Kardiomiopatia

Kardiomiopatia to termin techniczny określający ostre i przewlekłe choroby mięśnia sercowego. Dla laika przyczyny kardiomiopatii są prawie niemożliwe do opanowania.

Co to jest kardiomiopatia?

Kardiomiopatia często przebiega bezobjawowo przez wiele lat. Wraz z postępem choroby mięśnia sercowego narastają dolegliwości, które znacznie pogarszają sprawność i samopoczucie zainteresowanej osoby.
© matis75 - stock.adobe.com

Pod Kardiomiopatia lekarz rozumie szeroki zakres Choroba mięśnia sercowego. Termin ten wyklucza przyczynową rolę wady zastawki serca lub osierdzia.

Zróżnicowane przejawy kardiomiopatii doprowadziły do ​​różnych klasyfikacji w naukach specjalistycznych. Coraz popularniejszy jest jednak podział na 2 grupy:

1. Pierwotna kardiomiopatia: Podstawowa choroba atakuje sam mięsień sercowy.

2. Wtórna kardiomiopatia: Podstawowa choroba nie pochodzi z mięśnia sercowego, ale jest regularnym lub możliwym powikłaniem z powodu choroby jednego lub większej liczby innych narządów.

Definicja ta nie uwzględnia tego, czy przyczyna jest genetyczna, czy spowodowana czynnikami zewnętrznymi. Zarówno dziedziczne, jak i nabyte choroby mięśnia sercowego należą do spektrum kardiomiopatii pierwotnej i wtórnej.

przyczyny

Plik pierwotna kardiomiopatia jest często wynikiem zapalenia mięśnia sercowego (zapalenie mięśnia sercowego). Obejmuje to dobrze znane grypowe zapalenie mięśnia sercowego i choroby autoimmunologiczne w przebiegu ciąży. W przypadku niewydolności serca (osłabienie mięśnia sercowego) występuje kilka przyczyn, z pewnością także czynniki genetyczne. Inne kardiomiopatie opierają się wyłącznie na wadach genetycznych włókien mięśnia sercowego lub neuronalnego układu przewodzenia serca.

Wtórne kardiomiopatie obejmują obrazy kliniczne, które można przypisać niedoborowi witamin lub niedoborom pierwiastków śladowych. Chemioterapia, używki lub metale ciężkie mogą również uszkodzić mięsień sercowy. Ponadto to choroby układu nerwowego i choroby reumatyczne mogą prowadzić do wtórnych kardiomiopatii.

Choroby metaboliczne często powodują odkładanie się produktów degradacji w różnych częściach ciała. Prowadzi to również do niektórych wtórnych kardiomiopatii. Wśród zaburzeń hormonalnych wyzwalaczami są nadczynność i niedoczynność tarczycy; cukrzyca jest również znana jako przyczyna kardiomiopatii.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Kardiomiopatia często przebiega bezobjawowo przez wiele lat. Wraz z postępem choroby mięśnia sercowego narastają dolegliwości, które znacznie pogarszają sprawność i samopoczucie zainteresowanej osoby. Typowe objawy kardiomiopatii to zmęczenie i wyczerpanie fizyczne oraz duszność podczas wysiłku.

Duszność jest ledwo zauważalna na początku i często ustępuje po kilku minutach. Później jednak trudności w oddychaniu pojawiają się również w spoczynku i prowadzą do poważnego złego samopoczucia, ataków paniki, a nawet lęku przed śmiercią. Towarzyszy temu ból w klatce piersiowej, który pojawia się głównie po jedzeniu, po spożyciu alkoholu i podczas ćwiczeń, a później występuje również na stałe.

Brak tlenu w narządach powoduje również gromadzenie się płynu w nogach i płucach. W dalszym przebiegu może prowadzić do zaburzeń rytmu serca i ataków omdlenia. Inne możliwe konsekwencje kardiomiopatii to zawały płuc, udary i nagła śmierć sercowa.

Osoby dotknięte chorobą mogą rozpoznać chorobę serca po typowym, najczęściej twardym i nieregularnym biciu serca. Ponadto mogą wystąpić wahania ciśnienia krwi, które prowadzą do zawrotów głowy i [[zaburzenia krążenia9]. Jeśli choroba zostanie wcześnie rozpoznana i leczona kompleksowo, można zapobiec postępowi objawów.

Diagnoza i przebieg

Do Kardiomiopatia lekarz zbada, czy występują objawy, takie jak duszność, łatwe zmęczenie lub zawroty głowy. Przede wszystkim EKG wykazuje pierwsze nieprawidłowości, które mogą również obejmować arytmie serca.

Niektóre postacie kardiomiopatii wykazują powiększenie serca na zdjęciu rentgenowskim. Badanie ultrasonograficzne zapewnia wgląd w bijące serce (echokardiografia). Wreszcie badanie za pomocą cewnika sercowego dostarcza wskazówek dotyczących poważnej choroby.

Na przykład ostre zapalenie mięśnia sercowego ma duże szanse na wyleczenie. Z reguły kardiomiopatie są postępującymi chorobami zwyrodnieniowymi, które wiążą się ze zmniejszeniem zdolności pompowania. W ostatnim etapie zatrzymanie krążenia (nagła śmierć sercowa) jest często wynikiem kardiomiopatii.

Komplikacje

Kardiomiopatia powoduje dolegliwości i choroby mięśnia sercowego. Oczekiwana długość życia osoby dotkniętej chorobą jest zwykle ograniczona i pacjent może umrzeć z powodu dolegliwości, jeśli te dolegliwości nie zostaną odpowiednio wcześnie leczone. W większości przypadków odporność pacjenta znacznie spada, a osoby dotknięte chorobą cierpią na duszność.

Niektóre czynności lub zajęcia sportowe nie są już możliwe z powodu kardiomiopatii. Dochodzi do zaburzeń rytmu serca, aw dalszym przebiegu do niewydolności serca. Nieleczona może prowadzić do śmierci pacjenta. Podobnie problemy z sercem często prowadzą do zatrzymywania wody w nogach lub żołądku. Pacjenci często odczuwają zawroty głowy lub utratę przytomności. Nieleczony pacjent może również doświadczyć nagłej śmierci sercowej.

Leczenie kardiomiopatii jest przyczynowe i zależy od choroby podstawowej. Dalszy przebieg choroby zależy w dużej mierze od jej nasilenia, dlatego nie można przewidzieć ogólnego przebiegu choroby. W niektórych przypadkach konieczne jest również przeszczepienie serca, aby osoba mogła nadal przeżyć.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Osoby, u których występuje nawracająca duszność lub zatrzymywanie wody w nogach, mogą mieć kardiomiopatię. Wizyta u lekarza jest wskazana, jeśli objawy utrzymują się po kilku dniach lub pojawią się inne objawy. Aby uniknąć poważnych powikłań, należy szybko wyjaśnić zaburzenia rytmu serca i zmęczenie. Osoby, które również cierpią na zawroty głowy i zaburzenia świadomości, powinny wezwać pogotowie ratunkowe lub zostać przyjęte do szpitala. To samo dotyczy silnego bólu, zmian skórnych i skurczów.

Kardiomiopatia jest często związana z zapaleniem mięśnia sercowego lub niewydolnością serca. Niedobór witamin, chemioterapia lub spożywanie luksusowych potraw mogą również uszkodzić mięsień sercowy. Każdy, kto należy do tych grup ryzyka, powinien skonsultować się z odpowiedzialnym lekarzem. Lekarz rodzinny może postawić wstępną diagnozę, a następnie skierować pacjenta do kardiologa. W zależności od przyczyny choroby można również wezwać specjalistę chorób wewnętrznych, lekarza sportowego lub psychologa.

Leczenie i terapia

Plik wtórne kardiomiopatie są początkowo uleczalne w ramach podstawowej choroby ogólnoustrojowej. Celem jest na przykład wyrównanie zaburzeń metabolicznych lub detoksykacja w przypadku zatrucia. Z zapaleniem mięśnia sercowego walczy się antybiotykami i lekami przeciwzapalnymi.

W każdym przypadku przewlekłym kardiolog skupi się na objawach osłabienia serca i rozpocznie odpowiednie leczenie. Glikozydy nasercowe (naparstnica) są od dawna wypróbowywane i testowane pod kątem wzmacniania serca i poszukuje się obniżenia ciśnienia krwi. Dobrze znane beta-blokery odciążają serce. Bezpośrednie konsekwencje kardiomiopatii są również przedmiotem leczenia.

W przypadku obrzęku (zatrzymywanie wody w tkance) należy przepisać leki moczopędne. Leki antyarytmiczne mają niwelować często występujące migotanie przedsionków, czasem pomaga jedynie wszczepienie rozrusznika. Antykoagulanty zmniejszają ryzyko zakrzepicy i zatorowości. Są to leki zmniejszające skłonność do krzepnięcia krwi, przy pomocy których w przebiegu arytmii serca mają za zadanie przede wszystkim zapobiegać udarom.

Jeśli przebieg kardiomiopatii z zaawansowaną niewydolnością serca grozi zagrożeniem życia, często jedynym rozwiązaniem jest przeszczep serca. Sztuczne serce lub elektromechaniczne systemy podtrzymywania serca mogą utrzymać pacjenta przy życiu do czasu, gdy będzie dostępne odpowiednie serce dawcy. Pomimo najlepszych wysiłków współczesnej medycyny, wielu pacjentów ostatecznie umiera z powodu kardiomiopatii.

Perspektywy i prognozy

Aby uzyskać poprawę, a nawet znaczne spowolnienie przebiegu choroby, należy ściśle przestrzegać przepisanego przez lekarza leczenia i planu terapii.

O ile przyczyna choroby nie jest genetyczna, pacjent sam może osiągnąć poprawę jakości życia za pomocą określonych środków i wspomagania terapii medycznej. W przypadkach, gdy przyczyną choroby jest niezdrowy tryb życia z niezrównoważoną i często nadmierną dietą, należy to pilnie skorygować. Zmiana diety pozytywnie wpływa na krążenie, odciąża serce i wzmacnia układ odpornościowy. W rezultacie łatwiej jest osiągnąć redukcję wagi, która może być konieczna. Przestawieniu powinien towarzyszyć zarówno lekarz prowadzący, jak i dietetyk, tak aby było ono jak najlepiej dostosowane do indywidualnych potrzeb.

Aby odciążyć układ sercowo-naczyniowy, wskazane jest całkowite unikanie substancji uzależniających, takich jak alkohol i nikotyna. Spożycie kawy również powinno być ograniczone i ograniczone do kilku filiżanek dziennie. Z kolei regularne ćwiczenia w życiu codziennym wzmacniają krążenie i poprawiają kondycję. Korzystny jest również trening na ergometrze lub podobnym sprzęcie sportowym.

Unikanie nadmiernego stresu jest decydującym punktem zarówno w przypadku przyczyn nabytych, jak i związanych z chorobą, ponieważ sprzyja to rozwojowi kardiomiopatii.

zapobieganie

Plik Kardiomiopatia oferuje możliwości profilaktyki pomimo różnych przyczyn. Wskazane jest tutaj umiarkowane spożycie używek, takich jak alkohol lub nikotyna. Powszechnie wiadomo również, że ćwiczenia fizyczne zapobiegają jednocześnie wielu chorobom serca. Ogniska zapalenia należy jak najszybciej pod nadzorem lekarza, szczególnie w przypadku grypy i infekcji grypopodobnych. Ponieważ czasami prowadzi to do kardiomiopatii w wyniku infekcji serca.

Opieka postpenitencjarna

W większości przypadków możliwości kontynuacji leczenia kardiomiopatii są bardzo ograniczone, dlatego osoby dotknięte tą chorobą powinny najlepiej skonsultować się z lekarzem bardzo wcześnie, aby można było rozpocząć wczesne leczenie. W przypadku kardiomiopatii nie dochodzi do samouzdrawiania, dlatego przy pierwszych oznakach lub objawach choroby należy skontaktować się z lekarzem.

W przypadku tej choroby osoby dotknięte chorobą są zwykle uzależnione od przyjmowania różnych leków. Aby odpowiednio złagodzić objawy, należy przestrzegać prawidłowego dawkowania i regularnego przyjmowania leku. Jeśli przyjmowane są antybiotyki, nie wolno ich przyjmować razem z alkoholem, w przeciwnym razie ich działanie zostanie znacznie zmniejszone.

Podobnie osoba dotknięta kardiomiopatią powinna być poddawana regularnym kontrolom i badaniom lekarskim w celu wykrycia dalszych uszkodzeń serca we wczesnym stadium. W przypadku tej choroby należy unikać wyczerpujących lub stresujących czynności. Dalszy przebieg kardiomiopatii jest w dużej mierze uzależniony od czasu rozpoznania. W niektórych przypadkach ta choroba zmniejsza oczekiwaną długość życia osób dotkniętych chorobą.

Możesz to zrobić sam

Pacjenci, u których zdiagnozowano kardiomiopatię, powinni poważnie potraktować ten stan i postępować zgodnie z planami terapii i zaleceniami lekarza. W wielu przypadkach istnieją metody leczenia, które mogą poprawić obraz kliniczny. W innych przypadkach spowolnienie lub zatrzymanie przebiegu choroby jest całkowicie możliwe.

Dla pacjentów oznacza to, że muszą świadomie dostosowywać swoje życie codzienne do wymogów choroby. Kardiomiopatia jest często wynikiem niezdrowego stylu życia. Jeśli przez lata miała miejsce niewłaściwa, niezrównoważona iw większości nadmierna dieta, zmiana diety prowadzona przez lekarza może mieć pozytywny wpływ na serce i krążenie. W wielu przypadkach rozsądna redukcja wagi przyczynia się również do lepszego samopoczucia w życiu codziennym. W miarę możliwości należy unikać toksyn związanych ze spożyciem, takich jak nikotyna i alkohol, można ograniczyć spożywanie kawy. Włączanie regularnych ćwiczeń do codziennego życia, a tym samym staranne wzmacnianie układu sercowo-naczyniowego i wytrzymałości, zwykle ma korzystny wpływ na zdrowie.

Ale te czynniki nie zawsze są wyzwalaczem kardiomiopatii. Często jest to również po prostu genetyczne i występuje, mimo że pacjent prowadził zdrowy i aktywny tryb życia. Nadmierny stres, na przykład w pracy lub w rodzinie, sprzyja rozwojowi choroby. Pacjenci powinni być świadomi tych zagrożeń i unikać ich najlepiej, jak potrafią.