Plik Wirus polio to wirus RNA należący do rodziny Picornaviridae i grupy enterowirusów. Wirus wywołuje poliomyelitis (polio).
Co to jest wirus polio
Poliomyelitis jest również znane jako polio lub polio. Choroba jest wywoływana przez wirusa polio. Polioowirusy należą do rzędu Piconavirales. Istnieją trzy różne serotypy gatunku wirusa polio. Serotyp 1 występuje najczęściej i często powoduje poważne choroby. Serotyp 2 daje raczej łagodne kursy. Typ 3 jest raczej rzadki, ale powoduje niezwykle poważny proces chorobowy.
Polio było znane od dawna, ale dopiero na początku XX wieku uznano polio za chorobę zakaźną przenoszoną przez kontakt. W 1908 roku Karl Landsteiner i Erwin Popper byli w stanie udowodnić, że wirus polio jest przyczyną przerażającego polio.
Wirus polio ma bardzo prostą strukturę. Ma średnicę od 28 do 30 nanometrów i jest odkryta. Każda z okrągłych cząstek wirusa zawiera kopię jednoniciowego RNA. Jest ona pokryta ikosaedrycznym kapsydem, który składa się z kopii czterech białek kapsydu. Na jednym obszarze wirus RNA zawiera tak zwany wewnętrzny rybosomalny punkt wejścia (IRES). RNA wirusa jest tłumaczone do komórki gospodarza przez ten punkt wejścia. Aby dostać się do komórki gospodarza, wirus potrzebuje białka CD155 jako receptora. Wirus polio może następnie namnażać się w płynie komórkowym komórki gospodarza.
Występowanie, dystrybucja i właściwości
Przed wprowadzeniem szczepień przeciwko polio wirusy rozprzestrzeniły się na całym świecie. Ponieważ wirus był wcześniej znajdowany w całej Europie, pierwszy kontakt z wirusem miał zwykle miejsce w dzieciństwie. Właśnie dlatego polio jest dziś nadal nazywane polio.
Obecnie ponad 80% ludzi na świecie żyje na obszarze wolnym od polio. Ameryka, region Zachodniego Pacyfiku, Europa i Azja Południowo-Wschodnia są wolne od polio według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Ostatni przypadek choroby w Niemczech zarejestrowano w 1990 roku. Endemiczne choroby polio można obecnie znaleźć tylko w Pakistanie i Afganistanie. Znane są również indywidualne przypadki w Rosji, Turkmenistanie i Kazachstanie.
Jedynym znanym rezerwuarem wirusów polio są ludzie. Wirus może również rozmnażać się tylko w komórkach ludzkich i niektórych innych naczelnych. Jest przenoszony głównie drogą fekalno-ustną poprzez infekcje wymazów.
Wirusy polio atakują preferencyjnie komórki jelitowe. Wkrótce po zakażeniu nabłonki jelit chorego wytwarzają wiele komórek wirusa. W krótkim czasie chorzy wydalają 10–10⁹ zakaźnych wirusów na gram stolca. Wirus namnaża się również w komórkach nabłonka gardła. Oznacza to, że wirus może być również przenoszony drogą powietrzną przez infekcję kropelkową bezpośrednio po infekcji. Im gorsze warunki higieniczne, tym łatwiej szerzą się infekcje polio.
W organizmie wirus atakuje węzły chłonne, a następnie poprzez krew i drogi limfatyczne dociera do komórek nerwowych przedniego rogu rdzenia kręgowego. Te neurony ß-motoryczne kontrolują mięśnie prążkowane. W odpowiedzi na infekcję komórek nerwowych komórki odpornościowe, leukocyty, migrują do rdzenia kręgowego. Powoduje to stan zapalny, w którym komórki nerwowe rdzenia kręgowego są poważnie uszkodzone lub nawet zniszczone.
Oprócz rdzenia kręgowego zapalenie często dotyka również mózg. Nacieki zapalne i niszczenie komórek nerwowych stwierdza się zwłaszcza w wydłużonym szpiku, mostku i móżdżku.
Choroby i dolegliwości
Okres inkubacji wynosi od 3 do 35 dni. Ponad 90 procent wszystkich zakażonych osób nie wykazuje żadnych objawów. Choroba przebiega bezobjawowo, ale powstają przeciwciała neutralizujące. Ten proces jest znany jako ciche świętowanie.
W przypadku nieudanego poliomyelitis po jednym do dwóch tygodni rozwija się trzydniowa infekcja, której towarzyszą gorączka, zmęczenie, wymioty i biegunka. Ta łagodniejsza postać poliomyelitis leczy w większości przypadków bez żadnych konsekwencji ani komplikacji. Nie ma to wpływu na komórki nerwowe ośrodkowego układu nerwowego.
Centralny układ nerwowy jest zaangażowany u 5 do 10 procent wszystkich objawowych pacjentów. Faza prodromalna jest podobna do nieudanego polio. Ludzie mają gorączkę, czują się zmęczeni i cierpią na biegunkę lub wymioty. Potem następuje tygodniowy okres bez gorączki bez żadnych objawów. Wówczas zwykle rozwija się nieropne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (aseptyczne zapalenie opon mózgowych). Brakuje jednak charakterystycznego paraliżu poliomyelitis. Jest to nieparalityczna choroba Heinego-Medina. Zapalenie opon mózgowych wiąże się z gorączką, bólem głowy i sztywnością karku. Podczas badania płynu rdzeniowego w wodzie nerwowej osób dotkniętych chorobą można stwierdzić zwiększoną liczbę komórek i zwiększone stężenie białka.
Tylko u jednego procenta zakażonych rozwija się porażenie poliomyelitis. Paralityczne polio jest najcięższą postacią choroby i „klasycznym polio” w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Po okresie od dwóch do dziesięciu dni po zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych po fazie bezgorączkowej i bezobjawowej pojawia się charakterystyczny poranny paraliż. Dziecko było zdrowe poprzedniej nocy, a następnego ranka wystąpił wiotki paraliż. Porażenie jest rozłożone symetrycznie i dotyka przede wszystkim mięśni ud. Obszary dotknięte chorobą są często bardzo bolesne.
W postaci opuszkowej porażenia polio, obszary pochodzenia nerwów czaszkowych są zakażone wirusem. Pacjenci mają wysoką gorączkę i trudności w oddychaniu. Zakłócona jest również regulacja cyrkulacji. Zwykle objawy poliomyelitis ustępują całkowicie w ciągu roku. W niektórych przypadkach pozostaje paraliż, zaburzenia krążenia lub uszkodzenie stawów. Zespół post-polio może pojawić się jako długoterminowa konsekwencja po latach lub dziesięcioleciach. Przejawia się w postaci skrajnego zmęczenia, zaniku mięśni i bólu mięśni.
.jpg)
