Rozciągliwość

Ruchliwość stawów zależy od poziomu wytrenowania i stopnia zaawansowania Rozciągliwość różne rodzaje tkanek. Ma to znaczący wpływ na sport i codzienną aktywność fizyczną.

Jaka jest rozszerzalność?

Termin elastyczność opisuje możliwości tkanki w odpowiedzi na zmiany długości z oporem. Ta zdolność jest bardzo różna w zależności od składu tkanki. Za zdolność do rozciągania się i rozszerzania odpowiadają różne struktury narządu ruchu, skóry i narządów wewnętrznych. W zależności od funkcji mogą to być powięzi, więzadła, mięśnie, ścięgna, torebki stawowe lub inne pokrewne rodzaje tkanek.

Funkcjonalność składników tkanki łącznej zależy od składu substancji podstawowej, która zawiera określone proporcje włókien i substancji płynnych. Proporcja tych pierwiastków jest predysponowana genetycznie i determinuje właściwości lepkosprężyste, a tym samym elastyczność tkanki. Ilościowe przesunięcie w stronę cieczy obniża odporność na bodźce rozciągające, natomiast zwiększa się, gdy jest stosunkowo więcej włókien.

Taśmy ze stosunkowo dużą zawartością włókien kolagenowych są tylko nieznacznie rozciągliwe w stanie fizjologicznym. To samo dotyczy zewnętrznej warstwy torebki stawowej. Ścięgna i powięzie zawierają stosunkowo bardziej elastyczne włókna, co pozwala na krótkotrwałe zwiększenie długości po rozciągnięciu, ale jest to szybko odwracane przez siły retrakcji. Długość samego mięśnia można zmienić tylko poprzez skurcze w określonych ramach. Elementy kurczliwe nie są elastyczne i dlatego nie można ich rozciągać.

Funkcja i zadanie

Całkowita elastyczność wszystkich rodzajów zaangażowanych tkanek determinuje ruchomość stawów i całego ciała. Przy ruchach w życiu codziennym, a zwłaszcza w sporcie, amplituda ruchu może mieć duży wpływ na jakość ruchu i rozwój siły. Na przykład w wielu sportach ruch do tyłu jest ważnym elementem zapewniającym optymalny rozwój mocy na starcie i maksymalny dystans przyspieszenia. Siła początkowa pochodzi nie tylko z aktywnego skurczu mięśni, ale jest również zasilana energią kinetyczną wytwarzaną przez wstępne rozciąganie ścięgien, powięzi i torebek stawowych. Charakterystyka obu komponentów jest decydującym czynnikiem wydajności.

Jednocześnie ruch staje się bardziej efektywny, ponieważ potrzebny jest mniej aktywny rozwój siły. Ryzyko kontuzji jest mniejsze, ponieważ przyspieszenie nie jest przenoszone przedwcześnie na tkankę hamującą lub inne stawy i obszary ciała. Ta sama zasada dotyczy oddychania. Podczas wdechu następuje rozciągnięcie klatki piersiowej i tkanki płucnej. Wynikająca z tego siła wciągająca jest wyłącznie odpowiedzialna za powrót klatki piersiowej podczas wydechu.

Poprawę elastyczności można osiągnąć poprzez odpowiednią aktywność fizyczną, zwłaszcza u dzieci i młodzieży, ponieważ tkanka łączna nadal zawiera stosunkowo dużą liczbę włókien elastycznych.

W wieku dorosłym trening zwiększający długość jest znacznie trudniejszy, ponieważ zmienił się skład tkanki. Krótkoterminową zmianę mobilności można zawsze osiągnąć poprzez ćwiczenia rozciągające, ale długoterminowy sukces tylko dzięki regularnym i dostosowanym treningom. Rodzaj rozciągania i czas jego stosowania odgrywają ważną rolę w skuteczności tych środków, zwłaszcza w sporcie.

Rozciąganie statyczne, znane również jako stretching, jest nadal bardzo popularną formą treningu długości w sporcie, chociaż badania naukowe od dawna wykazały, że rozciąganie dynamiczne jest bardziej skuteczne. Każdy rodzaj rozciągania przed zajęciami sportowymi, które wymagają siły, szybkości lub szybkości, przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Ma działanie zmniejszające wydajność, ponieważ dzięki wstępnemu rozciąganiu uzyskuje się mniej energii kinetycznej. Przed osiągnięciem wytrzymałości bardzo ważna jest specyficzna rozgrzewka, ćwiczenia rozciągające nie są konieczne.

Często utrzymywana opinia, że ​​regularne rozciąganie zmniejsza podatność na urazy pracujących mięśni, od dawna została naukowo obalona. Jednak ważne jest, aby podczas ćwiczeń dokładnie rozgrzać mięśnie.

Choroby i dolegliwości

Cała seria chorób jest wynikiem procesu polegającego na zmianie składu tkanki, który w niektórych przypadkach znacznie ogranicza zdolność rozciągania. W wyniku zmniejszenia udziału cieczy w substancji podstawowej lub zwiększonej produkcji włókien kolagenowych następuje zmiana relacji ilościowych. Włókna kolagenowe zbliżają się do siebie i spontanicznie tworzą się wiązania wodorowe, co sprawia, że ​​tkanka jest bardziej połączona i mniej elastyczna. Proces ten jest odwracalny przez pewien czas, ponieważ mosty można jeszcze poluzować, ale nie później, ponieważ stałe mostki dwusiarczkowe prowadzą do strukturalnych przykurczów tkanki mięśniowej, czasami ze znacznymi ograniczeniami ruchu.

Takie upośledzenia występują w układzie mięśniowo-szkieletowym w wyniku unieruchomienia stawów lub ogólnego unieruchomienia. Pomimo różnych przyczyn, na tym procesie powstają również różnego rodzaju zwłóknienia. Zwłóknienie płuc jest wywoływane na przykład przez toksyny, na które osoby dotknięte chorobą są narażone przez długi czas. Powoli postępująca redukcja zdolności rozciągania się tkanki płucnej ma znaczny negatywny wpływ na czynność oddechową.

Przykurcz Dupuytrena to włókniakowatość, której przyczyna nie została jeszcze wyjaśniona. Ze względu na procesy patologiczne płytka ścięgna tkanki łącznej dłoni jest utwardzona i coraz bardziej traci swoją elastyczność. W miarę postępu choroby palce z nią połączone, zwłaszcza pierścień i małe palce, są przyciągane do dłoni i stają się nieruchome.

Obkurczenie się torebki, które występuje po urazach lub operacji, można również wyjaśnić za pomocą opisanego procesu. Szczególną postacią tej choroby jest tzw. Zamrożony bark (zamrożony bark), w którym występują ogromne ograniczenia ruchu w stawie barkowym z powodu ogromnie zmniejszonej elastyczności torebki stawowej. Proces jest bardzo odporny na jakąkolwiek formę terapii.

Wszystkie urazy związane ze zniszczeniem tkanki są naprawiane w ramach procesu gojenia się ran. Jednak powstała blizna jest znacznie mniej elastyczna niż zdrowa. Nie stanowi to problemu w przypadku małych blizn, ale duże obszary blizn, takie jak te spowodowane oparzeniami, mogą powodować znaczne deficyty ruchowe.

Aktywność fizyczna ma duży wpływ na elastyczność różnych tkanek. Wielu pediatrów i nauczycieli sportu narzeka obecnie, że dzieci i młodzież są znacznie bardziej unieruchomione niż kiedyś. Z pewnością ma to związek ze zmienionymi zachowaniami dotyczącymi ćwiczeń i wypoczynku. Wynikających z tego deficytów ruchowych nie da się wyeliminować w wieku dorosłym lub można je wyeliminować jedynie dużym wysiłkiem.