Choroba wysokościowa

Pod Choroba wysokościowa opisuje kilka typowych objawów występujących na dużych wysokościach. Występuje, gdy zawodzą mechanizmy adaptacji organizmu do wysokości, na przykład w wyniku zbyt szybkiego wynurzania. Terapia polega na zejściu.

Co to jest choroba wysokościowa?

Plik Choroba wysokościowa występuje u ludzi, którzy mieszkają na dużych wysokościach lub którzy osiągają duże wysokości powyżej 2000 metrów. W wyniku zbyt szybkiego wynurzania się i związanego z tym braku tlenu w mózgu, dana osoba cierpi na różne objawy, takie jak utrata sprawności, zmęczenie, ból głowy, nudności i wymioty, trudności w oddychaniu, zawroty głowy, szum w uszach i zaburzenia snu.

Możliwe jest również pogorszenie czynności nerek i prowadzi do zwiększenia zawartości soli w organizmie. W zależności od ciężkości rozróżnia się łagodne i ciężkie postacie choroby wysokościowej, w których oprócz opisanych powyżej objawów występuje zagrażający życiu obrzęk mózgu i / lub płuc.

Interesujące jest to, że organizm może przystosować się do życia na wysokościach powyżej 2500 metrów: Podczas gdy wielu mieszkańców Andów cierpi na chorobę wysokościową, Tybetańczycy mają genetycznie wymagane przyspieszenie oddychania, które działa jako ochrona przed chorobą wysokościową.

przyczyny

Przyczyna Choroba wysokościowa jest taka, że ​​wraz ze wzrostem wysokości ciśnienie powietrza zmienia się tak, że płuca otrzymują mniej tlenu. Ponadto intensywny wysiłek na tych wysokościach powoduje wzrost ciśnienia krwi, przez co płyn jest wtłaczany do płuc.

Interakcja tych czynników powoduje, że organizm znajduje się pod dopływem tlenu. To reaguje odruchową hiperwentylacją i wydziela się więcej CO2. Do zakwaszenia krwi dochodzi przy pierwszych objawach choroby wysokościowej i nieleczonej ostrej, ciężkiej chorobie wysokościowej z obrzękiem i zagrożeniem życia.

Różne czynniki ryzyka sprzyjają rozwojowi choroby wysokościowej, w tym poprzednia choroba, nadmierny wysiłek, zbyt szybkie wynurzanie, niewystarczająca podaż płynów oraz osłabienie organizmu spowodowane alkoholem, infekcjami lub środkami nasennymi i narkotykami.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Do najczęstszych objawów choroby wysokościowej należą duszność, ból głowy, zawroty głowy i nudności. W wielu przypadkach te nieprawidłowe odczucia prowadzą do wymiotów. Ponadto chorzy cierpią na zaburzenia snu, co ma negatywny wpływ na ogólną sprawność organizmu.

Inne objawy istniejącej choroby wysokościowej obejmują zawroty głowy, kołatanie serca, skurcze, wysoki puls i wysokie ciśnienie krwi lub suchy kaszel. Ponadto występują zaburzenia świadomości (reakcje wolne lub brak reakcji na wpływy środowiska), co wskazuje na zaburzone tło neurologiczne. Konieczne jest zbadanie tych zaburzeń lekarskich.

Chorzy również mają skłonność do obrzęków. Obrzęk to zatrzymywanie wody w tkance łącznej pod skórą. Są niebezpieczne, ponieważ mogą się wzmocnić. W naczyniach krwionośnych wzrasta ciśnienie, które uszkadza otaczającą tkankę, a tym samym ważne narządy.

W najgorszym przypadku obrzęk może również powstać w mózgu osoby dotkniętej chorobą. Wtedy mówi się o obrzęku mózgu na wysokim poziomie, który zagraża życiu. U nurków obserwuje się zagrażający życiu obrzęk płuc na dużych wysokościach. Oba rodzaje tych objawów wymagają natychmiastowego leczenia.

Diagnoza i przebieg

Ponieważ objawy zwykle ustępują wraz z zejściem, pacjent jest uzależniony od autodiagnozy i obserwacji przez swojego towarzysza. Pierwsze objawy pojawiają się do 24 godzin przed wystąpieniem obrzęku mózgu i płuc, dzięki czemu jest wystarczająco dużo czasu na kontrolowane zejście, najważniejszy środek zaradczy.

Oznaki lekkiego Choroba wysokościowa to bóle głowy, które występują razem z którymkolwiek z opisanych powyżej objawów. Jeśli dana osoba już cierpi na ciężką postać choroby wysokościowej z obrzękiem mózgu, najważniejszym wskazaniem jest zaburzenie koordynacji ruchów. Należy natychmiast podjąć środki zaradcze w celu wykluczenia przebiegów zagrażających życiu i zapobieżenia śmiertelnemu przebiegowi choroby wysokościowej.

Komplikacje

W przypadku choroby wysokościowej dolegliwości i powikłania pojawiają się zawsze wtedy, gdy pacjent znajduje się na dużej wysokości, a organizm nie może dostosować się do warunków otoczenia. W większości przypadków prowadzi to do nudności i bólu głowy, a często występują również trudności w oddychaniu. Duszność często prowadzi do ataku paniki.

Ponadto mogą wystąpić kołatanie serca i utrata apetytu. Osoba poszkodowana nie jest już w stanie unieść dużych ciężarów i nie może samodzielnie podejmować żadnego szczególnego wysiłku fizycznego. Mogą również wystąpić zaburzenia snu, prowadzące do zwiększonego zmęczenia. W ciężkich przypadkach dochodzi do zaburzeń koordynacji i upośledzenia świadomości.

W najgorszym przypadku problemy z mózgiem lub płucami mogą doprowadzić do śmierci pacjenta. Z reguły choroby wysokościowej nie można leczyć bezpośrednio, więc jeśli wystąpią objawy, konieczne może być zejście. Bardzo powolny wzrost często pomaga, aby osoba dotknięta chorobą mogła przyzwyczaić się do nowych warunków. Zwykle nie ma dalszych komplikacji.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Wizyta lekarska jest konieczna, gdy tylko pojawią się problemy zdrowotne podczas pobytu na większych wysokościach. Jeśli nie ma przeziębienia, objawy takie jak ból głowy, zawroty głowy lub złe samopoczucie są niezwykłe i powinny zostać wyjaśnione przez lekarza. Choroba wysokościowa dotyka przede wszystkim ludzi przebywających na obszarach powyżej 2000 m npm. Ludzie, którzy tam mieszkają lub pracują, często doświadczają intensywnych objawów. Ponieważ zejście nie jest trwałym rozwiązaniem dla tych osób, należy zgłosić się do lekarza, gdy tylko pojawią się problemy zagrażające życiu.

W przypadku zaburzeń oddychania, uporczywego zmęczenia, osłabienia lub spadku wydajności potrzebny jest lekarz. Jeśli nie można już zaspokoić codziennych potrzeb, wskazane jest omówienie sytuacji z lekarzem. Aby poprawić stan zdrowia, można podjąć różne środki. Osoby, które tymczasowo odwiedzają regiony położone na dużych wysokościach, powinny z wyprzedzeniem zasięgnąć porady dotyczącej właściwego zachowania w przypadku reklamacji. Często wystarczy zatrzymać lub ponownie opuścić obszar przy pierwszych objawach. W takich przypadkach nie jest potrzebny lekarz. Jeśli masz poważne problemy z krążeniem, lęk lub zaburzenia świadomości, skonsultuj się z lekarzem. W przypadku utraty przytomności należy wezwać lekarza pogotowia.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Leczenie Choroba wysokościowa składa się z natychmiastowego, kontrolowanego zejścia do następnego dostępnego miejsca odpoczynku i co najmniej jednej nocy w tym miejscu, aby zapewnić organizmowi wystarczająco długą przerwę. Zejście należy rozpocząć natychmiast, w tym w nocy, jeśli to konieczne. Ogólnie rzecz biorąc, lepiej jest leczyć chorobę wysokościową, gdy podejrzewasz, że tak jest, niż pozostać na wysokości, na której się znalazłeś lub nawet iść wyżej.

W niektórych przypadkach wystarczy regeneracja i wynurzanie może być kontynuowane powoli. Jeśli jednak objawy nie ustąpią, szybkie zejście na bezpieczną wysokość poniżej 2500 metrów jest właściwą decyzją. W przypadku obrzęku płuc z kaszlem, utratą przytomności i utratą przytomności istnieje poważne zagrożenie życia, a chorego należy jak najszybciej przewietrzyć, umieścić w worku ciśnieniowym i przenieść z wysokości. Jeśli osoba towarzysząca nie może Cię przetransportować, należy natychmiast powiadomić ratowników górskich.

Chociaż istnieje możliwość ostrego leczenia deksametazonem w przypadku ciężkiej choroby wysokościowej, w żadnym wypadku nie wolno go stosować do kontynuowania wynurzania i jest pomyślane jedynie jako środek natychmiastowy.

zapobieganie

Plik Choroba wysokościowa może wystąpić niezależnie od kondycji fizycznej, ale ryzyko można zminimalizować przestrzegając kilku podstawowych zasad: Należy zwrócić uwagę na pełne zdrowie fizyczne, wystarczający wypoczynek, powolną aklimatyzację i unikanie niepotrzebnego wysiłku. Powstrzymywanie się od alkoholu, narkotyków i leków oraz utrzymywanie odpowiedniego spożycia płynów to podstawowe środki.

Opieka postpenitencjarna

Opieka kontrolna powinna w szczególności zapobiegać nawrotom choroby. Dlatego odbywa się regularnie np. Po chorobach nowotworowych, co umożliwia wczesne i ratujące życie leczenie. Jednak takie zaplanowane badania kontrolne nie mają sensu w przypadku choroby wysokościowej. Z jednej strony wynika to z faktu, że typowych dolegliwości można łatwo uniknąć, unikając wysokich poziomów; z drugiej strony choroba jest trwała i nie można jej leczyć zgodnie z aktualną wiedzą naukową.

Najlepszym sposobem dla alpinistów na uniknięcie ostrych komplikacji jest powolne wspinanie się, stopniowe dostosowywanie się do zmieniających się warunków. Z drugiej strony w czasie zaplanowanych badań kontrolnych w gabinetach lekarskich reklamacji nie napotyka się w ogóle, gdyż nie nastąpiło podwyższenie wysokości. Opieka kontrolna również tutaj nie okazuje się skuteczna.

Opieka pooperacyjna polega również na wspieraniu pacjenta w życiu codziennym. Lekarz może doradzić, co zrobić w przypadku następnej wycieczki w góry. Jednak za wdrożenie odpowiada pacjent. Jeśli masz poważne dolegliwości, powinieneś natychmiast rozpocząć zejście. Zakwaterowanie na głębokich równinach jest preferowane podczas dłuższych wycieczek. Wzrost powinien być powolny. Należy zauważyć, że organizm potrzebuje czasu, aby przystosować się do zmienionych warunków klimatycznych.

Możesz to zrobić sam

Osoby cierpiące na chorobę wysokościową powinny zawsze mieć przy sobie wysokościomierz. W wielu samochodach jest on już mocno zintegrowany z systemem pokładowym i można go w każdej chwili wywołać z aktualnymi danymi. Niemniej jednak wskazane jest, aby mieć przy sobie również urządzenie mobilne, które można nosić na ciele, a także mierzyć wysokość w czasie rzeczywistym. Przy pierwszych objawach choroby wysokościowej należy sprawdzić aktualne położenie chorego. Powrót na znacznie niższą wysokość należy rozpocząć jak najszybciej i tam czekać na poprawę objawów.

Ponieważ choroba wysokościowa może doprowadzić do stanu zagrażającego życiu, należy unikać niepotrzebnego ryzyka. W przypadku nasilenia się objawów lub wystąpienia senności należy wezwać lekarza. Pobyt w wyższych obszarach powinien być dokładnie przemyślany i zaplanowany. Jeśli to możliwe, należy tego unikać.

Osoby dotknięte chorobą i ich bliscy krewni powinni w pełni poinformować się o chorobie, objawach i wynikających z niej konsekwencjach. Należy unikać spontanicznych wycieczek górskich. Często organizm może powoli przystosować się do określonych wysokości. Dlatego jeśli konieczne jest przebywanie na określonych wysokościach, należy zaplanować kilka dni lub tygodni, w których wynurzanie odbywa się tylko stopniowo.