Splenektomia to termin medyczny określający chirurgiczne usunięcie śledziony. Procedura jest również nazywana Ekstyrpacja śledziony wyznaczony.
Co to jest splenektomia?
Podczas splenektomii śledzionę usuwa się chirurgicznie. Śledziona jest narządem limfatycznym, który przekształca się w krwioobieg. Znajduje się w jamie brzusznej w bliskim sąsiedztwie żołądka. Śledziona pełni w organizmie trzy funkcje. Z jednej strony następuje wzrost liczby limfocytów w śledzionie.
Limfocyty to białe krwinki i są częścią układu odpornościowego. Z drugiej strony śledziona jest ważnym miejscem przechowywania monocytów. Te również należą do białych krwinek. Po trzecie, służy do usuwania i sortowania starych czerwonych krwinek (erytrocytów). U nienarodzonych i dzieci odgrywa również rolę w tworzeniu erytrocytów. Śledziona jest zatem narządem o bardzo dobrej perfuzji. Uraz śledziony może spowodować zagrażające życiu krwawienie. Dlatego splenektomia jest zwykle procedurą ratunkową w przypadku ciężkich obrażeń śledziony, którym towarzyszy obfite krwawienie.
Funkcja, efekt i cele
Ważnym wskazaniem do splenektomii jest pęknięta śledziona. Takie rozdarcie śledziony jest zwykle spowodowane tępym urazem brzucha. Tępy uraz brzucha może wystąpić, na przykład, podczas wypadków przy pracy lub w sporcie. Spontaniczne pęknięcia są rzadkie, ale mogą wystąpić w przypadku niektórych chorób zakaźnych lub chorób krwi. Spontaniczne pęknięcia zwykle poprzedzone są nieprawidłowym powiększeniem śledziony (splenomegalia).
Śledziona jest otoczona kapsułką. Jeśli uszkodzona jest tylko kapsułka, zwykle występuje tylko niewielkie sączące krwawienie. Jeśli w tym samym czasie dochodzi do uszkodzenia tkanki funkcjonalnej, krwawienie jest znacznie poważniejsze. W niektórych przypadkach krwawienie może wystąpić później. Jeśli funkcjonalna tkanka jest uszkodzona, ale torebka początkowo jest nadal nienaruszona, wewnątrz śledziony powstaje siniak. Wraz ze wzrostem ciśnienia kapsułka pęka i następuje nagłe obfite krwawienie do jamy brzusznej. Takie dwuetapowe pęknięcie śledziony jest wskazaniem do splenektomii. Wskazania niezwiązane z sytuacjami awaryjnymi obejmują na przykład dziedziczną sferocytozę i dziedziczną eliptocytozę. Dziedziczna sferocytoza to wrodzona niedokrwistość hemolityczna. Ponieważ większość erytrocytów ma nieprawidłowy kształt, śledziona odrzuca nadmiar czerwonych krwinek.
W rezultacie rozwija się anemia. Tylko przez usunięcie śledziony można zatrzymać nadmierny rozpad czerwonych krwinek. Śledziona jest również usuwana w przypadku niedokrwistości autoimmunologicznej hemolitycznej. Wskazaniem do zabiegu chirurgicznego jest również talasemia wymagająca transfuzji, która jest chorobą krwinek czerwonych. W przeszłości jednak śledzionę usuwano znacznie częściej w przypadku talasemii. Dzisiaj próbujemy przejść na alternatywy. To samo dotyczy leczenia anemii sierpowatej.
W przypadku niepowodzenia środków zachowawczych śledzionę usuwa się również w przypadku idiopatycznej plamicy małopłytkowej (choroba Werlhofa). Kolejnymi wskazaniami do splenektomii są zakrzepowa plamica małopłytkowa (zespół Moschcowitza) i zwłóknienie szpiku w zawale śledziony, krwawieniu, objawowej powiększeniu śledziony lub w przypadku dużego zapotrzebowania na przetoczenia.
W sytuacjach nagłych, które wymagają szybkiego działania, splenektomię wykonuje się, stosując obfite podłużne nacięcie w jamie brzusznej. Alternatywnie można wykonać przekrój poprzeczny nad pępkiem. Gdy śledziona jest wyraźnie zidentyfikowana jako źródło krwawienia, podłużne nacięcie poszerza się w lewo lub przekrój poprzeczny poszerza się ku górze. Należy jak najszybciej zidentyfikować źródło krwawienia i najpierw ucisnąć miejscowo.
Po dokładnym zbadaniu śledziony podejmuje się decyzję o dalszym zabiegu operacyjnym. Jeśli miejsce krwawienia jest łatwo dostępne, zostanie podjęta próba zatrzymania krwawienia bez splenektomii. Jeśli to się nie powiedzie, wnęka śledziony zostaje zaciśnięta klamrami. Powoduje to odcięcie dopływu krwi do śledziony i początkowo ustaje krwawienie. Następnie usuwa się śledzionę.
W przypadku planowanej splenektomii śledzionę usuwa się zwykle przez lewostronne nacięcie na łuku żebrowym. Poszczególne naczynia śledzionowe we wnęce śledziony są najpierw zaciskane, a następnie odcinane. Następnie organ jest usuwany. Splenektomię można również wykonać laparoskopowo jako zabieg małoinwazyjny.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki wzmacniające obronę i układ odpornościowyRyzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Powikłania oddechowe są częstsze po splenektomii. Może rozwinąć się zapalenie płuc, wysięk opłucnowy i niedodma. Przetoka trzustkowa może rozwinąć się, jeśli ogon trzustki jest uszkodzony (ogon trzustki). Po splenektomii częściej występuje również choroba zakrzepowo-zatorowa. Są one spowodowane brakiem rozpadu płytek krwi i wynikającą z tego trombocytozą. W rezultacie od 2 do 5 procent wszystkich pacjentów bez śledziony cierpi na zagrażającą życiu zakrzepicę.
Splenektomia niesie ze sobą przez całe życie zwiększone ryzyko infekcji. Szczególnie obawiają się zakażenia układu krwiotwórczego pneumokokami, meningokokami lub Haemophilus influenzae. Zespół po splenektomii jest szczególnie ciężką postacią zakażenia bakteryjnego po splenektomii. Występuje w 1 do 5 procent wszystkich przypadków operacji i wiąże się z wysoką śmiertelnością. Od 40 do 70 procent wszystkich pacjentów z zespołem poplenektomii umiera. Przyczyną jest rozerwanie fagocytów z powodu usunięcia śledziony, co prowadzi do zmniejszonej obrony przed otorbionymi bakteriami.
Zespół po splenektomii pojawia się od kilku dni do kilku lat po operacji. Zespół ten jest często związany z zespołem Waterhouse-Friderichsen. Profilaktycznie pacjenci po splenektomii są szczepieni przeciwko pneumokokom, meningokokom i Haemophilus influenzae B. Profilaktycznie stosuje się również antybiotyki zastępcze lub stałe leczenie antybiotykami.
.jpg)
