Wyjaśniamy, czym jest gwiazda Dawida i jaka była jej funkcja w czasach starożytnych. A także, jak stał się symbolem judaizmu.
Gwiazda Dawida to symbol typowo związany z kulturą i religią żydowską.Jaka jest gwiazda Dawida?
Gwiazda Dawida (lub heksagram) to bardzo starożytny symbol, składający się z dwóch równobocznych trójkątów nałożonych na siebie, tworząc sześcioramienną gwiazdę. Jest to symbol typowo kojarzony z Kultura i religia żydowska, ale które można znaleźć również w przedstawieniach innych religii (chrześcijaństwo, buddyzm, islam), a nawet w kontekstach świeckich, czyli niereligijnych.
Historia tego symbolu sięga czasów Antyk, kiedy był używany w sensie dekoracyjnym, niekoniecznie religijnym, w budynkach, rękopisach lub dziełach sztuki, ponieważ liczba sześć była uważana od czasów starożytnych za „doskonałą” liczbę. Nie jest niczym niezwykłym znalezienie go obok pięcioramiennej gwiazdy (pentagramu), a nawet swastyki, jako część dekoracji w kulturach Azji i Żyznego Półksiężyca. Później był używany nawet w chrześcijańskich katedrach w Europie.
Jednak jego związek z judaizmem jest również starożytny, ponieważ według tekstów biblijnych żydowski król Dawid (słynący z walki z gigantycznym Goliatem) miał świętą tarczę z tym symbolem, zdolną do ochrony przed włóczniami i demonami, a to jest dlaczego był znany jako „gwiazda Dawida” (po hebrajsku: mogen david, „tarcza Dawida”).
Znana była również w tradycji żydowskiej jako „Pieczęć Salomona”, ponieważ mówi się, że ten hebrajski król, potomek samego Dawida, używał jej jako symbolu pierścienia, którym pieczętował swoje listy.Boski charakter symbolu wynikałby z tego, że oba trójkąty przywołują pakt między Bogiem a Abrahamem, gdyż jeden wskazuje na niebo, a drugi na ziemię.
Jest prawdopodobne, że narodziła się tam idea heksagramu jako magicznego symbolu ochrony, znaczenia, jakie miałby przez wieki, co zdaje się potwierdzać fakt, że emblemat ten odnaleziono w żydowskich grobowcach i synagogach z okresu III wiek p.n.e. C. w starożytnej rzymskiej prowincji Galilei.
Gwiazda Dawida jako symbol judaizmu
w średniowieczny W Europie Gwiazda Dawida oficjalnie oznacza religię żydowską. Dzieje się tak dlatego, że w obliczu panującego chrześcijaństwa ludność żydowska diaspory potrzebowała symbolu, aby zidentyfikować swoje miejsca kultu.
Chociaż symbol ten nie jest wymieniony w hebrajskich tekstach religijnych, został wybrany przez wyznawców hebrajskiej kabały, aby identyfikować ich miejsca do nauki i modlitwy, i pojawia się w najstarszych istniejących kopiach Tanachu, takich jak Kodeks Leningradzki (ok. X w.) lub w słynnym Eszkol Ha-Kofer (XII w.), traktat filozoficzny na temat dziesięć Przykazań.
W ten sposób z biegiem czasu Gwiazda Dawida stała się symbolem wielu gmin żydowskich, a Praga jako pierwsza przyjęła ją otwarcie i oficjalnie w XVII wieku. Już w XIX wieku była w pełni utożsamiana z religią żydowską i była oficjalnym symbolem ruchu syjonistycznego, walczącego o utworzenie nowego państwa żydowskiego.
W rzeczywistości był używany jako identyfikacja przez Legion Żydowski, organ wojskowy, który walczył u boku Brytyjczyków podczas Pierwsza wojna światowa (1914-1918), aby wypędzić Osmanów z regionu Palestyny. W tym samym miejscu w 1948 roku, kiedy powstało nowoczesne państwo Izrael, w publicznym konkursie na oznaczenie flagi narodowej wybrano Gwiazdę Dawida.
Smutno znanym aspektem relacji między narodem żydowskim a Gwiazdą Dawida jest ta, która miała miejsce w okresie Druga wojna światowa (1939-1945) na terenach okupowanych przez niemiecki reżim narodowosocjalistyczny.
Początkowo w Polsce w 1939 r., ale później w pozostałej części Europy podbitej przez nazistów, na mocy przepisów segregacji rasowej ustanowiono, że ludność żydowska musi nosić przyszyty do odzieży emblemat, tj. żółtą gwiazdę Dawida z słowo Judasz („Żydowska”) w pseudohebrajskich znakach.