Kilka pijawek

Kilka pijawekZnane między innymi jako patogen schistosomatozy (schistosomatozy), są to pasożytnicze przywry osobnej płci, które przechodzą zmianę pokoleniową przez określonego ślimaka słodkowodnego. Po kopulacji znacznie szczuplejsza samica pozostaje do końca życia w specjalnie zaprojektowanej fałdzie brzusznej samca. To nie dorosłe robaki wywołują chorobę, które żywią się składnikami krwi w układzie żylnym, ale ich jaja, które opuszczają krwioobieg, infekują narządy i wywołują reakcje immunologiczne.

Co to są pijawki parowe?

Para pijawek (Schistosoma) należą do rodzaju przywr z ponad 80 znanymi gatunkami. Jest to jedyny gatunek przywr segregowanych. Znacznie cieńsza samica pozostaje w kieszeni skóry samca do końca życia po kopulacji.

Robaki są zlokalizowane głównie w układzie żylnych naczyń krwionośnych jelita lub w pęcherzu moczowym ich żywicieli końcowych. Pasożytniczo żywią się składnikami krwi i osiągają długość do 20 milimetrów. W zależności od gatunku samice produkują dziennie od 100 do 3000 jaj, które opuszczają krwiobieg i migrują do określonych narządów lub są wydalane z moczem i kałem.

Larwy rzęs rozwijają się z wydalanych jaj i są zależne od konkretnego żywiciela pośredniego dla ich dalszego rozwoju. Zwykle są to określone rodzaje ślimaków ramshorn. Larwy rozwijają się w matkę sporocystę u żywiciela pośredniego, który następnie tworzy dużą liczbę sporocyst potomnych. Sporocysty rosną w jelicie ślimaka, tworząc cerię widelcową.

Gdy tylko wydalane i swobodnie pływające cerkarie zetkną się z ich ostatecznym żywicielem, przenikają przez skórę i przekształcają się w dorosłe robaki. W zależności od gatunku, możliwymi żywicielami końcowymi są ludzie i inne ssaki, a także ptaki wodne lub krokodyle.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Schistosoma mansoni i Schistosoma haematobium są patogenami schistosomatozy (schistosomatozy) i są najważniejszymi i najbardziej znanymi przedstawicielami pary pijawek, wśród których występuje łącznie pięć patogennych gatunków człowieka. Schistosomatoza jest szczególnie rozpowszechniona w tropikalnej Afryce i prawie całej Dolinie Nilu.

Ze względu na zmianę pokoleniową Schistosoma mansoni jest uzależniona od specyficznego ślimaka ramshorn, który występuje głównie w wodach stojących i wolno płynących. Schistosoma haematobium, drugi gatunek pary pijawek o wysokiej chorobotwórczości u ludzi, również stanowi wysokie ryzyko infekcji dla populacji w niektórych tropikalnych regionach Afryki. Pewien rodzaj ślimaka Bulinus służy jako żywiciel pośredni.

Inna patogenna para pijawek, Schistosoma japonicum, występuje w niektórych regionach Azji Wschodniej jako czynnik wywołujący bilharację jelit. W Europie i Ameryce Północnej występują tylko gatunki pasożytujące wyłącznie na kaczkach. Jednak wszelkie cerkarie, które mogą być obecne w zanieczyszczonych jeziorach kąpielowych, wnikają również w skórę ludzi. Potem umierają, ale mogą powodować nieprzyjemne swędzące zapalenie skóry podczas kąpieli.

Nie ma bezpośredniego ryzyka infekcji między ludźmi, ponieważ larwy rzęs, które powstają z jaj, są całkowicie zależne od ich konkretnego żywiciela pośredniego, jeśli chodzi o ich dalszy rozwój i transformację. Z tego powodu rozprzestrzenianie się na całym świecie poszczególnych typów schistosomów nie jest łatwe.

Choroby i dolegliwości

Schistosomatozę wywołują głównie jaja robaków, z których część jest wydalana z moczem lub kałem. Inna część pozostaje początkowo w ciele i może przenikać do wątroby, jelit lub innych narządów. W rzadkich przypadkach wpływa również na centralny układ nerwowy.

Na przykład cerkarie Schistosoma haematobium najpierw migrują do płuc, gdzie wywołują typowe objawy, takie jak katayama, w dwa do 10 tygodni po wniknięciu cerkarii przez skórę. Objawia się obrzękiem, gorączką, suchym kaszlem i innymi objawami.

W zależności od rodzaju patogenu powodującego schistosomatozę, dotyczy to głównie wątroby, pęcherza lub jelita. Jajka przechodząc przez tkanki powodują reakcje zapalne w układzie odpornościowym i uruchamiają mechanizmy naprawcze. Prowadzą do powstania włóknistych ziarniniaków. Oznacza to, że funkcjonalna tkanka narządów jest częściowo zastępowana tkanką łączną, która nie może już wykonywać zadań specyficznych dla narządu.

Kiedy zaatakowane są narządy takie jak wątroba lub śledziona, tworzą się struktury włókniste, a ciśnienie krwi w żyle wrotnej wzrasta nawet o 100 procent, a śledziona jest znacznie powiększona.

Największe ryzyko rozwoju schistosomatozy występuje podczas kąpieli w wodach zanieczyszczonych aktywnymi cerkariami. Jest to również jedyna droga zakażenia do rozwoju schistosomatozy lub schistosomatozy. W wielu przypadkach widoczne są punkty wejścia, w których larwy przeniknęły przez skórę. Często pojawia się tam swędząca wysypka, która może wskazywać na obecność cerkarii.

Najbezpieczniejszym środkiem zapobiegawczym jest niestosowanie wód, o których wiadomo, że są zanieczyszczone cerkariami, do kąpieli lub pływania. Jeśli cerkarie wniknęły w skórę, dalszy rozwój w dorosłe pary pijawek nie może zostać zatrzymany.

Farmakoterapia jest możliwa tylko wtedy, gdy pary pijawek rozwinęły się z cerkarii, które zadomowiły się w żylnym układzie naczyniowym. Nieleczona schistosomatoza może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Przede wszystkim wątroba, śledziona, płuca, pęcherz i jelita mogą doznać trwałego uszkodzenia w wyniku zmian w tkance włóknistej, z których niektóre zagrażają życiu.