Tak jak Cefuroksym to nazwa leku należącego do cefalosporyn. Antybiotyk beta-laktamowy jest stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych.
Co to jest cefuroksym?
Cefuroksym jest antybiotykiem beta-laktamowym, który zabija bakterie. Pochodzi z grupy cefalosporyn II generacji. Lek ma szerokie spektrum działania i może być stosowany w umiarkowanych chorobach, w których nie ma zagrożenia życia.
Cefalosporyny są dostępne w medycynie od 1955 roku. Otrzymano je w czystej postaci z grzyba Cephalosporium acremonium przez lekarzy Edwarda Penleya Abrahama i Guya G. F. Newtona. XX wieku pojawiły się liczne pochodne cefalosporyny o silniejszym działaniu, takie jak cefuroksym.
W Niemczech cefuroksym jest oferowany pod nazwą produktu Elobact®. Istnieje również wiele leków generycznych.
Efekt farmakologiczny
Podobnie jak inne cefalosporyny, cefuroksym jest zdolny do zabijania bakterii, co dotyczy również szybko rosnących okazów. Antybiotyki beta-laktamowe są strukturalnie wyposażone w specjalny pierścień beta-laktamowy, który zakłóca rozwój ściany komórkowej bakterii. Proces ten ostatecznie powoduje obumieranie zarazków. Dzięki działaniu cefuroksymu woda wpływa do komórek bakterii, co prowadzi do ich obrzęku i rozkładu.
Cefuroksym ma szczególnie dobre działanie na pałeczki Gram-ujemne. Należą do nich przede wszystkim bakterie z rodzaju Haemophilus influenzae. Natomiast pseudomonady i enterokoki wykazują oporność na antybiotyk. Cefuroksym jest bardzo stabilny wobec beta-laktamaz.
Cefuroksym dociera do przewodu pokarmowego przez jamę ustną, skąd jest wchłaniany do organizmu pacjenta. Ale możliwe jest również podanie antybiotyku przez transfuzję do żyły. Lek się nie rozkłada. Zamiast tego jest szybko usuwany z organizmu przez nerki.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Cefuroksym jest stosowany głównie przeciwko infekcjom wywołanym przez paciorkowce, ponieważ są one bardzo wrażliwe na antybiotyk. Są to infekcje dróg oddechowych, takie jak przewlekłe zapalenie oskrzeli lub płuc, zapalenie jamy ustnej i gardła, infekcje ucha, nosa i gardła, takie jak nieżyt nosa, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego lub zapalenie migdałków.
Dalsze wskazania to zakażenia skóry, zakażenia dróg moczowych, zapalenie nerek, zakażenia tkanek miękkich, zapalenie stawów, zakażenia kości, borelioza z Lyme, zakażenia krwi (posocznica) lub choroby przenoszone drogą płciową, takie jak rzeżączka (rzeżączka).
Tabletki Cefuroksymu przyjmuje się bezpośrednio po głównym posiłku. Nie zaleca się łamania ani żucia tabletki, aby nie wpływać na skuteczność antybiotyku. Możliwe jest również sporządzenie zawiesiny z suchego soku cefuroksymu. W tym celu przegotowaną zimną wodę dodaje się do butelki z suchym sokiem. Następnie dobrze wstrząśnij butelką. Podobnie jak w przypadku tabletek, zawiesinę przyjmuje się po głównym posiłku.
Ważne jest regularne przyjmowanie cefuroksymu, aby stężenie substancji czynnej w organizmie pozostało wysokie. Maksymalna dzienna dawka od 250 do 500 miligramów jest zalecana dla pacjentów dorosłych i młodzieży. Pacjent podaje dawkę co 12 godzin. Dzieciom w wieku od 5 lat podaje się 125 do 250 miligramów cefuroksymu dwa razy dziennie.
Długość podawania antybiotyku zależy od tego, na jaką chorobę cierpi pacjent i jak ciężka jest ona. W żadnym wypadku pacjent nie powinien przerywać terapii zbyt wcześnie, w przeciwnym razie choroba może nawrócić, ponieważ nie wszystkie bakterie zostały zabite. Może to również uczynić bakterie opornymi na cefuroksym.
Zagrożenia i skutki uboczne
Przy stosowaniu cefuroksymu możliwe są działania niepożądane. 1 do 10 procent wszystkich pacjentów cierpi na niepożądane skutki uboczne, takie jak pokrzywka, wysypka skórna i swędzenie. Mogą również wystąpić trudności w oddychaniu, gorączka i problemy z krążeniem.
Reakcje alergiczne pojawiają się natychmiast po rozpoczęciu leczenia lub kilka tygodni później. Ilość antybiotyku nie ma znaczenia. W przypadku wystąpienia alergii pacjent musi skontaktować się z lekarzem prowadzącym i w razie potrzeby przerwać terapię.
Nawet u 10 procent chorych mogą wystąpić zawroty głowy, bóle głowy i infekcje grzybicze. Inne możliwe działania niepożądane to zaburzenia czynności wątroby, przemijające zmiany w morfologii krwi, utrata apetytu, nudności, wymioty, bóle brzucha, niedrożność dróg żółciowych i żółtaczka.
Jeśli leczenie cefuroksymem trwa dłużej, istnieje ryzyko zakażenia okrężnicy przez grzyby lub oporne bakterie, co objawia się stanem zapalnym jelit z biegunką.
Cefuroksymu nie można stosować, jeśli pacjent jest nadwrażliwy na substancję czynną lub inny antybiotyk beta-laktamowy. W przypadku astmy oskrzelowej lub alergii konieczne jest badanie lekarskie ze względu na ryzyko nadwrażliwości. Cefuroksym nie jest odpowiedni dla dzieci poniżej trzeciego miesiąca życia.
W czasie ciąży lekarz musi konsekwentnie rozważać korzyści i ryzyko dla pacjentki przed zastosowaniem. To samo dotyczy karmienia piersią, ponieważ cefuroksym może przenikać do dziecka przez mleko matki, co często prowadzi do zaburzeń flory jelitowej.
Ponieważ istnieje ryzyko interakcji, cefuroksymu nie należy przyjmować razem z antybiotykami aminoglikozydowymi, takimi jak amikacyna lub gentamycyna, ani lekami moczopędnymi, takimi jak torasemid i furosemid. Istnieje ryzyko uszkodzenia nerek.
.jpg)
