• Jakie są mocne i słabe samogłoski?
• Dyftongi i przerwy

Wyjaśniamy, czym są samogłoski mocne i słabe, czym się różnią i jak mogą tworzyć dyftongi lub pauzy.

Samogłoski są mocne lub słabe w zależności od otwarcia ust podczas ich wymawiania.

Jakie są mocne i słabe samogłoski?

Według fonetyka Z języka hiszpańskiego samogłoski dzielą się na dwie różne kategorie, w zależności od stopnia otwarcia jamy ustnej podczas ich wymawiania: z jednej strony samogłoski mocne, a z drugiej słabe.

Kategorie te pokrywają się odpowiednio z klasyfikacją stosowaną w fonetyce międzynarodowej: samogłoski otwarte lub niskie oraz samogłoski zamknięte lub wysokie, według kryterium odpowiadającego otwarciu ust i położeniu języka w momencie ich wymawiania.

• Silne samogłoski to zatem takie, które wymagają większego stopnia otwarcia ust podczas ich wymawiania i które działają jako jądro sylaby, w której się znajdują. Odwołujemy się do samogłosek „a”, „e” i „o”.
• Wręcz przeciwnie, słabe samogłoski wymagają znacznie mniejszego otwarcia ust do wymówienia i zwykle tworzą dyftongi pod pewnymi warunkami pozycji i toniczności. Odwołujemy się do samogłosek „i” i „u” (a także, z fonetycznego punktu widzenia, do „ü” i spółgłoski „y”, gdy ich dźwięk jest samogłoską, jak w słowie Król).

To rozróżnienie fonetyczne ma znaczenie w języku hiszpańskim, ponieważ będzie zależeć od możliwości, jak zobaczymy poniżej, posiadania dyftongi oraz hiatus w jednym słowie.

Dyftongi i przerwy

Rozróżnienie między samogłoskami słabymi i mocnymi ma sens w języku hiszpańskim, jeśli chodzi o rozumienie ich połączeń akustycznych (dyftongi) lub ich separacji sylabicznych (rozrywki).

Aby istniał dyftong, to znaczy, aby dwie hiszpańskie samogłoski były wymawiane w sposób ciągły i stanowiły nieodłączną część tej samej sylaby, samogłoski te muszą koniecznie być:

• Samogłoska słaba i samogłoska mocna, w dowolnej kolejności, jak w przypadku „nieba”, „pozwu”, „swift” lub „super”.
• Dwie nieakcentowane słabe samogłoski, nawet jeśli są takie same, jak w przypadku „szyitów”, „miasto” czy „opieka”.

Wręcz przeciwnie, przerwy lub przerwy dyftongów występują, gdy dwie sąsiadujące ze sobą samogłoski są:

• Dwie mocne samogłoski, nawet jeśli są takie same, jak w przypadku „upadek”, „czytaj”, „lojalny” lub „faul”.
• Mocna samogłoska i słaba samogłoska, ale ta ostatnia z akcentem, jak w przypadku „moje”, „śmiech”, „dziecko”, „trumna”, „zbiera” czy „zadzior”.