Wyjaśniamy, czym jest uczciwość, jej związek z uczciwością, pochodzenie terminu i jak zachowuje się uczciwa osoba.
Czym jest uczciwość?
Uczciwość to powołanie do dobrego zachowania, czyli do prawości, uczciwość a zwłaszcza uczciwość. W rzeczywistości są one zwykle kojarzone, prawie na poziomie synonimy, ten przymiotniki uczciwy i uczciwy.
Ogólnie rzecz biorąc, a osoba Uczciwy to osoba, która jest uczciwa w swoich działaniach, przyzwoita, rozsądna, szczera. Ktoś, kto działa w dobrej wierze, kto nie wyrządza innym krzywdy dla własnej korzyści, kto nie jest skłonny do kłamstw i kto zachowuje formę w swoich kontaktach z innymi.
W rzeczywistości słowo to pochodzi od honoru, równoznacznego z „honorem”, a z kolei z łaciny będę honorować (z czasem zamieniony w honor). Mamy na myśli to, co mamy na myśli, gdy stwierdzamy, że coś nas honoruje, to znaczy sprawia, że czujemy się szanowani, traktowani odpowiednio, lub gdy mówimy, że uhonorowaliśmy zmarłego przodka, to znaczy, że uhonorowaliśmy jego.
Jak zobaczymy, idea uczciwości jest bardzo bliska idei zachowania honoru, to znaczy traktowania innych z majestatem, na jaki zasługują, a nie tak, jakby byli gorszymi ludźmi. Więc ktoś uczciwy to ktoś, kto wie, jak traktować innych, to znaczy, kto wie, jak zachować honor: innych i swój własny. Postrzegany w ten sposób, jest to pojęcie bliskie idei dobrej reputacji, tak częstej w kultury azjatyckie
Z drugiej strony na Zachodzie uczciwość często zależy od uczciwości osoby, to znaczy od jej powołania do prawdy. Nazywamy to również uczciwością, ponieważ zakłada, że w życiu wybieramy drogę prostą i bezpośrednią, ewidentną, ku rzeczom, a nie krętą, krętą drogę, która jest ukryta.
Uczciwość jest uważana za cnota, a co za tym idzie publicznie chwalony, zwłaszcza wśród osób piastujących urzędy publiczne lub wykonujących ważne zadania. Od uczciwej osoby oczekuje się działania w sposób jasny, przejrzysty, bez oszustwa i ukrytych motywów; zupełne przeciwieństwo osoby zhańbionej, to znaczy nie dbającej o honor.