Wyjaśniamy, czym jest egzegeza w interpretacji tekstów i jej znaczenie w prawie. Także hermeneutyka i eisegeza.
Czym jest egzegeza?
Egzegeza to obiektywna interpretacja znaczenia a tekst, czyli jego dosłowne i śledcze wyjaśnienie, choć w niektórych konteksty także filozoficzną, historyczną czy religijną, jak w przypadku egzegezy biblijnej. Ci, którzy ją stosują, nazywani są egzegetami.
Słowo to pochodzi ze starożytnej greki, a konkretnie od czasownika egzegeomai, które można przetłumaczyć jako „wyprowadzić”, to znaczy: „odsłonić”, „wydobyć”, w sensie wyjęcia prawda wewnątrz rzeczy. Egzegeza jest więc traktowana jako odzyskanie prawdy tekstu, rozumianej jako jego krytyczna i pełna interpretacja, bez uwzględniania podmiotowości interpretującego. Tym różni się od eisegeza.
Zwykle ćwiczenie egzegetyczne obejmuje przeglądanie kontekst historyczny Y kulturalny interpretowanego tekstu, biorąc pod uwagę jego tłumaczenie, jego znaczące lub szczególne słowa, jego zmienne, ograniczenia i konteksty wewnętrzne, czyli raczej naukowe spojrzenie na tekst. Dlatego są one zwykle wykonywane przez specjalistów w tej dziedzinie.
Bardzo częstym przypadkiem egzegezy jest ten, który dotyczy świętych ksiąg, takich jak Biblia, Koran itp., które ze względu na ich znaczenie historyczne i kulturowe mogą być interpretowane jako dokumenty i dzieła literackie lub jako Słowo Boże na Ziemi ...
Egzegeza i hermeneutyka
Zarówno egzegeza, jak i hermeneutyka mają do czynienia z interpretacją, ale na poziomach iz bardzo różnych perspektyw.
Egzegeza, jak widzieliśmy, zawsze obraca się wokół tekstu, z którego staramy się „wydobyć” prawdę najbardziej obiektywną, czyli najpełniejszy sens naukowy i wyjaśniający. Z drugiej strony hermeneutyka to nauka interpretacji tekstów, czyli dyscypliny zajmującej się systematycznym badaniem przekładu, wyjaśniania i rozumienia tekstów pisanych, zwłaszcza starożytnych.
Moglibyśmy zatem stwierdzić, że egzegeza jest tylko jedną z możliwych metod interpretacji, którą bada hermeneutyka, gdyż ta ma szerszą wizję i pole zainteresowań, a także stanowi dyscyplinę, podczas gdy egzegeza to tylko jedna praktyka.
Egzegeza w prawie
W świecie Prawidłowy Używa się również terminu egzegeza, choć już nie do interpretacji tekstów starożytnych, ale do samego tekstu prawa, ponieważ te ostatnie są jedynie ogólnymi zasadami zebranymi w dokumencie i należy je interpretować, rozumieć i stosować w każdym przypadku w ogólności, który ma być osądzony.
Z kolei w XIX wieku we Francji istniała szkoła prawnicza zwana Szkołą Egzegezy, po opublikowaniu Kodeksu Cywilnego Napoleona z 1804 r. Szkoła ta wywyższała prawo pisane i proponowała jego interpretację możliwie wierną temu, co zostało napisane. , dając jej pierwszeństwo przed wszelkimi innymi względami.
W tym sensie ich wizja prawa była antyhistoryczna, ponieważ rozumieli normę jako wyizolowany element, a nie jako wynik określonej wędrówki w sposobie myślenia o prawie. sprawiedliwość.
Tak więc dla Szkoły Egzegetycznej właściwy sposób interpretacji reguła Chodziło nie tyle o to, co mówi sam tekst, czy o to, co interpretator mógł na ten temat wnioskować, ale raczej o próbę zrekonstruowania samego sensu woli tych, którzy go napisali, czyli władz. To, co było w nim naprawdę ważne, to to, że zawierał najwyższą myśl swojego autora.
Egzegeza i eisegeza
Terminy egzegeza i eisegeza można uznać za sprzeczne lub antonimy. Różnica między jednym a drugim polega na stopniu obiektywizmu, jaki ma miejsce w interpretacji tekstu proponowanego przez każdego z nich.
Egzegeza proponuje czytanie kontekstowe, naukowe i obiektywne tekstu, z uwzględnieniem elementów obecnych w tekście i tych, które można na jego temat zbadać. Wręcz przeciwnie, eisegesis podnosi interpretację tekstu w oparciu o punkt widzenia interpretującego, to znaczy odczytywanie tekstów w odniesieniu do określonego tematu, niezależnie od tego, czy jest on bezpośrednio związany z tekstem w jego pierwotnym kontekście.
Eisegeza może być rozumiana jako interpretacja zorientowana na przedmiot subiektywnego zainteresowania czytelnika lub też jako lektura tendencyjna, która narzuca tekstowi znaczenie, którego obiektywnie rzecz biorąc nie ma, ale na które jest on podatny.