Z Poczucie kierunku nie jest jednym z sześciu ludzkich zmysłów. Raczej składa się z kilku z tych percepcji zmysłowych.
W przeciwieństwie do wszystkich innych zmysłów, wyczucia kierunku można trenować i się go nauczyć. Jednak od czasów współczesnych ogólna zdolność orientowania się zmniejszyła się.
Jaki jest sens kierunku?
Poczucie kierunku jest również znane jako poczucie przestrzeni lub orientacji przestrzennej. To tylko pośrednio część sześciu ludzkich percepcji zmysłowych. W strukturze nie chodzi o niezależny zmysł, ale o współdziałanie kilku zmysłów. Zmysł wzroku i słuchu, węchu, dotyku, równowagi i mięśni (wrażliwość na głębokość) są zaangażowane w zmysł orientacji.
Oprócz ludzi zwierzęta mają również poczucie przestrzeni, które pozwala im orientować się i poruszać w skoordynowany sposób. W przeciwieństwie do ludzi wiele zwierząt jest wyposażonych w dodatkowe poczucie wibracji, pola magnetycznego i wzorców polaryzacji. Te dodatkowe spostrzeżenia wpływają na jej poczucie kierunku.
W przeciwieństwie do wszystkich innych zmysłów orientacji przestrzennej można się w wysokim stopniu nauczyć i wyćwiczyć. Podstawowa struktura jest wrodzona poprzez anatomiczne struktury oczu, mięśni i uszu. Ale ponieważ pamięć i uwaga odgrywają również rolę w orientacji przestrzennej, poczucie kierunku można poprawić dzięki pewnym ćwiczeniom.
Funkcja i zadanie
Bez poczucia kierunku ludzie nie byliby już w stanie orientować się w przestrzeni. Skoordynowany ruch w przestrzeni również zależy od tej struktury sensorycznej. Dużej części orientacji przestrzennej można się nauczyć tylko poprzez ukierunkowany ruch w przestrzeni.
W pierwszych latach życia ludzie uczą się orientacji na małych obszarach. Później następuje nauka orientacji geograficznej, która jako treść pamięci przyczynia się do ogólnego poczucia kierunku. Przy orientacji w zbliżeniu rolę odgrywa pozycja przestrzenna, tj. Pozycja i postawa własnego ciała w przestrzeni.
W szczególności zmysł wzroku i zmysł równowagi pozwalają na ocenę własnego położenia przestrzennego. Poczucie równowagi służy w szczególności do ustalenia i utrzymania własnej postawy oraz uwzględnienia sił środowiskowych, takich jak grawitacja. Wzajemne oddziaływanie tej percepcji zmysłowej z percepcją wzrokową można wykorzystać do oceny kątów i nachyleń, a także linii pionu własnej pozycji przestrzennej.
Zmysł dotyku odgrywa również rolę w określaniu własnego położenia przestrzennego, ponieważ oblicza między innymi własny środek ciężkości. Obliczenie to odbywa się na podstawie receptorów nacisku na podeszwach stóp i jest uwzględnione w położeniu przestrzennym.
Ścisłe powiązanie wspomnianych struktur sensorycznych z głęboką wrażliwością ostatecznie chroni ludzi przed upadkami i potknięciami. Głęboka wrażliwość jest jednym z najszybszych zmysłów i jest kontrolowana przez móżdżek, dzięki czemu mózg może automatycznie zainicjować ochronną reakcję mięśni, gdy tylko organ równowagi zgłosi nagłą zmianę postawy. Na przykład ludzie nie upadają automatycznie na ziemię, jeśli się potkną, ale często mogą się złapać, automatycznie wysuwając stopę do przodu.
Percepcja położenia przestrzennego jest kontrolowana głównie podświadomie. Z drugiej strony postrzeganie na dużą skalę jest bardziej świadome. Przy tego typu orientacji zdolność myślenia i czujności odgrywają większą rolę.
Pamięć o charakterystycznych punktach przestrzennych, takich jak zjawiska krajobrazowe, budynki czy znaki drogowe, jest wpisana w położenie przestrzenne. Dlatego orientacji na dużą skalę można się tylko nauczyć.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki na zaburzenia koncentracji i orientacjiChoroby i dolegliwości
Ponieważ poczucie kierunku wymaga praktyki i treningu, poruszanie się w przestrzeni ma zasadnicze znaczenie dla tej struktury zmysłów. Jak opisano, uczy się dużej części poczucia kierunku. Jeśli dana osoba nie porusza się wystarczająco w przestrzeni we wczesnym wieku, poczucie kierunku może odpowiednio się cofnąć.
W międzyczasie nauki zdołały zatem zidentyfikować malejącą zdolność orientacji u współczesnych ludzi. Spadek ten wynika z czasów współczesnych, które sprawiają, że orientacja i lokomocja niezmotoryzowana nie jest już konieczna.
Poczucie kierunku może powodować dyskomfort przy nietypowych lub nieznanych ruchach przestrzennych. Na przykład podczas nurkowania i latania trudno jest określić położenie w przestrzeni i orientację przestrzenną. Pod wodą za objawy odpowiedzialne jest zmienione postrzeganie przestrzeni. Jednak podczas lotu problemy wracają do ruchów skrętu. W szczególności poczucie równowagi, które jest istotne dla orientacji, nie może być dłużej regulowane płynnie w takich sytuacjach. Konsekwencje to zawroty głowy, zawroty głowy, nudności i dezorientacja.
Długotrwałe zaburzenia orientacji mogą mieć charakter zarówno psychologiczny, jak i organiczny. Ekspozycja chemiczna, podawanie leków i inne zatrucia mogą, na przykład, wywołać zaburzenie orientacji, ponieważ obciążają ośrodek orientacji mózgu.
Z drugiej strony może również wystąpić rzeczywiste uszkodzenie mózgu, na przykład z powodu choroby Alzheimera, Parkinsona lub uszkodzenia mózgu z innych przyczyn. W zależności od tego, które ośrodki mózgowe lub poszczególne ośrodki percepcji mózgu są dotknięte uszkodzeniem, zaburzenie orientacji może wyrażać się na różne sposoby. Na przykład utrzymujące się zawroty głowy mogą już być dezorientacją.
.jpg)
