Wyjaśniamy, czym jest chromosomalna teoria dziedziczenia sformułowana przez Suttona i Boveriego. A także, w jaki sposób opiera się na prawach Mendla.
Jaka jest teoria dziedziczenia chromosomów?
Chromosomowa teoria dziedziczenia lub chromosomalna teoria Suttona i Boveriego jest naukowym wyjaśnieniem przenoszenia pewnych cech przez kod genetyczny zawierające komórka żywy, który występuje między jednym pokoleniem osobników a następnym.
Teorię tę opracowali naukowcy Theodor Boveri i Walter Sutton w 1902 roku. Mimo dzielącej ich odległości Boveri (niemiecki, 1862-1915) i Sutton (amerykański, 1877-1916) niezależnie wysunęli te same wnioski, opierając się na istniejącej wcześniej wiedzy na temat ten dziedzictwo i na funkcjonowanie komórek.
Była to dyskusyjna i kontrowersyjna teoria do 1915 roku, kiedy eksperymenty z muchami muszka owocowa amerykański naukowiec Thomas Hunt Morgan (1856-1945) w pełni je potwierdził.
Chromosomalna teoria dziedziczenia badała geny, czyli segmenty DNA że kodują białko specyficzne, zwane też „czynnikami dziedzicznymi” w swoich badaniach nad dziedzicznością Gregor Mendel (1822-1884). W szczególności postulował, że geny znajdują się w chromosomach komórki, zlokalizowane z kolei w obrębie Jądro komórkowe.
Istnienie chromosomy i ich replikacja podczas podziału komórki była znana, ale odtąd stały się one znacznie lepiej znane: wiadomo było, że pochodzą one w parach homologicznych, jedna od matki, a druga od ojca, więc komórki rozrodcze lub gamety muszą dostarczać każdemu osobnikowi z dokładną połową materiału genetycznego.
Teoria ta pozwoliła nam zrozumieć, dlaczego pewne cechy są dziedziczone, a inne nie, czyli dlaczego jeden allel jest przekazywany, a inny nie, ponieważ są one od siebie niezależne, ponieważ znajdują się na różnych chromosomach. Na przykład chromosom zawierający informacje o płci danej osoby różni się od chromosomu zawierającego informacje o kolorze oczu itp.
Prawa Mendla
Głównym poprzednikiem chromosomalnej teorii dziedziczenia są badania Gregora Mendla, który przeprowadził serię eksperymentów i obserwacji wśród roślin grochu, zdołał sformułować dobrze znane Prawa Mendla dotyczące dziedziczenia w 1865 roku.
Jego doświadczenia miały fundamentalne znaczenie dla zrozumienia, w jaki sposób cechy genetyczne są przekazywane z pokolenia na pokolenie.Po pierwsze odkrył, że istnieją cechy (geny) dwóch typów: dominujące (AA) lub recesywne (aa), w zależności od tego, czy manifestują się w osobnika, czy nie, będąc w tym ostatnim przypadku nosicielem nieujawnionego genu.
Tak więc Mendel zaproponował istnienie „czystych” osobników (homozygotów), zarówno dominujących, jak i recesywnych (AA lub aa), oraz innych heterozygot powstałych w wyniku mieszania i transmisji genetycznej (Aa) dla każdej określonej cechy dziedzicznej.
Takie podejście było pierwszą ludzką próbą opisania praw rządzących genetyką i chociaż jego wyniki zostały dostrzeżone znacznie później, jest to rewolucyjny wkład na swoje czasy, fundament wszystkiego, co miało nadejść później.