Burkholderia pseudomallei jest bakterią z oddziału Proteobacteria i z rodziny Burkoholderiaceae. Może powodować melioidozę u ludzi.
Co to jest Burkholderia pseudomallei?
Patogen Burkholderia pseudomallei jest jedną z bakterii Gram-ujemnych. Bakterie Gram-ujemne można zabarwić na czerwono w tzw. Barwieniu Grama. Oprócz cienkiej warstwy peptydoglikanu wykonanego z mureiny, bakterie Gram-ujemne mają również błonę komórkową na swojej zewnętrznej powłoce.
Burkholderia pseudomallei jest ściśle aerobowa. Bakterie tlenowe potrzebują tlenu do metabolizmu. Bakteria ma kształt pałeczki i dlatego należy do bakterii pręcikowych. Żyje saprofitycznie. Saprofity to organizmy żywiące się martwą materią organiczną. Rozkładają te substancje zawierające energię, a następnie przekształcają je w substancje nieorganiczne. Zwłaszcza w przypadku bakterii przejście od saprofitu do pasożyta jest płynne.
Burkholderia pseudomallei rośnie wewnątrzkomórkowo i jest oksydazododatnia. Mikrobiologiczny proces reakcji oksydazy sprawdza, czy odpowiedni szczep bakteryjny ma enzym oksydazę cytochromu C. Informacje te odgrywają decydującą rolę między innymi przy wyborze terapii.
Burkholderia pseudomallei pochodzi z rodzaju Burkholderia. Jednak klasyfikacja ta miała miejsce dopiero w latach 90. Bakteria została wcześniej przypisana do grup Bacillus, Mycobacterium, Peifferella, Actinobacillus i Pseudomonas.
Burkholderia pseudomallei ma średnią średnicę 0,6 μm i około 5 μm długości. Porusza się za pomocą wici. Wici są również znane jako wici. Są to nitkowate struktury, które znajdują się na powierzchni bakterii i służą do poruszania się.
Występowanie, dystrybucja i właściwości
Burkholderia pseudomallei występuje w ziemi i wodzie. Zwierzęta domowe i dzikie zwierzęta również służą jako rezerwuary. Bakteria występuje endemicznie zarówno w Australii Północnej, jak iw Azji Południowo-Wschodniej. Serotypy są również zróżnicowane na podstawie obszarów geograficznych. Serotyp / ara + jest bardziej prawdopodobny w Azji Południowo-Wschodniej. W północnej Australii preferowany jest serotyp II / ara.
Burkholderia pseudomallei zakaża się głównie poprzez bezpośredni kontakt ze skażoną glebą lub wodą.W krajach tropikalnych pracownicy na polach ryżowych są często zarażeni melioidozą. Patogen wnika do organizmu przez najmniejsze uszkodzenie skóry. Infekcja może również mieć miejsce drogą wziewną lub doustną. Infekcja międzyludzka jest również możliwa poprzez płyny ustrojowe. Ponadto istnieje ryzyko zakażenia laboratorium w wyniku wdychania zakaźnych aerozoli.
W wiadomościach zawsze są przypadki, w których bakteria uciekła z laboratoriów. Ostatni raz zdarzyło się to w 2014 roku w stanie Luizjana w USA. Tam cztery małpy rezus zachorowały na świeżym powietrzu, a naukowiec również został zarażony. Burkholderia pseudomallei jest uważana za potencjalną broń biologiczną i znajduje się na liście agentów broni biologicznej.
Choroby i dolegliwości
Bakteria Burkholderia pseudomallei wywołuje chorobę zakaźną melioidozę. Jest to również znane jako choroba Whitmore'a lub Pseudorotz. Okres inkubacji jest bardzo różny. Może trwać zaledwie dwa dni lub kilka lat. Przebieg i objawy choroby są również bardzo różne.
Wiele infekcji przebiega całkowicie bezobjawowo. U innych pacjentów rozwija się łagodna choroba przewlekła. Jeszcze inni chorzy reagują ostrą piorunującą chorobą. Gdy patogen dostanie się do organizmu przez zmianę skórną, często w skórze pojawia się niewielki guzek. Okoliczne naczynia chłonne ulegają stanom zapalnym (zapalenie naczyń chłonnych), reagują również węzły chłonne (obrzęk węzłów chłonnych). Pacjenci mają gorączkę i czują się zmęczeni, wiotcy i chorzy.
Ta miejscowa infekcja może szybko rozprzestrzenić się na całe ciało. W tym przypadku jest to uogólniona postać posocznicy. W tym zagrażającym życiu przebiegu ropnie tworzą się na całym ciele. Płuca są również dotknięte tworzeniem się ropnia. Pacjenci cierpią na zaburzenia świadomości i ciężką duszność. Zwiększa się częstość oddechów. Jeśli patogen nie dostał się do organizmu przez skórę, ale był wdychany, zapalenie płuc zwykle rozwija się bezpośrednio.
Charakterystyczna formacja grot jest charakterystyczna dla melioidozy. Jamy to patologiczne ubytki w płucach. Wymiana gazowa nie może już mieć miejsca w tych jamach, tak że funkcjonalność płuc jest poważnie ograniczona. Często oprócz zapalenia płuc rozwija się wysięk opłucnowy. To powoduje, że płyn, w większości przypadków wysięk zapalny, dostaje się do jamy opłucnej. Ucisk płuc jeszcze bardziej utrudnia oddychanie.
W wielu przypadkach melioidoza jest przewlekła i nie ma gorączki. Ropnie tworzą się w różnych narządach. W zależności od dotkniętego układu narządów mogą wystąpić różne objawy. Szczególnie zagrożeni są chorzy na cukrzycę i osoby z osłabionym (stłumionym) układem odpornościowym. Nawet jeśli nie ma żadnych objawów przez kilka lat po zakażeniu, choroba może objawiać się w przypadku niedoboru odporności.
W leczeniu melioidozy stosuje się w dużych dawkach antybiotyki i leki stosowane w chemioterapii. Są one zwykle podawane dożylnie. Po ustąpieniu ostrych objawów terapię często trzeba kontynuować doustnie przez kilka miesięcy. Ropnie wywołane chorobą usuwa się chirurgicznie.
Nie ma skutecznej profilaktyki przeciwko bakterii Burkholderia pseudomallei. Każdy podróżujący po terenach endemicznych powinien dokładnie czyścić i dezynfekować rany skóry. Burkholderia pseudomallei jest wrażliwa na różne środki dezynfekujące.
.jpg)
