Plik Waskularyzacja jest połączeniem narządu z układem krwionośnym i dlatego może również odpowiadać tworzeniu nowych, mniejszych naczyń. W przypadku nowotworów patologicznych, takich jak układowe połączenie guza, mówimy również o neowaskularyzacji. W praktyce medycznej unaczynienie pełni przede wszystkim rolę terapeutyczną.
Co to jest waskularyzacja?
Terminem „waskularyzacja” medycyna odnosi się do dwóch różnych kontekstów. Z jednej strony termin ten odnosi się do całego połączenia naczyniowego określonego narządu. Jednak jeszcze częściej lekarz używa tego słowa w odniesieniu do tzw. Angiogenezy. Proces ten odpowiada tworzeniu nowych naczyń w organizmie człowieka. Angiogeneza to wzrost naczyń, które powstają w wyniku kiełkowania lub pękania na bazie wcześniej uformowanych naczyń krwionośnych.
Tworzenie nowych naczyń z komórek progenitorowych śródbłonka należy odróżnić od tego typu unaczynienia i jest również znane jako waskulogeneza. Wazuklogeneza jest szczególnie istotna dla rozwoju układu naczyniowego w okresie embrionalnym. Angiogeneza odgrywa rolę zwłaszcza w procesach naprawczych gojenia się ran. Ostatnim rodzajem neowaskularyzacji jest arteriogeneza, w której na bazie komórek mięśni gładkich powstają tętnice i tętniczki.
Wszystkie formy tworzenia nowych naczyń krwionośnych są również określane jako neowaskularyzacja w organizmie dorosłym. Neowaskularyzację można również zastosować w przypadku neowaskularyzacji o znaczeniu patologicznym.
Funkcja i zadanie
Waskularyzacja jako połączenie układu naczyń krwionośnych odnosi się do krążenia krwi jako układu przepływu. System biegnie od serca w sieci pojedynczych naczyń krwionośnych w organizmie, zapewniając w ten sposób przeżycie. Układ naczyń krwionośnych zapewnia metabolizm każdego organu, tkanki i każdej komórki ciała. W ten sposób utrzymuje fizjologicznie fizjologiczny poziom płynów ustrojowych.
Krew głównie transportuje tlen z płuc do poszczególnych komórek i usuwa stamtąd dwutlenek węgla. Składniki odżywcze z trawienia są również transportowane przez krew do narządów i tkanek. Poszczególne komórki otrzymują tłuszcze, cukier i białko, które konsumują, przetwarzają lub przechowują. Powstałe produkty przemiany materii są przenoszone z krwią do innych tkanek. Ponadto substancje przekaźnikowe, takie jak hormony lub komórki odpornościowe, są transportowane do miejsca ich użycia w układzie krwionośnym.
Całość naczyń danego organu spełnia wszystkie wymienione zadania i nazywa się waskularyzacją. Waskularyzacja w sensie nowych procesów powstawania z małymi naczyniami krwionośnymi w rezultacie odpowiada tworzeniu struktur naczyniowych z komórkami śródbłonka, perycytami i komórkami mięśni gładkich. Te procesy regeneracji są istotne w kontekście gojenia się ran i powiązanych procesów naprawczych.
W najszerszym znaczeniu oba znaczenia waskularyzacji nakładają się. Wspólny punkt przecięcia odpowiada zaopatrzeniu w skrawki tkanek układem naczyń i naczyń włosowatych.
Uważa się, że wątroba jest dobrze unaczynioną tkanką. Jest szczególnie bogaty w naczynia krwionośne. Oznacza to, że w przypadku urazu w tego typu tkance dochodzi do znacznie większego krwawienia niż w przypadku słabo unaczynionej tkanki, np. Ścięgien.
Choroby i dolegliwości
Unaczynienie w sensie angiogenezy ma duże znaczenie w praktyce medycznej, na przykład w przypadku guzów. Guz lity zależy od rosnącej sieci naczyń włosowatych. W tym kontekście mówimy o angiogenezie wywołanej przez nowotwór. Ta sieć naczyń włosowatych dostarcza guzowi składniki odżywcze i tlen. Każdy guz od 2 mm3 jest zależny od tworzenia nowych naczyń. Bez połączenia naczyniowego guzy pozostają bezobjawowe i nie mają znaczenia klinicznego.
Zahamowanie unaczynienia odpowiednio ogranicza wzrost guza. Podejścia terapeutyczne antyangiogenne zmniejszają unaczynienie, a tym samym przepływ krwi do guzów. Przeciwciała monoklonalne neutralizujące VEGF, takie jak bewacyzumab, są dopuszczone do leczenia przerzutowego raka okrężnicy od 2004 roku. Dziś ten rodzaj terapii jest również stosowany w przypadku raka piersi, raka płuc czy raka nerki.
Należy od tego odróżnić terapię proangiogenną. Opiera się na angiogennych czynnikach wzrostu i jest stosowana np. W leczeniu miażdżycy. Przede wszystkim używany jest silny angiogenny czynnik wzrostu FGF-1. Terapie proangiogenne mogą również odgrywać rolę w przewlekłych zaburzeniach gojenia się ran.
Terapia wspomagająca waskularyzację odpowiada albo terapii białkowej, terapii genowej albo terapii komórkowej. Stosowanie czynników wzrostu odpowiada terapii białkowej. Badania nad terapią genową mające na celu promowanie unaczynienia do tej pory wykorzystywały głównie gen kodujący angiogenny czynnik wzrostu w DNA. Na tej podstawie droga terapii genowej może odpowiadać na przykład transferowi genów za pośrednictwem adenowirusów. Jak dotąd jednak nierozwiązane problemy ciążyły na terapii genowej. Na przykład te podejścia terapeutyczne w coraz większym stopniu prowadzą do transfekcji genów, której może towarzyszyć niepożądana reakcja układu odpornościowego. Potencjalna toksyczność wirusów-nośników również stanowi nierozwiązany problem w przypadku tych podejść.
Terapia komórkowa sprzyjająca unaczynieniu polega na przenoszeniu różnych typów komórek. To podejście terapeutyczne jest wciąż w powijakach. Bieżący etap odpowiada etapowi początkowemu. Dostępne są badania z niewielką liczbą pacjentów. Jednak badania te pokazują stosunkowo sprzeczne wyniki. Do tej pory do transferu wykorzystywano komórki różnego typu. Oprócz różnych postaci dorosłych komórek macierzystych, takich jak śródbłonkowe komórki progenitorowe, w odpowiednich badaniach pilotażowych wykorzystano hematopoetyczne i mezenchymalne komórki macierzyste.
.jpg)
