Wysięk osierdziowy

ZA Wysięk osierdziowy to nadmierne nagromadzenie płynu w jamie osierdziowej. Istnieją bardzo dobre metody leczenia i szanse na wyzdrowienie, tylko w nielicznych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna.

Co to jest wysięk osierdziowy?

W a Wysięk osierdziowy, również Wysięk w osierdziu nazywa się to nadmiernym nagromadzeniem płynu między osierdziem a skórą serca.

Szczelinę między osierdziem a skórą serca, jamą osierdziową, wypełnia się niewielką ilością płynu, nawet w stanie fizjologicznym, w celu zmniejszenia oporu tarcia z każdym uderzeniem serca. Jeśli jednak utworzy się więcej płynu niż zostanie ponownie wchłonięte, płyn gromadzi się w jamie osierdziowej i pojawia się wysięk osierdziowy. Jeśli ilość płynu w jamie osierdziowej gwałtownie wzrośnie, mięsień sercowy jest zwężony, a komory serca nie mogą już wypełnić wystarczającej ilości krwi.

W przypadku niewielkich lub przewlekłych wysięków osierdziowych objawy występują rzadko, ponieważ ilość płynu osierdziowego jest tylko nieznacznie zwiększona. W przypadku cięższych wysięków osierdziowych mogą wystąpić różne dolegliwości. Spadek zdolności pompowania serca jest szczególnie typowy. Jeśli wysięk jest ciężki, pojawiają się objawy niewydolności serca, takie jak zasinienie warg lub przekrwienie krwi w żyłach szyi.

przyczyny

Przyczyn jednego jest wiele Wysięk osierdziowy. Należą do nich pęknięcie komory, czyli pęknięcie komory serca lub rozwarstwienie aorty, pęknięcie głównej tętnicy.

Różne choroby zakaźne mogą prowadzić do klinicznego obrazu wysięku osierdziowego, w tym między innymi HIV, opryszczki i gruźlicy. Ze względu na niedostateczną zdolność pompowania serca w przypadku niewydolności serca może również wystąpić patologiczne gromadzenie się płynu w jamie osierdziowej. W wyniku operacji serca może wystąpić zespół postcardiotomii, zapalenie osierdzia, które może prowadzić do wysięku osierdziowego.

Wysięk osierdziowy jest możliwym objawem niektórych rodzajów raka, w tym raka piersi, białaczki i raka płuc. Niektóre choroby immunologiczne, takie jak reumatyzm, choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego, mogą również prowadzić do wysięku osierdziowego.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Niewielki wysięk w worku osierdziowym niekoniecznie powoduje objawy. Większe krwiaki prowadzą do słabego krążenia i bólu w klatce piersiowej. Może również wystąpić ostry spadek ciśnienia krwi. Osoby dotknięte chorobą zwykle odczuwają wewnętrzny niepokój, który zwiększa się wraz z postępem choroby. W wyniku zmniejszonej zdolności pompowania i kumulacji wpływów pojawiają się również objawy towarzyszące, takie jak zmęczenie, trudności w oddychaniu i zaburzenia rytmu serca.

Osoby dotknięte chorobą są na ogół mniej odporne i szybciej wyczerpują się aktywnością fizyczną. Brak dopływu tlenu może również powodować nieprawidłowe odgłosy oddechu. Towarzyszą temu objawy zewnętrzne, takie jak zasinienie ust i zimne lub zdrętwiałe palce. W wyniku złego samopoczucia zauważalna jest również narastająca utrata apetytu.

W efekcie chorzy tracą na wadze i często mają objawy niedoboru, które nasilają pierwotne objawy. W przypadku wczesnego wykrycia wysięku osierdziowego zwykle nie występują dalsze powikłania. Objawy ustępują, gdy tylko krwiak ustąpi.

Zwykle po jednym do dwóch tygodni pacjent ponownie całkowicie ustępuje. Jeśli jednak krwiak jest leczony zbyt późno lub nieodpowiednio, mogą wystąpić poważne objawy wtórne, takie jak tachykardia lub przerwy w oddychaniu. W ciężkich przypadkach wysięk osierdziowy może prowadzić do śmierci.

Diagnoza i przebieg

Pierwszą miarą diagnostyczną jest podejrzenie Wysięk osierdziowy podjęte jest badanie ultrasonograficzne. W niektórych przypadkach zamawia się również tomografię komputerową. Następnie płyn jest pobierany z jamy osierdziowej i badany w laboratorium na obecność patogenów lub komórek rakowych.

Lekarz prowadzący identyfikuje istniejące choroby w ramach wywiadu; jest to szczególnie ważne, aby móc zawęzić możliwe przyczyny. Historia wysięku osierdziowego jest zwykle niespecyficzna. Pacjenci zwykle zgłaszają duszność, wyczerpanie lub kaszel. W EKG widoczny jest zwiększony płyn osierdziowy otaczający serce. W większości przypadków wystarczy to do postawienia diagnozy.

Dalszy przebieg wysięku osierdziowego zależy od ciężkości wysięku, choroby podstawowej i stosowanego leczenia. Przewlekły wysięk osierdziowy zwykle nie stanowi dużego problemu i może nie wymagać leczenia. Ostry wysięk w worku osierdziowym można zwykle dobrze leczyć, dlatego pacjenci rzadko muszą liczyć się z następstwami uszkodzeń.

Komplikacje

Z reguły nie ma szczególnych powikłań ani innych poważnych dolegliwości związanych z wysiękiem osierdziowym. Rzadko też konieczna jest interwencja chirurgiczna, zwłaszcza w poważnych przypadkach. W większości przypadków pacjenci mają również problemy z sercem z powodu wysięku osierdziowego. Prowadzi to do duszności i znacznie obniżonej sprężystości pacjenta.

Prowadzi to również do trwałego wyczerpania i zmęczenia oraz ma bardzo negatywny wpływ na jakość życia danej osoby. Występuje również kaszel i hiperwentylacja. Sami pacjenci skarżą się na niepokój, aw niektórych przypadkach na uczucie zagubienia i strachu. Występuje również utrata apetytu.

Ze względu na brak tlenu w organizmie, często wysięk osierdziowy zmienia kolor skóry na niebieski. Narządy wewnętrzne mogą również ulec nieodwracalnemu uszkodzeniu w dłuższej perspektywie. Leczenie wysięku osierdziowego zwykle przeprowadza się za pomocą antybiotyków lub leków przeciwbólowych. Nie ma żadnych komplikacji, przebieg choroby jest ogólnie pozytywny.

Kiedy należy iść do lekarza?

Lekki wysięk osierdziowy może być objawowy. W przypadku zauważalnych objawów, takich jak wyczuwalny zawał serca lub przyspieszony puls, konieczna jest ocena lekarska. Duży wysięk osierdziowy to nagły wypadek medyczny. W przypadku problemów z oddychaniem i krążeniem, takich jak duszność lub szybki puls, należy natychmiast wezwać pogotowie. Jeśli ofiara straci przytomność, należy udzielić pierwszej pomocy.

Po udzieleniu pierwszej pomocy chory musi zostać leczony w szpitalu. Po wypisaniu z kliniki konieczne są regularne badania kontrolne. Ważne jest również ustalenie przyczyny wysięku okołowierzchołkowego, co może wymagać długotrwałych badań przez różnych specjalistów.

Wysięk osierdziowy leczony jest przez kardiologa. W zależności od objawów do terapii mogą być zaangażowani interniści i lekarz rodzinny. Osoby z zapaleniem osierdzia szczególnie często cierpią na wysięk osierdziowy. Pacjenci z innymi chorobami serca również należą do grup ryzyka i powinni mieć szybko wyjaśnione objawy przez lekarza. Dzieci, osoby starsze, kobiety w ciąży i osoby schorowane fizycznie powinny mieć wszelkie nietypowe objawy w okolicy serca szybko badane, szczególnie jeśli nasilają się i nie ustępują same.

Leczenie i terapia

Leczenie Wysięk osierdziowy zależy od stanu podstawowego. W przypadku niewielkiego wysięku w worku osierdziowym, na przykład w przypadku infekcji, często wystarczy pozostawać w łóżku i odprężyć się przez chwilę. Niemniej jednak wizyta u lekarza jest niezbędna.

W wielu przypadkach terapia lekowa jest przydatna w łagodzeniu bólu i zmniejszaniu stanu zapalnego. Zwykle stosuje się tutaj łagodne środki przeciwbólowe, takie jak ibuprofen. W zależności od choroby podstawowej należy również rozpocząć specyficzną terapię, na przykład podanie antybiotyków w przypadku infekcji.

Jeśli wysięk w worku osierdziowym jest ciężki lub leczenie farmakologiczne nie działa, zwykle wykonuje się punkcję osierdziową. Lekarz prowadzący wnika igłą do osierdzia i usuwa płyn kaniulą. Podczas punkcji osierdzia lekarz sprawdza przebieg zabiegu za pomocą aparatu echokardiograficznego. Zwykle w celu pozyskania materiału do dalszych badań w laboratorium stosuje się nakłucie, ale można również usunąć pewną ilość płynu.

W przypadku dużej ilości płynu w jamie osierdziowej należy wykonać drenaż osierdziowy. Wysięk jest odprowadzany przez cewnik. W szczególnie ciężkich, opornych na leczenie przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna. W osierdziu wycina się małe okienko, aby płyn mógł wypłynąć; ta procedura nazywa się fenestracją osierdzia. Perikardektomia, czyli całkowite usunięcie osierdzia, jest konieczna tylko w wyjątkowych przypadkach.

Perspektywy i prognozy

Perspektywa dla pacjentów z wysiękiem osierdziowym jest trudna do oceny. O wysięku osierdziowym mówi się tylko wtedy, gdy przekroczona jest normalna ilość płynu tkankowego w osierdziu. W przypadku większej ilości płynu może być konieczne nakłucie osierdzia. Rokowanie zależy między innymi od tego, czy jest to ostry, czy przewlekły wysięk osierdziowy. Ostry wysięk osierdziowy może wystąpić w wyniku zawału serca, przeszczepu, wypadku lub podobnie poważnego incydentu, w tym raka. Rzadko jednak stwierdza się wysięk osierdziowy spowodowany gruźlicą.

Rokowanie w przypadku wysięku osierdziowego znacznie się pogarsza, jeśli wystąpi tamponada serca z powodu większego nagromadzenia płynów. Serce nie może już wykonywać swojej normalnej pracy. Przebicie może uratować życie. Poprawia rokowanie. Pytanie tylko, jak długoterminowe.

Jeśli wysięk osierdziowy jest przewlekły, osierdzie jest wielokrotnie obciążane dużą ilością płynu. Dlatego oprócz wymagającego technicznie nakłucia, przewlekły wysięk osierdziowy wymaga towarzyszącego leczenia farmakologicznego. Istnieje również możliwość poprawy rokowania poprzez przezskórną perikardiotomię. Zamiast nakłucia umieszcza się drenaż. Pozostaje na miejscu przez kilka dni.

Rokowanie rzadko poprawia się dzięki zastosowaniu cewnika i balonu na sprężone powietrze. Dzięki temu wysięk osierdziowy może przebiegać niezależnie przez dłuższy czas.

zapobieganie

Ukierunkowane środki wokół jednego Wysięk osierdziowy Jak dotąd nic nie może temu zapobiec. Oczywiście, jak w przypadku prawie każdej choroby serca, zdrowy tryb życia, powstrzymanie się od alkoholu i palenia tytoniu, a także zdrowa ilość sportu i ruchu również mogą przyczynić się do profilaktyki wysięku osierdziowego.

Opieka postpenitencjarna

Po wyleczeniu wysięku osierdziowego konieczna jest co najmniej jedna wizyta kontrolna przez lekarza rodzinnego lub kardiologa. Lekarz najpierw pyta o typowe objawy, jakie mogą wystąpić w związku z wysiękiem i wyjaśnia otwarte pytania pacjenta. W ramach wywiadu sprawdzana jest również dawka przepisanego leku iw razie potrzeby dostosowywana.

Jeśli wystąpią skutki uboczne lub interakcje, należy o nich poinformować lekarza w ramach dalszej opieki. Badanie przedmiotowe skupia się na zeskanowaniu serca, wysłuchaniu go i w razie potrzeby wykonaniu zdjęcia USG. Na podstawie danych obrazowych lekarz może stosunkowo szybko określić, czy wysięk ustąpił. W zależności od tego, jak okaże się badanie kontrolne, można podjąć dalsze działania.

Jeśli nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości, zwykle nie są konieczne dalsze wizyty kontrolne. Jednak przynajmniej raz w roku pacjent powinien mieć badanie kardiologiczne. W przypadku trudnego przebiegu z nawracającymi wysiękami konieczne są regularne kontrole. Należy obserwować niewielkie wysięki, aby w razie potrzeby można było szybko rozpocząć operację. Konieczna jest ścisła konsultacja z lekarzem, szczególnie w przypadku nawracających wysięków osierdziowych.

Możesz to zrobić sam

Osobom cierpiącym na wysięk osierdziowy zaleca się zachowanie spokoju. W wielu przypadkach zwykłe uspokojenie i wystarczająca ilość snu złagodzą objawy. Zabiegi relaksacyjne, które dana osoba może w każdej chwili przeprowadzić samodzielnie, pomagają zredukować stres i pośpiech. Poprzez techniki jogi, medytacji lub treningu autogennego można uwolnić wewnętrzne napięcie i zbudować nową siłę.

Unikaj nadwagi lub przybierania na wadze. To dodatkowo obciąża serce i nie może już w dalszym przebiegu sprostać wymaganiom organizmu. Idealnie, twoja masa ciała powinna mieścić się w granicach BMI. Zdrowa i zbilansowana dieta jest ważna dla zachowania zdrowia i wzmocnienia odporności organizmu. Należy unikać spożywania szkodliwych substancji, takich jak alkohol czy nikotyna.

Pacjent pomaga sobie, jeśli przyjmuje wystarczającą ilość płynów i codziennie spędza czas na świeżym powietrzu. Twoje własne pokoje powinny być regularnie wentylowane i napełniane nowym tlenem. Ponadto warunki snu powinny być zoptymalizowane, aby organizm mógł wystarczająco zregenerować się podczas faz odpoczynku. Konieczne jest przestrzeganie odpoczynku w łóżku. Należy unikać zajęć sportowych lub codziennych obowiązków i powinni je przejmować krewni lub przyjaciele.