Enterobacteria nazywana jest rodziną bakterii, która obejmuje wiele różnych gatunków. Czasami są częścią naturalnej flory jelitowej, ale mogą też wywoływać różne choroby.
Co to są enterobakterie?
Enterobacteria (Enterobacteriaceae) to zbiorcza nazwa różnych typów bakterii. Występują głównie w jelitach ludzi i zwierząt. Niektóre rodzaje bakterii w kształcie pałeczek są odpowiedzialne za rozwój poważnych chorób, takich jak dur brzuszny, dżuma czy czerwonka.
Inne formularze, do których u. za. Liczba Escherichia coli powoduje infekcje tylko wtedy, gdy wnikną w obszary ciała, do których nie należą. Może to być układ moczowy lub oczy.
Enterobacteria są przypisane do klasy Gammaproteobacteria i należą do działu (Divisio) Proteobacteria. Tam tworzą własną rodzinę bakterii. Nazwa enterobakterie pochodzi od starożytnego greckiego terminu „enteron”, co oznacza jelito. Liczne enterobakterie są typowymi mieszkańcami jelita. Jednak wiele wolno żyjących bakterii, które nie występują w jelicie, należy również do rodziny Enterobacteriaceae.
Występowanie, dystrybucja i właściwości
W jelitach ludzi i zwierząt żyje duża liczba enterobakterii. Ale można je również znaleźć w środowisku w wodzie lub w ziemi. Jednym z najważniejszych przedstawicieli Enterobacteriaceae jest Escherichia coli, zwana również bakterią coli. Inne ważne rodzaje to Proteus, takie jak Proteus mirabilis i Proteus vulgaris, Klebsiella, takie jak Klebsiella pneumoniae, Salmonella, Shigella, Cronobacter, Citrobacter, Enterobacter, Erwinia i Edwardsiella. Najbardziej przerażającymi przedstawicielami są Yersinia, ponieważ Yersinia pestis może powodować zarazę.
Większość enterobakterii to bakterie beztlenowe Gram-ujemne. Mają wygląd pręcika i osiągają długość od 1 do 5 µm. Ich średnica wynosi około 0,5 do 1 µm. Enterobakterie nie posiadają oksydazy, dzięki czemu łatwo je odróżnić od innych bakterii.
Większość gatunków ma wici, które pozwalają im się poruszać. Jednak w przypadku niektórych rodzajów enterobakterii mobilność nie jest możliwa. Uważa się, że enterobakterie są Gram-ujemne, ponieważ ich ściana komórkowa składa się z kilku warstw mureiny i drugiej zewnętrznej błony.
Metabolizm enterobakterii odbywa się opcjonalnie beztlenowo. Oznacza to, że mogą rozkładać substancje poprzez utlenianie w obecności tlenu. Fermentację można przeprowadzić bez tlenu.
W celu rozróżnienia poszczególnych gatunków wykorzystuje się dwa beztlenowe szlaki metaboliczne. Są to fermentacja mieszana kwaśna i fermentacja 2,3-butanodiolu. W wyniku mieszanej fermentacji kwaśnej powstają produkty uboczne i końcowe, takie jak kwasy. Należą do nich przede wszystkim kwas mlekowy, kwas bursztynowy i kwas octowy. W przeciwieństwie do tego brakuje butanodiolu. W trakcie fermentacji 2,3-butanodiolu w procesie fermentacji powstają mniejsze ilości kwasu. W zamian wytwarzane są większe ilości alkoholu 2,3-butanodiolu. Jedną z cech charakterystycznych fermentacji 2,3-butanodiolu jest produkt pośredni - acetoina. Występuje również znacznie wyższa produkcja CO2 (gazu).
Fermentacja butanodiolu jest typowa dla enterobakterii, takich jak Klebsiella, Serratia, Erwinia i Enterobacter. Z drugiej strony, fermentacja mieszana kwaśna zachodzi u Proteus, Escherichia coli i Salmonella.
Na powierzchni komórek enterobakterii znajdują się antygeny, które można wykorzystać do ich identyfikacji i podziału. Więc jesteś ty. za. Antygeny F, H, K i O.
Znaczenie i funkcja
Niektóre enterobakterie, takie jak Escherichia coli, są naturalnym składnikiem flory jelitowej człowieka. Pierwsze szczepy bakterii kolonizują organizm ludzki wkrótce po urodzeniu. Aż do wieku dorosłego niezliczeni przedstawiciele Enterobacteriaceae buszują w jelicie grubym i cienkim, przy czym w jelicie grubym występuje znacznie więcej bakterii niż w jelicie cienkim.
Flora jelitowa odgrywa decydującą rolę w obronie przed patogenami. Miejscowe mikroorganizmy wpływają na dostarczanie witamin, wspomagają trawienie, pobudzają perystaltykę jelit i dostarczają energii do warstwy nabłonkowej jelita.
Choroby i dolegliwości
Jednak enterobakterie mogą również prowadzić do różnych chorób. Na przykład enterotoksyczne Escherichia coli, salmonella i shigella są często przyczyną chorób biegunkowych.
Natomiast enterohaemorrhagic Escherichia coli (EHEC) i Yersinia mogą powodować zapalenie jelit (enteritis), któremu towarzyszy krwawa biegunka. Biegunka Salmonella jest głównie spowodowana zepsutą żywnością. Wymioty często pojawiają się w tym samym czasie. Typowe źródła infekcji to wieprzowina, wołowina i drób, a także majonez, surowe jajka i kremy.
Infekcje dróg moczowych są najczęściej wywoływane przez Escherichia coli, Proteus, Serratia, Klebsiella, Morganella, Citrobacter i Providencia.
W przypadku infekcji pęcherza (zapalenie pęcherza) bakterie przedostają się z jelita przez cewkę moczową do pęcherza moczowego. Około 80 procent wszystkich infekcji pęcherza jest powodowanych przez Escherichia coli. Choroba szczególnie dotyka kobiety. Cewka moczowa jest krótsza u kobiet niż u mężczyzn. Z tego powodu bakterie muszą pokonać tylko krótszy dystans. Co więcej, żeński otwór cewki moczowej znajduje się bliżej odbytu niż u płci męskiej.
Enterobakterie, takie jak Klebsiella, są często przyczyną bakteryjnego zapalenia płuc. Wywołuje ją podforma Klebsiella pneumoniae. Obawy budzą również gatunki Yersinia, takie jak Yersinia enterocolitica, Yersinia pseudotuberculosis i Yersinia pestis. Powodują zapalenie jelita grubego i cienkiego (zapalenie jelit), zapalenie węzłów chłonnych (zapalenie węzłów chłonnych) i zarazę. Tej wysoce zaraźliwej choroby obawiano się jako „czarnej śmierci” już w starożytności, gdyż pochłaniała liczne ofiary. Dziś jednak dżuma występuje bardzo rzadko. Rozróżnia się dżumę dymieniczą, dżumę płuc i posocznicę dżumową.
.jpg)
