ZA Zerwanie więzadła krzyżowego tylnego to uraz spowodowany wypadkiem. Występuje stosunkowo rzadko i często jest rozpoznawany późno. Dlatego ważna jest dokładna diagnoza, aby uniknąć szkód następczych.
Co to jest zerwanie więzadła krzyżowego tylnego?
© toricheks - stock.adobe.com
Więzadło krzyżowe tylne jest najgrubszym i najważniejszym więzadłem stawu kolanowego. Zapewnia, że podudzie nie ześlizguje się za kość udową u podstawy stawu kolanowego.
Zerwanie więzadła krzyżowego tylnego jest znacznie rzadsze niż zerwanie więzadła krzyżowego przedniego ze względu na położenie i grubość więzadła. Ponieważ do tego urazu wymagana jest duża siła, zerwanie więzadła krzyżowego tylnego rzadko występuje w izolacji.
Zwykle towarzyszą mu dalsze urazy kolana, więc można je łatwo przeoczyć i pozostawić nieleczone. W takim przypadku pierwotnie ostry uraz może przybrać postać przewlekłą. Może to spowodować szkody następcze.
przyczyny
Naderwanie więzadła krzyżowego tylnego następuje, gdy zostanie przekroczone największe możliwe wydłużenie więzadła. Dzieje się tak często w przypadku tak zwanego szybkiego urazu, czyli urazów, w których na kolano działa nagła silna siła.
Może się to zdarzyć w wypadkach motocyklowych, rowerowych lub samochodowych. Z wypadków samochodowych wiadomo, że kiedy kolano uderza w deskę rozdzielczą, dolna część nogi jest odchylana do tyłu, co może spowodować zerwanie więzadła krzyżowego tylnego. Jest to jednak coraz rzadsza przyczyna urazów.
Znacznie bardziej powszechne jest zerwanie więzadła krzyżowego tylnego w wyniku kontuzji sportowej, takiej jak upadek na zgięte kolano lub uraz uderzenia przeciwnika, jak to jest częstsze na przykład w futbolu amerykańskim. Często prowadzi to do dalszych urazów stawu kolanowego w torebce stawowej lub innych więzadłach.
Objawy, dolegliwości i oznaki
Zerwanie więzadła krzyżowego tylnego czasami objawia się wyraźnym pęknięciem lub zerwaniem. Pacjenci często odczuwają uczucie przemieszczenia w kolanie, któremu towarzyszy niezwykłe uczucie ucisku. Następnie pojawia się silny ból, który jednak ustępuje po kilku minutach. W dalszym przebiegu ból pojawia się głównie przy obciążeniu chorej nogi.
Objawy są zwykle największe podczas wchodzenia po schodach lub przysiadów, dlatego osoby dotknięte chorobą zwykle przyjmują typową, lekko ugiętą pozycję kolanami. Kolano puchnie, co może prowadzić do ograniczenia ruchomości. Uszkodzenie naczyń krwionośnych powoduje siniak w okolicy stawu, który jednak szybko ustępuje.
Przez kilka pierwszych dni po kontuzji kolano jest niestabilne i nie można go już ruszać jak poprzednio. Zerwanie więzadła krzyżowego nie zawsze jest natychmiast zauważane przez osoby dotknięte chorobą. Czasami uraz objawia się tylko zwiększeniem niepewności chodu i ciągnięciem w kolanie. Ponadto kolano odchyla się nawet przy niskim obciążeniu. Ogólnie rzecz biorąc, zerwanie więzadła krzyżowego tylnego powoduje uogólniony ból kolana, który w zależności od ciężkości urazu może rozciągać się na górną i dolną część nogi, a nawet stopę.
Diagnoza i przebieg
Ponieważ zerwanie więzadła krzyżowego tylnego jest stosunkowo rzadkie i zwykle wiąże się z licznymi towarzyszącymi urazami z powodu wymaganej siły, łatwo można je przeoczyć.
Z tego powodu w przypadku kontuzji kolana ważna jest szczególnie dokładna diagnoza. Chore kolano jest zwykle opuchnięte i nieswojo bolesne. Mogą być widoczne siniaki. Opis przebiegu wypadku daje pierwsze wskazówki co do rozległości i rodzaju uszkodzenia kolana, niezbędne jest dokładne zbadanie stawu kolanowego specjalnymi badaniami. Należy sprawdzić współistniejące urazy więzadła wewnętrznego i zewnętrznego, w tym urazy więzadła krzyżowego oraz zerwanie więzadła wewnętrznego lub zewnętrznego.
Sprawdzana jest tak zwana tylna szuflada, podczas gdy dolna część nogi jest cofnięta do uda. Diagnostyka obejmuje również badania rentgenowskie i rezonans magnetyczny (MRI). Aby zmierzyć zakres ruchu szuflady podudzia, przydatne mogą być funkcjonalne zdjęcia rentgenowskie, tak zwane obrazy trzymane za pomocą urządzenia do tego przeznaczonego.
Jednak nawet przy rezonansie magnetycznym zerwanie więzadła krzyżowego tylnego może być trudne do wykrycia, ponieważ więzadło jest stosunkowo dobrze ukrwione. Zranione więzadło również może się zagoić samoistnie, ale zwykle pozostaje wydłużone. Wynikająca z tego niestabilność kolana może w ten sposób stać się chroniczna. Uszkodzenie chrząstki następuje w wyniku nieprawidłowej sekwencji ruchów, co w ciągu kilku lat może doprowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego.
Komplikacje
Niestety w wielu przypadkach rozpoznanie tego urazu jest opóźnione, dlatego często całkowite wyleczenie nie jest możliwe. Zerwanie więzadła krzyżowego często powoduje silny ból kolan. Bóle te nierzadko rozprzestrzeniają się na inne obszary ciała i mogą również prowadzić do problemów ze snem w postaci bólu spoczynkowego w nocy.
Kolano jest często opuchnięte i dotknięte siniakiem. Często kolano jest również niestabilne, przez co pacjent nie może już z łatwością wykonywać ciężkiej pracy fizycznej lub uprawiania sportu. Zerwanie więzadła krzyżowego znacznie obniża jakość życia poszkodowanej osoby. Nadal występują niepewności w chodzie, a dana osoba często przyjmuje delikatną pozycję, co jednak ma negatywny wpływ na zdrowie.
Ból i ograniczenia mogą również prowadzić do dolegliwości psychicznych i prawdopodobnie do depresji. Leczenie tej dolegliwości zwykle odbywa się poprzez terapię lub przy pomocy zabiegu chirurgicznego. Nadal nie ma szczególnych komplikacji.
Jednak pozytywny przebieg choroby nie zawsze jest możliwy, więc osoba dotknięta chorobą może cierpieć z powodu ograniczeń przez całe życie. Uprawianie niektórych sportów może być wówczas niemożliwe. Nie ma skróconej oczekiwanej długości życia.
Kiedy powinieneś iść do lekarza?
Jeśli wystąpią nagłe dolegliwości, trzaskający hałas i problemy podczas poruszania się, nogę należy unieruchomić. Dolegliwości pojawiają się w okolicy kolan i mogą wystąpić podczas zajęć sportowych, jak również przy codziennych ruchach. W przypadku zerwania więzadła krzyżowego potrzebny jest lekarz, ale poszkodowany może na miejscu zastosować kilka działań wspomagających, które pozytywnie wpłyną na dalszy przebieg.
Jeśli to możliwe, nogi nie należy już obciążać i należy ją schłodzić do czasu badania lekarskiego. W przypadku obrzęku lub przebarwienia skóry konieczne jest medyczne wyjaśnienie objawów. Należy zdjąć ubranie na kolanie, aby nie było ucisku lub problemów z krążeniem. Jeśli pojawia się ból, niestabilny chód lub utrata siły w nodze, istnieje powód do niepokoju. W euforii osoby dotknięte chorobą często z opóźnieniem zauważają zerwanie więzadła. Podczas normalnych ruchów odczuwasz drżenie i powinieneś skonsultować się z lekarzem, aby to sprawdzić.
W przypadku nagłych siniaków, zaburzeń czucia lub nieprawidłowości przy dotknięciu konieczna jest wizyta lekarska. Jeśli kolano sztywnieje lub staw kolanowy jest szczególnie niestabilny, potrzebny jest lekarz. Osoby z chorobą kolana powinny bardzo uważać, aby nie przepuścić czasu przed leczeniem.
Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy
Leczenie i terapia
Zerwanie więzadła krzyżowego tylnego jest stosunkowo poważnym urazem, ale zwykle goi się dobrze przy zastosowaniu środków zachowawczych. W trakcie takiego niechirurgicznego leczenia kolano najpierw unieruchamia się w specjalnej szynie lub stabilizuje szyną umożliwiającą ograniczenie ruchu.
Zapobiega to zsuwaniu się dolnej części nogi z powrotem do uda w spoczynku lub podczas ruchu. Ta szyna jest zwykle noszona przez około sześć tygodni. Ćwiczenia fizjoterapeutyczne wzmacniają mięśnie podporowe, zwłaszcza w udach. Jeśli choroba dotyczy również pozostałych więzadeł, zaleca się operację. Podobnie jak w przypadku bardziej powszechnego zerwania więzadła krzyżowego przedniego, uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego również zastępuje się przeszczepem ścięgna endogennego. Jednak procedura jest bardziej skomplikowana niż w przypadku zerwania więzadła krzyżowego przedniego.
Powodzenie operacji zależy nie tylko od tego, jak dokładnie przeprowadza się dalsze leczenie, aby uniknąć następczych uszkodzeń, takich jak ograniczona ruchomość lub choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego. Po operacji należy przez około sześć tygodni nosić sztywniejszą szynę, a następnie szynę umożliwiającą początkowe ruchy. Zalecany jest towarzyszący drenaż limfatyczny; precyzyjnie skoordynowana fizjoterapia jest absolutnie niezbędna.
Po dłuższym okresie odpoczynku dla regeneracji ćwiczenia ruchowe są wykonywane biernie tylko przez pierwsze kilka tygodni, później dodaje się pierwsze ćwiczenia z obciążeniem, które są bardzo powoli zwiększane. Jeśli terapia jest skuteczna, uważa się, że uraz wygoił się po około pół roku. Po około roku nogę można ponownie w pełni załadować. Zakres, w jakim można uprawiać określone sporty lub w jakim są one zalecane, musi być określany indywidualnie dla każdego przypadku.
Perspektywy i prognozy
Trudność zerwania więzadła krzyżowego tylnego polega na prawidłowej i szybkiej diagnozie. Często dochodzi do przeoczenia łzy lub błędnej diagnozy istniejącego urazu. Prowadzi to do opóźnienia w odpowiednim leczeniu i może powodować komplikacje lub problemy z gojeniem. Jeśli pęknięcie zostanie udokumentowane w kompleksowej i dokładnej diagnozie wkrótce po wypadku lub upadku, całkowite wyleczenie można osiągnąć przy optymalnej opiece medycznej.
Zwykle pacjent ma dobre rokowanie, ponieważ zerwanie więzadła krzyżowego tylnego goi się całkowicie, jeśli weźmie się pod uwagę kilka wskazówek. Proces gojenia trwa kilka tygodni lub miesięcy i wiąże się z unieruchomieniem stawu kolanowego. Im szybciej to nastąpi i im mniejszy będzie nacisk na staw, tym krótsza będzie ścieżka leczenia. Konieczne jest ograniczenie ruchu kolana. Niektórzy pacjenci wymagają operacji. Jeśli przebiegnie to bez dalszych komplikacji, po kilku miesiącach pacjent może zostać wypisany z leczenia bez objawów.
W obu przypadkach po założeniu szyny do unieruchomienia należy zastosować ukierunkowane jednostki treningowe i do ćwiczeń. Twoim celem jest jak najszybsza odbudowa istniejących mięśni. Jeśli odmówi się opieki medycznej, lokomocja może ulec pogorszeniu na całe życie.
zapobieganie
Zerwaniu więzadła krzyżowego tylnego można zapobiec tylko poprzez unikanie sportów wysokiego ryzyka, takich jak futbol amerykański czy hokej. Wzmacnianie mięśni i regularny trening siłowy odciążają staw kolanowy i mogą dodatkowo zmniejszyć ryzyko zerwania więzadła krzyżowego tylnego.
Opieka postpenitencjarna
Już podczas leczenia zachowawczego lub przed operacją pacjent powinien samodzielnie rozpocząć ćwiczenia napinające mięsień uda. Lekarz prowadzący lub fizjoterapeuta odpowiednio poinstruuje pacjenta i szczegółowo przeprowadzi ćwiczenia. Jednak w przypadku uszkodzenia więzadła krzyżowego tylnego należy bardzo ostrożnie i delikatnie podchodzić do dalszej opieki w porównaniu z innymi urazami więzadeł.
Po operacji pacjent otrzymuje tzw. Szynę PTS. Zwykle pozostaje to u pacjenta przez sześć tygodni. W przypadku szyny PTS podkładka na podudziach zapewnia jej przesunięcie do przodu. Chroni to tylną wymianę więzadła krzyżowego. Przez pierwsze sześć tygodni ćwiczenia wykonywane są bardzo biernie i na brzuchu.
Dotknięta noga nie może być tutaj obciążona. Najpierw ćwiczenia wykonuje się z maksymalną wagą dziesięciu kilogramów. Po dwóch tygodniach ciężar ładunku można zwiększyć do dwudziestu kilogramów. Okres ćwiczeń powinien również trwać około dwóch tygodni. Po tym można załadować połowę masy ciała (pod nadzorem).
Tutaj również wagę należy utrzymywać na stałym poziomie przez co najmniej dwa tygodnie i nie zwiększać jej dalej. Od 6. tygodnia po operacji zakładana jest specjalna szyna więzadła krzyżowego tylnego. Teraz nogę można zgiąć o około 90 stopni i można obciążyć cały ciężar ciała.
Możesz to zrobić sam
Po zerwaniu więzadła krzyżowego tylnego sportowcy powinni zrobić przynajmniej sześć miesięcy przerwy. W pierwszych miesiącach po operacji należy również unikać czynności, które bardzo obciążają kolano. Bezpośrednio po zabiegu wskazane jest chłodzenie i zabezpieczenie. Kompleksowa pielęgnacja zapewnia, że obrzęk szybko się zmniejsza, a ból znika.
Ponadto ważne jest rozciąganie. Złącze jest pasywnie przesuwane i rozciągane za pomocą zmotoryzowanej szyny. Orteza kolana jest przydatna w pierwszych sześciu tygodniach po operacji, ponieważ pozwala na rozciąganie nogi bez nadmiernego rozciągania chorego stawu. W towarzystwie fizjoterapeuty należy wzmocnić mięśnie ud. Szczególnie w ciągu pierwszych kilku tygodni ważne jest regularne porównywanie intensywności i zakresu ćwiczeń oraz aplikacji z aktualnym stanem kolana. W domu pacjent może wykonywać przysiady lub ćwiczenia na ergometrze.
Lekarz prowadzący może najlepiej odpowiedzieć na to, jakie środki są dozwolone. Po sześciomiesięcznej przerwie powinieneś ponownie zacząć ćwiczyć bardzo powoli. Ofiara może użyć specjalnej klamry, aby chronić więzadło krzyżowe tylne przed dalszym urazem.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
