prędkość

Plik prędkość należy do podstawowych cech motorycznych. W niektórych dyscyplinach sportowych jest to element definiujący.

Jaka jest prędkość?

W naukach o sporcie prędkość jest przypisywana oprócz siły, wytrzymałości, koordynacji i mobilności, podstawowym cechom motorycznym. Można go podzielić na 2 składowe, szybkość działania i szybkość reakcji.

Odgraniczenie od mocy prędkości, które opisuje aspekt mocy i czasami jest podobnie definiowane, opiera się na poziomie oporu. W związku z tym szybkość działania jest opisywana jako zdolność do wykonywania sekwencji ruchu z niskim oporem przy maksymalnej możliwej prędkości.

Szybkość reakcji charakteryzuje się zdolnością jednostki do jak najszybszej reakcji na bodziec ruchem. Ruchy wykonywane z maksymalną prędkością są możliwe tylko przez krótki okres czasu. Wynika to z faktu, że systemy magazynowania, które zapewniają niezbędną energię, mają tylko niewielkie pojemności.

Żaden inny składnik sprawności fizycznej nie jest tak genetycznie zdeterminowany jak prędkość. Można to poprawić tylko o 15% -20% poprzez intensywny trening.

Oprócz odziedziczonej zdolności, najlepsze wyniki zależą od różnych wymagań biologicznych i fizjologicznych oraz technicznie poprawnego wykonania, co z kolei wymaga dobrej koordynacji.

Funkcja i zadanie

W życiu codziennym prędkość odgrywa rolę w ucieczce i reakcjach ochronnych. W przeciwieństwie do odruchów ochronnych są to świadome kierunki działania, które uruchamiane są po dostrzeżeniu niebezpiecznej sytuacji. Lokalne reakcje wpływają tylko na szybkość reakcji. Przykładem tego jest odciągnięcie ręki lub nogi, gdy pies próbuje ugryźć. Ponadto szybkość działania jest wymagana, gdy duże zwierzę atakuje z określonej odległości. Ucieczka jako reakcja ochronna może się powieść tylko wtedy, gdy nastąpi tak szybko, jak to możliwe.

W wielu sportach prędkość jest częścią ruchu, inne są przez nią całkowicie kształtowane. Dla lepszego zróżnicowania prędkość w tym kontekście podzielono na 2 aspekty. Szybkość ruchów acyklicznych odnosi się do ruchów indywidualnych. Takim handlem detalicznym jest na przykład serwis w tenisa, uderzenie w siatkówkę lub rzut z wyskoku w piłce ręcznej. Natychmiast po zderzeniu kończy się akcja szybkościowa i następuje czynność z inną formą stresu, np. Lądowanie z krótkotrwałym przyjęciem stabilnej pozycji.

Szybkość ruchów cyklicznych charakteryzuje się tym, że te same, powtarzające się sekwencje ruchów są wykonywane z maksymalną prędkością. Do tej kategorii można przypisać wszystkie sportowe aktywności sprinterskie; w lekkiej atletyce, a także w pływaniu lub kolarstwie torowym. Realizacja takich wymagań szybkościowych jest ograniczona w czasie, ponieważ energia zmagazynowana w komórkach mięśniowych (zapasy ATP i KP) wystarcza tylko na kilka sekund. Dobrze wyszkoleni sportowcy mogą osiągnąć tę prędkość przez maksymalnie 40 sekund, co odpowiada sprintowi na 400 metrów w lekkiej atletyce. Po tym czasie można dostarczyć mniej energii na jednostkę czasu. Dlatego prędkość ruchu musi zostać zmniejszona, a sportowiec wślizguje się w obszar wytrzymałości na szybkość.

Wiele sportów ma acykliczne i cykliczne komponenty prędkości. Stopień szybkości, jaką może osiągnąć sportowiec, zależy od nienaruszonego układu nerwowo-mięśniowego i stanu treningu, ale w dużej mierze zależy od składu włókien w mięśniu.

Istnieją włókna szybkokurczliwe (włókna mięśniowe FT) i włókna wolnokurczliwe (włókna mięśniowe ST), które są obecne w mięśniach w genetycznie określonej proporcji, na którą trening może wpływać tylko w niewielkim stopniu. Im wyższy udział włókien FT, tym lepsze warunki do osiągnięcia najlepszych wyników w zakresie prędkości.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Zdolność do poruszania się z najwyższą możliwą prędkością jest bezpośrednio związana z integralnością mięśni i układu nerwowego. Nawet niewielkie zakłócenia uniemożliwiają osiągnięcie maksymalnej wydajności. Minimalne kontuzje, takie jak nadwyrężenie mięśni, powodują jasny, ostry ból przy każdym skurczu, który nie pozwala na kontynuowanie szybkich ruchów.

Ten sam problem pojawia się w przypadku większych urazów, takich jak pęknięcia włókien mięśniowych lub pęczków, ale także w przypadku uszkodzeń łąkotki i zerwania więzadeł, ale często stopniowo nasilających się. Ruchy są wtedy możliwe tylko powoli, jeśli w ogóle. Nawet mikrourazy odpowiedzialne za ból mięśni ograniczają prędkość ruchu.

Oznaki zużycia, takie jak choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego i kolanowego, na różne sposoby wpływają na prędkość nóg. Z jednej strony mięśnie ulegają rozpadowi w przebiegu choroby i spada wydolność. Z drugiej strony występują ograniczenia ruchu, które zmniejszają amplitudę ruchu nóg, co prowadzi do zmniejszenia prędkości ruchu przy tej samej częstotliwości ruchu.

Mięśnie mogą pracować z maksymalną prędkością tylko wtedy, gdy uzyskają wystarczającą ilość energii w krótkim czasie. Choroby metaboliczne, takie jak cukrzyca, zakłócają właśnie ten proces. Utrudnione jest wchłanianie glukozy do komórek mięśniowych. W rezultacie zapasy ATP nie mogą już zostać uzupełnione wystarczająco szybko, gdy aktywność fizyczna nie jest już możliwa lub możliwa jest tylko przez krótszy okres.

Mięśnie potrzebują bodźców nerwowych, aby napędzać swoją aktywność. Jeśli te nie wystąpią lub jeśli osiągną tylko osłabiony poziom, nie ma skurczu lub jest tylko zmniejszony. Ma to negatywny wpływ na wszystkie umiejętności kondycyjne, w tym prędkość.

Nerwy mogą zostać uszkodzone w wyniku urazów lub chorób, które wpływają na przewodnictwo lub wytwarzanie impulsów w ośrodkowym układzie nerwowym. W obu przypadkach wiąże się to ze znaczną utratą funkcji mięśni.

Zmiany obwodowe poprzez urazy lub uszkodzenie warstwy izolacyjnej włókien nerwowych, jak w polineuropatii, powodują całkowitą lub niepełną utratę funkcji mięśni. W najlepszym przypadku funkcje resztkowe są nadal dostępne, ale szybkie działanie nie jest już możliwe.

Choroby mózgu, takie jak stwardnienie rozsiane, udar lub inne choroby ataktyczne, przede wszystkim osłabiają koordynację, ale także wpływają na inne podstawowe właściwości motoryczne.