Wyjaśniamy, co to znaczy rozeznawać, pochodzenie terminu i jego znaczenie moralne. Ponadto jego związek ze zdolnością rozumienia.
Co jest wnikliwe?
Kiedy mówimy o rozeznaniu, czyli o rozeznaniu, mamy na myśli umiejętność odróżniania rzeczy od siebie, to znaczy odróżniania czegoś od reszty, a nawet doceniania tego, co jest dobre, a co złe. Gdy udajemy się do sędziego, organu czy specjalisty, liczymy na ich specyficzne przygotowanie, które pozwoli im rozeznać, jakie jest rozwiązanie naszego kłopot, czyli jaki jest idealny sposób na jego rozwiązanie.
To słowo pochodzi od łacińskiego słowa rozpoznam, skomponowany przez dis- („Innymi sposobami”) i przesiać („Przesiać”, „oddzielić”), tak że ze swoich początków implikuje pojęcie wyboru, identyfikowania (a zatem oddzielania) części czegoś. Stąd tradycje religijne i filozoficzne Zachodu proponowały odmienne Modele i/lub procedury umożliwiające odróżnienie dobra od zła, rzeczywistego od fałszywego itp.
Pojęcie rozeznania jest więc tradycyjnie związane z rozumieniem: aby odróżnić części czegoś, trzeba to najpierw zrozumieć; a także z nim wiedza, umiejętności: ci, którzy wiedzą o czymś najwięcej, mają większą zdolność różnicowania jego elementów.
Staje się to całkiem oczywiste, gdy używamy czasownika rozróżnić jako równoznaczny widzieć: w zdaniu „jest tyle dymu, że nie mogę rozróżnić, do kogo mówię”, utożsamiamy to z widzeniem, identyfikacją lub rozpoznawaniem, a więc także z poznaniem i zrozumieniem.
W zachodniej tradycji kulturowej powszechne jest utożsamianie pojęć widzenia i rozumienia: stąd, odnosząc się do kogoś, kto nie jest zbyt inteligentny, powiedzmy, że „ma mały wgląd” lub też, że „nie ma mieć dużo rozeznania”.