Rak nerkowokomórkowy

Plik Rak nerkowokomórkowy jest złośliwym guzem wywodzącym się z cewek nerkowych. Większość wszystkich guzów nerek to raki nerkowokomórkowe.

Co to jest rak nerkowokomórkowy?

Około trzech procent wszystkich nowotworów złośliwych w wieku dorosłym to raki nerki. Każdego roku dziewięć na 100 000 mieszkańców choruje na jednego Rak nerkowokomórkowy. Większość ludzi choruje w wieku od 40 do 70 lat. Rak nerkowokomórkowy, znany również jako Guz Grawitza pochodzi z cewek nerkowych.

W zależności od wyjściowej tkanki, wyników cytogenetycznych i obrazu histologicznego, można różnicować różne raki nerkowokomórkowe. Najczęściej występuje klasyczny rak nerkowokomórkowy. Nazywa się to również Rak jasnokomórkowy wyznaczony. Inne postacie raka nerkowokomórkowego to rak chromofilny lub brodawkowaty oraz rak chromofobowy. Rak przewodu Belliniego rozwija się raczej rzadko. Znany jest również jako rak kolektora.

przyczyny

Dokładna etiologia raka nerkowokomórkowego jest nadal niejasna. Wiadomo, że mężczyźni częściej chorują niż kobiety. Pacjenci cierpiący na zespół Hippela-Lindau często chorują. Zespół Hippela-Lindaua jest dziedziczną chorobą dziedziczoną autosomalnie dominująco, która wiąże się z malformacjami naczyniowymi twarzy i ośrodkowego układu nerwowego.

Czynniki ryzyka raka nerkowokomórkowego to starość, przewlekła niewydolność nerek, palenie tytoniu, ekspozycja na ołów, ekspozycja na kadm, długotrwałe leczenie lekami przeciwbólowymi, wrodzone stwardnienie guzowate i kontakt z trichloretes.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Rak nerkowokomórkowy zwykle powoduje objawy tylko wtedy, gdy guz jest już dość duży. Zwykle nie ma wczesnych objawów. Komórki nowotworowe początkowo rosną centralnie w miąższu i dlatego nie mają połączenia z układem kanalikowym nerki.

W związku z tym rak nerkowokomórkowy we wczesnym stadium jest często tylko przypadkowym stwierdzeniem podczas badania ultrasonograficznego narządów jamy brzusznej. Prawie 70 procent wszystkich guzów nerek jest wykrywanych przypadkowo podczas badań obrazowych, takich jak USG, tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny. Krew w moczu jest charakterystycznym i groźnym późnym objawem raka nerkowokomórkowego. Ten krwiomocz jest nagły i bezbolesny.

Inne objawy raka nerkowokomórkowego są raczej niespecyficzne. Guz może powodować ból w boku. Szczególnie wyraźne guzy można wyczuć w okolicy bocznej. Tak zwane objawy B mogą wystąpić w kontekście raka. Należą do nich utrata masy ciała, zwiększona podatność na infekcje, nocne poty i gorączka. Osoby dotknięte chorobą nie są już tak wydajne, jak dawniej.

Może prowadzić do anemii ze zmęczeniem, wypadania włosów, trudności w oddychaniu przy wysiłku i bardzo bladości. Jeśli guz narasta w lewej żyle nerkowej lub uciska lewą żyłę nerkową, na jądrze u mężczyzn może rozwinąć się żylak. Jest to również znane jako żylaki powrózka nasiennego.

Zespół paraneoplastyczny rzadko rozwija się w raku nerkowokomórkowym. Zespół paraneoplastyczny to termin używany do opisania objawów towarzyszących nowotworom, które nie są spowodowane przez guz. W raku nerkowokomórkowym zespół paraneoplastyczny może być spowodowany przez komórki nowotworowe wytwarzające hormony, takie jak renina, erytropoetyna, ACTH lub parathormon.

Możliwe objawy takiego zespołu paraneoplastycznego to wysokie ciśnienie krwi, hipertermia i kacheksja. Istnieje możliwość, że zespół Cushinga rozwinie się z powodu zwiększonego poziomu ACTH. Osoby dotknięte chorobą mają pełnię księżyca, przybierają na wadze, mają tzw. Byczą szyję i cierpią na słabe mięśnie i serce.

Diagnoza i przebieg choroby

W badaniu klinicznym z palpacją, osłuchiwaniem i opłukaniem stwierdza się tylko duże i bardzo zaawansowane guzy nerek. Krwiomocz jest wskazywany przez zabarwienie moczu na różowo. Za pomocą sztyftu moczowego można wykryć erytrocyty w moczu. Laboratorium może wykazywać anemię, która jest spowodowana utratą dużej ilości krwi przez nerki.

W celu potwierdzenia rozpoznania konieczne jest jednak wykonanie badania ultrasonograficznego. Za pomocą ultrasonografii diagnozuje się podejrzane zmiany w nerce. Widoczne obszary są następnie przebijane. Uzyskany materiał tkankowy jest badany histologicznie przez patologa. Większość raków nerkowokomórkowych ma cytoplazmę bogatą w lipidy i glikogen.

Wykonuje się tomografię komputerową jamy brzusznej w celu oceny wzrostu guza, określanego mianem stadium zaawansowania. CT można również wykorzystać do określenia operacyjności guza nowotworowego.Odległe przerzuty można wykryć za pomocą prześwietlenia klatki piersiowej, scyntygrafii szkieletu i MRI mózgu.

Jednak na zdjęciu rentgenowskim rejestrowane są tylko przerzuty o średnicy większej niż jeden centymetr. Pięcioletnia przeżywalność pacjentów z rakiem nerkowokomórkowym wynosi około 50 procent.

Komplikacje

Rak nerkowokomórkowy może prowadzić do poważnych powikłań, które są typowe dla nowotworów. U wielu pacjentów prowadzi to do postępujących przerzutów do innych narządów. Dzieje się tak, ponieważ złośliwe guzy nerek mają tendencję do rozprzestrzeniania się w organizmie poprzez limfę i naczynia krwionośne i tworzą guzy potomne. W szczególności płuca, wątroba, mózg i skóra mogą zostać zaatakowane przez inne nowotwory.

Przerzuty do kości również mieszczą się w typowym spektrum. W rezultacie mogą wystąpić zagrażające życiu powikłania w przypadku raka nerkowokomórkowego, takie jak zakrzepy (zator), zatkane naczynia krwionośne lub zapalenie płuc. Prawdopodobieństwo przerzutów do innych narządów znacznie wzrasta, jeśli rak nerkowokomórkowy nie jest leczony lub leczony bardzo późno. Jest to jeden z powodów, dla których wczesne wykrywanie odgrywa ważną rolę.

W trakcie leczenia wskazanego medycznie mogą również pojawić się powikłania, których przyczyną może być spożycie substancji. Czasami przeciwciało antyangiogenne, bewacyzumab, prowadzi do zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i perforacji przewodu pokarmowego.

Kiedy należy iść do lekarza?

Objawy raka nerkowokomórkowego często we wczesnych stadiach choroby są ciche. Jeśli choroba postępuje, mogą być zauważalne indywidualne objawy. Jeśli wystąpi nieuzasadniona utrata masy ciała lub nasilający się ból w boku, należy zgłosić się do lekarza.

Długotrwała gorączka powinna zawsze zostać wyjaśniona przez lekarza. Znaczący i długotrwały spadek wydajności może być objawem poważnej choroby. W takim przypadku należy skontaktować się z lekarzem. Krew w moczu to także powód do wizyty u lekarza. Wczesna wizyta u lekarza może mieć pozytywny wpływ na rokowanie. W przypadku wątpliwości należy jak najszybciej umówić się na wizytę u lekarza.

Terapia i leczenie

Złotym standardem w leczeniu raka nerkowokomórkowego bez przerzutów jest chirurgiczne usunięcie. Guzy nie większe niż siedem centymetrów są zwykle usuwane z zachowaniem nerek. W przypadku większych guzów należy chirurgicznie usunąć całą nerkę wraz z nadnerczem, moczowód, torebkę nerkową i otaczającą tkankę tłuszczową.

Jeśli guz wyrósł do żyły nerkowej lub nawet do żyły głównej dolnej, te stożki guza również należy usunąć. Może być konieczne użycie płuco-serca. Obecnie badane i testowane są nowe zabiegi chirurgiczne, takie jak laparoskopowa radykalna nefrektomia lub małoinwazyjne zabiegi, takie jak radiowa ablacja śródmiąższowa guza (RITA).

W przypadku przerzutowych i miejscowo nieoperacyjnych raków nerkowokomórkowych stosuje się farmakoterapię. Terapie farmakologiczne raka nerkowokomórkowego są zwykle paliatywne; wyleczenie zwykle nie jest już możliwe. Klasyczne cytostatyki, takie jak antymetabolity, środki alkilujące, antracykliny i inhibitory mitozy, są nieskuteczne w raku nerkowokomórkowym.

Z tego powodu rak nerkowokomórkowy uważany jest za oporny na chemioterapię. Zamiast chemioterapii stosuje się immunoterapię przeciwnowotworową. Stosuje się również doustne inhibitory kinazy tyrozynowej, bewacyzumab i inhibitory mTOR.

Perspektywy i prognozy

Rokowanie w raku nerkowokomórkowym zależy w dużej mierze od czasu wykrycia i stadium raka. Rak nerki z przerzutami ma zwykle gorsze rokowanie niż czysty, izolowany rak nerki.

Raki nerkowokomórkowe, które są łatwo operowalne i rosną w jednym kawałku na powierzchni nerki, mają szczególnie dobre rokowanie. Jeśli zostaną one usunięte chirurgicznie w odpowiednim czasie, można założyć powrót do zdrowia. Typy brodawkowate i chromofobiczne są również częściej ograniczone do nerek (tj. Nie rozprzestrzeniają się) i mają dobre rokowanie.

Im więcej węzłów chłonnych jest zajętych, tym gorsze rokowanie. W przypadku przerzutów jest na ogół niekorzystny. Podczas gdy miejscowy guz, który nie rozprzestrzenił się, ma średni pięcioletni wskaźnik przeżywalności wynoszący 90 procent, jeśli zajęte są węzły chłonne, jest to tylko około 60 do 70 procent. W przypadku przerzutów odległych np. W mózgu czy płucach jest to tylko 15 proc.

Należy zauważyć, że wczesne wykrycie nadal ma najlepszy wpływ na korzystne rokowanie w raku nerkowokomórkowym. Badania kontrolne są szczególnie korzystne dla osób z czynnikami ryzyka (choroby genetyczne, osłabienie nerek itp.). Jeśli rak w końcu rozwinie się w nerce, zwykle można go szybko wyleczyć.

zapobieganie

Ponieważ dokładne pochodzenie raka nerkowokomórkowego nie zostało jeszcze wyjaśnione, zapobieganie jest trudne. Należy unikać czynników ryzyka, takich jak ciągłe stosowanie środków przeciwbólowych lub palenie.

Opieka postpenitencjarna

Po każdej terapii przeciwnowotworowej pilnie wymagana jest kontrola lub opieka kontrolna. Wynika to z faktu, że po pewnym czasie wiele guzów ponownie się tworzy. Istnieje również ryzyko rozwoju przerzutów, co regularnie prowadzi do skrócenia średniej długości życia.

Opieka kontrolna jest zwykle omawiana przed zakończeniem terapii początkowej. Lekarz i pacjent ustalają lokalizację i rytm. Powszechna jest kwartalna opieka kontrolna w pierwszym roku. Odstęp czasu następnie wydłuża się od spotkania do spotkania. Począwszy od piątego roku roczna wydajność jest wystarczająca.

Ten rodzaj opieki ma na celu ścisłe monitorowanie pacjenta, aby w pierwszej kolejności zapobiec wystąpieniu powikłań i umożliwić rozpoznanie na wczesnym etapie. To ostatnie niesie ze sobą najlepsze perspektywy leczenia. Opieka kontrolna obejmuje szczegółowy wywiad i badanie fizykalne.

Zwykle przeprowadza się również badanie krwi. W razie potrzeby stosowane są metody obrazowania, takie jak CT lub MRI. Opieka kontrolna może mieć również charakter paliatywny. Wtedy nie ma już szans na wyleczenie raka nerkowokomórkowego. Lekarze starają się umożliwić pacjentowi prowadzenie życia bez objawów. Leki i pomoc w życiu codziennym stanowią do tego ważną podstawę.

Możesz to zrobić sam

Nie istnieją wyłącznie środki samopomocy, które mają medyczny lub nawet terapeutyczny wpływ na raka nerkowokomórkowego. Nie ma domowych środków, ćwiczeń ani innych środków, które chorzy mogą pożytecznie podjąć. Raczej nie zaleca się eksperymentalnego przyjmowania nieprzewidywalnych środków i substancji. W razie potrzeby można jednak zastosować środki przeciwbólowe. Ważne jest, aby zastosowane środki nie obciążały nerek.

Może pomóc pacjentowi, jeśli jest dobrze poinformowany o raku nerkowokomórkowym. Ten rodzaj raka został dobrze zbadany, a informacje są łatwo dostępne. Wiedza o własnej chorobie sprawia, że ​​leczenie i stan pacjenta są bardziej zrozumiałe, a zatem mogą pomóc przezwyciężyć lęki. Zapewnia również pacjentom większe bezpieczeństwo podczas rozmowy z lekarzami, jeśli sami są dobrze poinformowani.

Ponieważ rak nerkowokomórkowy obciąża również zdrowe części nerek lub nerek, wskazane jest również zaprojektowanie diety przyjaznej dla nerek. Oznacza to znaczne zmniejszenie ilości dostarczanej soli oraz wzrost ilości spożywanej. Ilość soli powinna wynosić około pięciu gramów dziennie lub mniej, ilość wypijaną należy zwiększyć do około 2,5 do 3 litrów. Zawartość mięsa w diecie można również zmniejszyć, aby dodatkowo odciążyć nerki.