzenie, znaczenie i autorzy, którzy ją uprawiali. Także przykłady słynnych eklog.
Czym jest ekloga?
w literaturaeklogia jest rodzajem krótkiej kompozycji lirycznej, Płeć bukoliczny, z dużym wydźwiękiem muzycznym, ale generalnie w dialog lub monolog, w sposób trochę sztuka teatralna jednego aktu. Poruszony jest w nim niemal zawsze kochający temat, wpisany w wyidealizowaną wizję życia wiejskiego i duszpasterskiego, choć nie należy go mylić z literaturą pastoralną średniowieczny Europejski.
Początki eklogi sięgają czasów antyk Grecki, a jego pierwszy kultysta jest uważany za Teokryta z Syrakuz (ok. 310 - ok. 260 pne), jednego z najważniejszych poetów hellenizmu. W rzeczywistości samo słowo „ekloga” ma pochodzenie greckie i pochodzi od głosu ekloge (można przetłumaczyć jako „wybrany”). ten sielanki Teokryta był inspiracją dla rzymskiego Wergiliusza (70-19 pne), który z kolei skomponował dziesięć własnych eklog, zatytułowanych Bukoliczny.
Później gatunek zniknął, dopóki nie został ponownie odkryty podczas renesans Europejski. Reaktywowali go włoscy poeci Dante Alighieri (1265-1321), Francesco Petrarca (1304-1374), Giovanni Bocaccio (1313-1375) i Battista Spagnoli (1448-1516).
W rzeczywistości, Bukoliczny de Spagnoli (lepiej znany jako Mantuano) miał ogromny wpływ na późniejszą literaturę angielską, jak Edmund Spencer (1552-1599), Richard Lovelace (1618-1657) czy Andrew Marvell (1621-1678). Z kolei dzieło tego ostatniego wywarło wpływ na słynnego Jonathana Swifta (1667-1745). W tamtych czasach jednak ekloga była już wykorzystywana do ironiczny aby zająć się kwestiami pozaduszpasterskimi.
Innymi ważnymi kultami eklogi byli m.in. hiszpańscy Garcilaso de la Vega (1498-1536), Lope de Vega (1562-1635) czy Pedro Soto de Rojas (1584-1658), wśród innych wcześniejszych autorów lub należący do hiszpańskiego Złotego Wieku. Znane są wersety Garcilaso de la Vega, które definiują gatunek, a są to:
Słodki lament dwóch pasterzy,
Salicio wraz z Nemoroso,
muszę liczyć, ich narzekania naśladują;
czyja owca śpiewając smacznie?
byli bardzo uważni, zakochani,
(żeby paść się zapomnianym) słuchanie.
(Ekloga I).
W dzisiejszych czasach, jak można było przewidzieć, ekloga jest uprawiana w niewielkim stopniu lub wcale i jest uważana za część historii literatury.
Przykłady Eklog
Niektóre uznane eklogi to:
- Zestaw Bukoliczny rzymskiego poety Wergiliusza.
- „Solilokwium Salicio” w Eklogach I Garcilaso de la Vega.
- „Égloga a Claudio” Lope de Vegi.
- „Ekologia trzech pasterzy” Juana del Encina.
- „Eklogi” Petrarki.
- „Eklogi” Teokryta.