Choroba okołowierzchołkowa przyzębia

Tak jak choroba przyzębia okołowierzchołkowego nazywa się zapaleniem wierzchołków korzenia zęba. Jest to jedna z infekcji zębopochodnych.

Co to jest choroba przyzębia okołowierzchołkowego?

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych można rozpoznać na podstawie badania rentgenowskiego. Jednak typowe rozjaśnienie, które jest pewnym znakiem zapalenia końcówki korzenia, można rozpoznać dopiero po kilku tygodniach.
© Henrie - stock.adobe.com

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych to bakteryjne zapalenie, które występuje na końcu zęba. Nosi również imiona Zapalenie końcówek korzeni, wierzchołkowe zapalenie kości lub wierzchołkowe zapalenie przyzębia. Zaliczany jest do infekcji zębopochodnych.

W przypadku zapalenia tkanek okołowierzchołkowych szkodliwe bakterie docierają do wierzchołka korzenia przez stan zapalny. Zarazki mogą również wnikać do zęba przez kieszenie dziąseł, które są głęboko zlokalizowane i wpływają na niego. Często zdarza się, że miazga chorego zęba już obumarła.Dentyści mówią wtedy o martwym lub martwym zębie. Zapalenie okołowierzchołkowe występuje zarówno w ostrym, jak i przewlekłym przebiegu.

przyczyny

Choroba okołowierzchołkowa jest zwykle spowodowana próchnicą. Powstałe zmiany w zębach dają bakteriom dostęp do zęba. Przedzębowe zapalenie przyzębia często poprzedza zapalenie miazgi zęba (zapalenie miazgi). Osoba dotknięta chorobą nie zawsze odczuwa ból.

Innymi przyczynami wystąpienia zapalenia wierzchołka korzenia mogą być urazy po leczeniu stomatologicznym lub złamania zęba. W niektórych przypadkach zgrzytanie zębem powoduje bolesne zapalenie miazgi. Jednak zapalenie może być również prawie bezbolesne. W miarę postępu choroby miazga zębowa obumiera. Szkodliwe zarazki rozprzestrzeniają się coraz dalej w systemie kanałowym.

W końcu mogą zaatakować sąsiednią szczękę. Układ odpornościowy reaguje wtedy, rozkładając słabo perfundowaną kość i zastępując ją ziarniną, której przepływ krwi jest lepszy. W rzadkich przypadkach przyczyną zapalenia tkanek okołowierzchołkowych nie są bakterie, ale podrażnienie chemiczne. Ich twórcami są głównie lecznicze złogi korzeni lub wypełnienia korzeni.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na kamień nazębny i przebarwienia zębów

Objawy, dolegliwości i oznaki

Objawy zapalenia tkanek okołowierzchołkowych są różne. Ostre zapalenie końcówek korzenia często objawia się bólem podczas gryzienia lub uderzania w ząb. Możliwe jest również towarzyszące zapalenie miazgi zęba, w którym pacjent fałszywie odczuwa wydłużanie się chorego zęba.

Jeśli zapalenie wierzchołka korzenia ma przebieg przewlekły, mówi się o nim przede wszystkim jako o przewlekłym zapaleniu tkanek okołowierzchołkowych. W większości przypadków nie ma bólu. Istnieje jednak ryzyko, że stan zapalny zmieni się w postać przewlekłą, a następnie spowoduje ból. Bez odpowiedniego leczenia okołowierzchołkowego zapalenia przyzębia grozi zaatakowanie kości szczęki.

Dentyści określają to jako ziarniniak wierzchołkowy lub ropień wierzchołkowy. W niektórych przypadkach tworzy się również przetoka. Możliwa jest również tkliwość wierzchołkowa, której towarzyszy obrzęk i zaczerwienienie. Nierzadko ząb reaguje wrażliwie na kontakt z językiem.

Jeśli pojawi się martwy ząb, istnieje ryzyko, że spowoduje dalsze choroby. Może to być nerwoból, powtarzające się zapalenie narządów, choroby reumatyczne lub alergie.

Diagnoza i przebieg

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych można rozpoznać na podstawie badania rentgenowskiego. Jednak typowe rozjaśnienie, które jest pewnym znakiem zapalenia końcówki korzenia, można rozpoznać dopiero po kilku tygodniach. Pierwszym wskazaniem jest powiększona luka przyzębia.

To, czy zachodzą zmiany w gęstości kości, można określić dopiero na zdjęciach rentgenowskich, gdy kość straciła już 30 procent zawartości składników mineralnych, co jednak zajmuje okres kilku dni lub tygodni. Jeśli objawy są niewielkie, a zdjęcie rentgenowskie nie dostarcza wystarczających informacji, po trzech miesiącach należy wykonać kolejne zdjęcie.

Aby zdiagnozować martwy ząb, wykonuje się test witalności. Jeśli ząb reaguje na zimno, oznacza to, że nerw jeszcze nie umarł. Ponadto martwy ząb może być wyjątkowo wrażliwy na uderzenie. Jeśli ząb nie został jeszcze w znacznym stopniu rozluźniony, po odpowiednim leczeniu stomatologicznym zapalenie tkanek okołowierzchołkowych zwykle przebiega pozytywnie.

Jeśli jednak obluzowanie jest bardzo wyraźne, ząb zostaje utracony. Jednak w większości przypadków dotknięty ząb można zachować poprzez resekcję korzenia.

Komplikacje

Ponieważ zapalenie tkanek okołowierzchołkowych jest zwykle przewlekłe, rozwija się przez wiele lat i jest bolesne tylko w rzadkich przypadkach, często pozostaje niewykryte przez długi czas. W pewnym momencie jednak zęby zaczynają się chwiać i wypadać. Dlatego dobre rokowanie zależy od wczesnego rozpoczęcia terapii.

Nawet jeśli odpowiednie środki konserwacyjne zostaną podjęte w odpowiednim czasie, jedna dziesiąta pacjentów doświadcza poważnej utraty tkanki i zniszczenia kości. Jest to forma ogniotrwała, która dotyczy głównie zębów trzonowych. Oprócz późniejszej utraty zębów mogą również rozwinąć się inne ogólne schorzenia.

Pojawiają się ropnie, a poziom cierpienia nadal rośnie. Zwiększa się ryzyko zawału serca lub uszkodzenia narządów wewnętrznych. Osoby z poważnymi chorobami w przeszłości są predestynowane do zapalenia przyzębia wierzchołkowego. Negatywną interakcję można zaobserwować w cukrzycy i periodontozie wierzchołka.

Cukrzyca może sprzyjać rozwojowi chorób przyzębia. Z kolei choroba przyzębia zmniejsza skądinąd dobre perspektywy łagodnego przebiegu przewlekłego wzrostu poziomu cukru we krwi. Okołowierzchołkowe zapalenie przyzębia może być również ryzykowne dla kobiet w ciąży, ponieważ zwiększa się prawdopodobieństwo aborcji lub poronienia.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

W przypadku silnego bólu zęba, zwłaszcza podczas gryzienia lub uderzania zęba, należy skonsultować się z dentystą. Objawy sugerują poważne schorzenie zębów, które wymaga natychmiastowego leczenia. Lekarz może na podstawie badania rentgenowskiego i wywiadu ustalić, czy jest to zapalenie tkanek okołowierzchołkowych, czy też inna choroba okolicy jamy ustnej lub zębów.

Potrafi również rozpoznać obrzęki, zaczerwienienia i przetoki, a tym samym stwierdzić, że występuje zapalenie przyzębia wierzchołka. Inne znaki ostrzegawcze, które wymagają oceny lekarza, to wrażliwe na dotyk zęby i poczucie, że dotknięty ząb urósł. Często zdarza się też nieświeży oddech i ropnie, które trzeba samemu usunąć.

W mniej ciężkich przypadkach zapalenie tkanek okołowierzchołkowych postępuje powoli i bez większych powikłań. Jeśli jeszcze nie wystąpiły żadne objawy, zęby należy badać co trzy miesiące. Lekarz może zaproponować leczenie w odpowiednim czasie i skutecznie zapobiec dalszym powikłaniom zapalenia przyzębia wierzchołkowego.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Aby skutecznie leczyć zapalenie tkanek okołowierzchołkowych, konieczne jest leczenie kanałowe. Ponieważ ból promieniuje również na sąsiednie zęby, nie zawsze jest łatwo określić lokalizację zęba sprawczego. Jeśli oprócz zapalenia tkanek okołowierzchołkowych występuje zapalenie miazgi, należy je leczyć w tym samym czasie.

Alternatywą dla leczenia kanałowego może być również ekstrakcja zęba. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku rozległej degradacji brzeżnej kości lub gdy korona zęba została poważnie uszkodzona przez próchnicę. Sporadycznie okołowierzchołkowe zapalenie przyzębia można również zaobserwować w zębach, które już dawno przeszły leczenie kanałowe.

Następnie wymagane jest nowe wypełnienie korzenia lub resekcja wierzchołka korzenia (WSR). Dentysta usuwa czubek korzenia zęba. W tym obszarze często występują kanały wtórne, których nie można leczyć ze względu na ich mały rozmiar. Około rok po leczeniu kanałowym dentysta sprawdzi za pomocą RTG wyleczenie zapalenia wierzchołka korzenia. Jeśli proces gojenia się nie powiedzie, należy wykonać apikektomię.

Perspektywy i prognozy

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych ma postępujący przebieg bez korzystania z opieki medycznej i leczenia stomatologicznego. To ostatecznie kończy się utratą zęba. Ogólne samopoczucie jest osłabione, a bakterie mogą atakować dalsze zęby w jamie ustnej. Jeśli dana osoba nie zgłosi się do lekarza, dochodzi do dalszej utraty zębów i procesów zapalnych w jamie ustnej.

Przebieg choroby jest podstępny i trwa wiele lat. Jednak nie można tego powstrzymać naturalnymi możliwościami i mocami samoleczenia. Dzięki opiece medycznej pacjent ma dobre rokowanie. Ze względu na obecne możliwości medyczne, w zależności od stopnia zaawansowania choroby, leczenie stomatologiczne może odbywać się z następną protezą lub bez niej.

U niektórych pacjentów dotknięty obszar jest zaopatrywany w leki, a chory obszar zęba jest usuwany. Jeśli są one znaczące, usunięty ząb jest następnie uzupełniany preparatami zastępczymi. Ponadto rozprzestrzenianie się zarazków jest zatrzymywane za pomocą leków. W krótkim czasie pacjent może zostać wypisany z leczenia jako wyleczony.

Następnie przeprowadza się regularne kontrole, aby zapobiec ponownemu zakażeniu bakteriami. Jeżeli pacjent zastosuje się do tych zaleceń i przyczyni się do utrzymania zdrowia zębów poprzez kompleksową codzienną higienę jamy ustnej, pozostanie on trwale wolny od objawów.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na kamień nazębny i przebarwienia zębów

zapobieganie

Choroby zębów, takie jak próchnica zębów i wynikające z tego zapalenie przyzębia wierzchołkowego, są powodowane przez płytkę nazębną. Aby w pierwszej kolejności nie było reklamacji, niezwykle ważne jest regularne usuwanie osadów. Dodatkowo zęby należy dokładnie myć kilka razy dziennie.

Opieka postpenitencjarna

Choroba okołowierzchołkowa to stan, który powinien leczyć dentysta. Po zakończeniu terapii nie tylko dentysta jest odpowiedzialny za opiekę kontrolną, która odbywa się poprzez regularne kontrole. Pacjent angażuje się również w opiekę pooperacyjną poprzez aktywny udział w życiu codziennym. W tym kontekście bardzo ważna jest higiena jamy ustnej i zębów.

Ponieważ okołowierzchołkowe zapalenie przyzębia jest chorobą bakteryjną, niezwykle ważne jest, aby bakterie w jamie ustnej nie były narażone na atak. W ten sposób można uniknąć kamienia nazębnego, a także miękkiej płytki nazębnej, która powoduje ponowny rozwój procesów przyzębia. Szczotkowanie jest konsekwentnie konieczne, a dentysta może nauczyć się prawidłowych technik szczotkowania. Profesjonalne czyszczenie zębów (PZR) u dentysty usuwa twardą i miękką płytkę nazębną, a także może być odpowiednim momentem na naukę prawidłowej techniki szczotkowania.

Ząb leczony korzeniami jest często bardzo wrażliwy i można go oszczędzić od żucia na kilka dni. Jednak podczas leczenia okołozębowego należy koniecznie powstrzymać się od palenia. Nikotyna i choroby przyzębia są ze sobą ściśle powiązane, co jest jednoznacznie udowodnione. Nikotyna ma nawet tę właściwość, że czasami przesłania objawy istniejącej choroby przyzębia, co utrudnia wczesne wykrycie choroby, a tym samym opóźnia terminowe leczenie.

Możesz to zrobić sam

Zapalenie tkanek okołowierzchołkowych zawsze wymaga leczenia. Konwencjonalne metody medyczne można jednak zoptymalizować pod kątem codziennego życia, stosując kilka środków i porad dotyczących samopomocy.

Przede wszystkim wskazana jest zmiana diety. Ponieważ podczas choroby zęby i jama ustna mogą być wyjątkowo wrażliwe, z menu należy usunąć szczególnie ostre, gorące lub drażniące potrawy. Podobnie kwaśne i mocno słodkie potrawy, a także różne luksusowe potrawy i leki, które mogą uszkodzić szczękę i zęby. Produkty uszkadzające zęby najlepiej zastąpić zdrową i zbilansowaną dietą. W fazie ostrej szczególnie polecane są lekkie zupy, owoce i warzywa gotowane na miękko oraz żywność dla niemowląt.

Dla ochrony zębów ważna jest również regularna i rozległa opieka stomatologiczna. Osoby z zapaleniem tkanek okołowierzchołkowych powinny myć zęby kilka razy dziennie szczoteczką i nicią dentystyczną. Aby nie podrażniać miejsc objętych stanem zapalnym, należy stosować delikatne produkty pielęgnacyjne. Ogólnie rzecz biorąc, wymienione środki najlepiej opracować wspólnie z lekarzem. W ten sposób codzienne zabiegi mogą optymalnie uzupełniać konwencjonalne leczenie, nie powodując komplikacji.