Mucormycosis

Plik Mucormycosis nazywano Cyklomykoza wyznaczony. Jest to trzecia najczęstsza infekcja grzybicza po kandydozie i aspergilozie. Choroba występuje głównie u osób z niedoborem odporności.

Co to jest Mucormycosis?

Plik Mucormycosis to infekcja grzybicza o piorunującym przebiegu. Wywoływana jest przez grzyby z rodziny zygomycetów. Zwykle zygomycetes należą do saprofitów.

Saprofity żywią się tylko martwą materią organiczną. W przypadku niedoboru odporności faktycznie nieszkodliwe saprofity mogą stać się pasożytami i spowodować poważne uszkodzenie organizmu. Szczególnie obawia się nosowo-mózgowej postaci choroby. Grzyby docierają do mózgu przez zatoki przynosowe i powodują tam niezwykle poważne uszkodzenia.

przyczyny

Czynniki wywołujące mukormykozę to grzyby nitkowate, które rosną włóknisto. Ponieważ są one zwykle nieszkodliwe, ale w pewnych okolicznościach mogą powodować poważne szkody, należą do fakultatywnie chorobotwórczych grzybów. Najczęstszymi patogenami wywołującymi mukormykozę są grzyby z rodzajów Mucor, Rhizomucor, Rhizopus, Lichtheimia i Cunninghamella. Grzyby są rozpowszechniane na całym świecie (wszechobecne) i znajdują się głównie w ziemi.

Zwykle ludzie są odporni na te grzyby. Jeśli jednak układ odpornościowy jest osłabiony, mogą rozprzestrzeniać się w drogach oddechowych, przewodzie pokarmowym lub na skórze. Patogeny bardzo szybko przenikają do tkanek i naczyń krwionośnych. Szczególnie predysponowani są pacjenci z cukrzycową kwasicą ketonową, pacjenci po przeszczepie komórek macierzystych lub narządu, a także pacjenci leczeni kortykosteroidami lub osoby z ciężkimi oparzeniami. Pacjenci z defektami komórek T lub zaawansowanym zakażeniem wirusem HIV są również szczególnie podatni na mukormykozę.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Istnieje pięć różnych postaci mukormikozy. Wszystkie zagrażają życiu:

• Najczęstszą formą jest mukormikoza nosa i grypy mózgowo-rdzeniowej. Występuje głównie u dzieci z cukrzycą lub u pacjentów z białaczką. Charakterystyczne objawy tej postaci to zaczerwienienie, ból i obrzęk twarzy i oczodołu. Infekcja zaczyna się w zatokach przynosowych i powoduje tam zapalenie zatok. Wydzieliny z nosa są krwawe. Ponadto pojawiają się czarne zmiany tkanki błony śluzowej nosa.

Nitkowate wypustki grzybów przebijają się przez skórę i wrastają w tkankę i kości, co może również dotyczyć miękkich tkanek twarzy, oczodołu, opon mózgowo-rdzeniowych i płata czołowego. Uszkodzenie tętnic i żył prowadzi również do zwiększonych zakrzepów i zawałów. Zmiany świadomości, paraliż ośrodkowy i zaburzenia widzenia wskazują na zajęcie ośrodkowego układu nerwowego.

• w mukormikoza płuc zwłaszcza płuca są atakowane przez grzyby. Tutaj też są zakrzepice i zawały serca. Często towarzyszy im gorączka, duszność i ból w klatce piersiowej. Szczególnie dotknięci są chorzy na raka z ostrą białaczką. Infekcja może powstać w wyniku mukormikozy nosa i zapalenia płuc. Z reguły jednak rozwija się bezpośrednio w płucach po wdychaniu zarodników grzybów.

• U dzieci z ostrą białaczką jest to najczęstsze rozsiana mukormykoza. Rozpoczyna się w płucach, a następnie rozprzestrzenia się przez krwiobieg do innych narządów i ośrodkowego układu nerwowego. Rozsiana mukormykoza prawie zawsze kończy się śmiercią.

• To staje się rzadsze pierwotna mukormykoza przewodu pokarmowego zdiagnozowano. Charakteryzuje się wrzodami przewodu pokarmowego i występuje głównie u niedojrzałych noworodków. Wrzody są zagrożone perforacją. Jeśli patogen wniknie do naczyń krwionośnych, mogą tu również wystąpić zawały.

• Plik Mucormycosis skóry pojawia się u pacjentów z ciężkimi oparzeniami lub u pacjentów z białaczką. Charakterystyczne dla tej postaci są czarne martwice skóry.

Diagnoza i przebieg choroby

Wyniki kliniczne i radiologiczne są podobne do innych zakażeń grzybiczych. Rozpoznanie można zatem postawić tylko na podstawie kulturowych, mikroskopowych lub histopatologicznych dowodów obecności patogenu. Materiał diagnostyczny można uzyskać poprzez biopsję lub zabieg chirurgiczny.

Możliwe metody pozyskania materiału to biopsje skóry lub tkanek miękkich, endoskopia nosa i zatok, bronchoskopia z płukaniem lub biopsje pod kontrolą TK. W przypadku śluzówki nosa i mózgu badanie obrazowe ujawnia również zgrubienie błony śluzowej w okolicy zatok przynosowych. Mukormykoza płuc ukazuje na zdjęciach rentgenowskich niespecyficzne i rozległe zmiany w płucach. Mogą być widoczne plamiste nacieki, stopienia lub odlewy opłucnej.

W przypadku uszkodzenia oczodołu pojawia się tam patologiczna masa. Oprócz wykrywania patogenów zawsze wymagane jest szczegółowe obrazowanie za pomocą komputera i tomografii rezonansu magnetycznego. To jedyny sposób na uchwycenie pełnego zakresu infekcji.

Komplikacje

Mucormycosis może powodować różne objawy u pacjenta. Z reguły choroba ta w każdym przypadku musi być leczona przez lekarza, ponieważ może zagrażać życiu, aw najgorszym przypadku prowadzić do śmierci pacjenta. Osoby dotknięte chorobą cierpią głównie na silny obrzęk twarzy, a także oczodołu.

Występują krwawienia z nosa i zmiany świadomości. Zwykłe myślenie i działanie jest teraz trudniejsze dla osób dotkniętych chorobą, a większość pacjentów cierpi na poważne zaburzenia widzenia. Bez leczenia u pacjenta pojawia się gorączka i duszność, co może prowadzić do utraty przytomności. Może również wystąpić ból w klatce piersiowej.

W jelitach lub żołądku tworzą się wrzody, które również mogą prowadzić do śmierci. Jakość życia znacznie się obniża z powodu mukormikozy, a codzienne życie jest znacznie utrudnione dla pacjenta. Mucormycosis leczy się za pomocą leków lub chemioterapii. Nie można przewidzieć, czy doprowadzi to do pozytywnego przebiegu choroby. W wielu przypadkach mukormykoza znacznie skraca oczekiwaną długość życia.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Mucormycosis powinien zostać wyjaśniony przez lekarza na wczesnym etapie. Najpóźniej w przypadku wystąpienia typowych objawów, takich jak zmiany skórne na podniebieniu oraz infekcje nosa i gardła, należy skonsultować się z lekarzem. W przeciwnym razie martwica może się dalej rozwijać. Objawy, takie jak drgawki, afazja lub hemiplegia, wskazują na zaawansowaną chorobę, którą należy natychmiast wyjaśnić. Osoby z przewlekłymi chorobami zakaźnymi, nawracającymi infekcjami lub ogólnie osłabionym układem odpornościowym są szczególnie narażone na rozwój mukormikozy i powinny jak najszybciej zgłosić się do lekarza, jeśli ich stan zdrowia znacznie się pogorszy.

To samo dotyczy osób starszych i chorych, kobiet w ciąży i dzieci. Oprócz lekarza rodzinnego do dyspozycji są lekarze laryngolodzy i specjaliści chorób zakaźnych. Dzieci powinny być zawsze najpierw przedstawiane odpowiedzialnemu pediatrze. Jeśli po leczeniu powracają problemy zdrowotne, należy poinformować o tym lekarza prowadzącego ze względu na ryzyko nawrotu. Stały nadzór lekarski jest wskazany nawet podczas leczenia mukormikozy.

Terapia i leczenie

Terapia Mucormycosis jest multimodalna. Podstawą zawsze jest chemioterapia przeciwgrzybicza. Ponadto podejmuje się próby wyeliminowania podstawowego defektu immunologicznego lub metabolicznego. To tworzy pożywkę dla grzybów. Jeśli choroba podstawowa nie zostanie wyeliminowana, po chemioterapii grzyby rozprzestrzenią się ponownie. Uzupełnieniem leczenia są leki przeciwgrzybicze, takie jak amfoterycyna B.

Czas trwania terapii zależy od rozległości mukormikozy. W zależności od wieku, patogenu i choroby podstawowej śmiertelność wynosi od 50 do 70 procent. Pacjenci mają szansę na przeżycie tylko przy konsekwentnej terapii. Rokowanie pogarszają się w przypadku zakażeń rozsianych, raka jako choroby podstawowej oraz chorób związanych z niedoborem granulocytów. Jeśli dojdzie do ośrodkowego układu nerwowego, choroba prawie zawsze kończy się śmiercią.

Perspektywy i prognozy

Zasadniczo można założyć niekorzystny wynik w przypadku mukormikozy. Według badań statystycznych umiera od 50 do 70 procent chorych. Ryzyko przedwczesnej śmierci rozkłada się różnie. Zwiększa się wraz z innymi chorobami podstawowymi i starością. Jeśli objawy rozprzestrzeniły się na ośrodkowy układ nerwowy, śmierć jest zwykle nieunikniona. Ogólnie uważa się, że osoby z osłabionym układem odpornościowym i chorobą metaboliczną są stosunkowo podatne na mukormykozę. U nich choroba jest stosunkowo ciężka i zwykle prowadzi do powikłań zagrażających życiu.

Dotychczasowe metody terapeutyczne są w większości nieodpowiednie. Właśnie ten fakt powoduje wysoką śmiertelność. W każdym razie tylko konsekwentna terapia może przyczynić się do wyzdrowienia. Rozpoczęcie leczenia na wczesnym etapie obiecuje lepsze perspektywy. W praktyce często okazuje się problematyczne, że dokładna diagnoza nie jest możliwa. Dlatego w wielu przypadkach leczenie rozpoczyna się na podstawie samego podejrzenia. Dopiero śmierć pozwala określić chorobę. W niedawnej przeszłości nauka rozwinęła molekularne metody diagnostyczne. Można oczekiwać od tego ulepszeń.

zapobieganie

Jak dotąd nie ma skutecznej i specyficznej profilaktyki mukormikozy. Grzybicy śluzowej u dzieci i młodzieży z cukrzycą można uniknąć poprzez optymalną kontrolę poziomu cukru we krwi. Trwale wysoki poziom cukru we krwi wpływa na układ odpornościowy, a tym samym sprzyja infekcjom grzybiczym.

Opieka postpenitencjarna

W większości przypadków mukormikozy osoba dotknięta chorobą ma bardzo niewiele środków i możliwości bezpośredniej dalszej opieki. Z tego powodu osoba poszkodowana powinna jak najwcześniej skonsultować się z lekarzem, aby zapobiec nawrotom objawów i powikłań. W przypadku mukormikozy zwykle nie ma niezależnego wyleczenia.

Większość poszkodowanych zależy od pomocy i opieki swoich rodzin. W wielu przypadkach może to również zapobiec depresji i innym dolegliwościom psychologicznym lub nastrojom. Ponadto nierzadko konieczne jest przyjmowanie różnych leków w celu całkowitego ograniczenia objawów tej choroby.

Osoby dotknięte chorobą powinny zawsze upewnić się, że są przyjmowane regularnie i że dawkowanie jest prawidłowe, aby trwale i przede wszystkim prawidłowo złagodzić objawy. Z reguły osoby dotknięte chorobą powinny również szczególnie dobrze chronić się przed infekcjami. Należy również przeprowadzić szczepienia, aby nie mogły wystąpić różne choroby.

W niektórych przypadkach mukormykoza skraca również oczekiwaną długość życia pacjenta. Dalszy przebieg zależy jednak w dużej mierze od czasu diagnozy, tak że zwykle nie można dokonać ogólnej prognozy.

Możesz to zrobić sam

Mukormykoza zawsze musi być zbadana i leczona przez lekarza. Terapię medyczną można wesprzeć zmianą stylu życia i różnymi środkami samopomocy.

Osoba dotknięta chorobą musi zachować spokój podczas radioterapii lub chemioterapii. Specjalna dieta zmniejsza typowe dolegliwości żołądkowo-jelitowe i pomaga zmniejszyć przerzuty. Jednocześnie należy wyjaśnić wszelkie alergie, a leki sprawdzić iw razie potrzeby skorygować. Pacjenci, którzy regularnie przyjmują tabletki przeciwbólowe lub inne leki, powinni poinformować o tym lekarza. Optymalnie dobrany lek zmniejsza ryzyko powikłań, a także może sprzyjać regeneracji. Jeśli grzybica wywołała już zakrzepicę, zaburzenia widzenia, paraliż lub inne dolegliwości, należy je leczyć oddzielnie. W tym celu lekarz skieruje pacjenta do specjalisty.

Najważniejszym działaniem samopomocy jest prowadzenie ewidencji dolegliwości i objawów, ponieważ pozwala to na precyzyjne określenie stopnia zaawansowania mukormykozy i dobranie optymalnego leczenia. Ponadto poważne komplikacje można zidentyfikować i leczyć na wczesnym etapie, zanim pojawi się stan zagrażający życiu. Ponieważ infekcja grzybicza jest chorobą przewlekłą, wskazana jest ścisła kontrola lekarska nawet po początkowym leczeniu.