W Cefaclor to antybiotyk należący do grupy cefalosporyn. Lek jest stosowany przede wszystkim w leczeniu bakteryjnych infekcji dróg oddechowych.
Co to jest cefaklor?
Cefaclor to nazwa cefalosporyny pochodzącej z drugiego pokolenia. Cefalosporyny są klasyfikowane jako beta-laktamy. Można je podawać zarówno w postaci tabletek, jak i w postaci naparów.
Rozwój cefalosporyn nastąpił z substancji zawartej we wnętrzu grzyba Acremonium chrysogenum. Substancja antybiotyczna została odkryta we Włoszech w latach czterdziestych XX wieku. Pozytywny wpływ substancji czynnej na dur brzuszny interesował wówczas również medycyna.
Z biegiem czasu w cefalosporynach wprowadzono pewne zmiany laboratoryjne, dzięki czemu można było wyprodukować wiele ulepszonych substancji leczniczych. Obejmuje to cefaklor, który wszedł na rynek w Europie w latach 70. Obecnie występuje w wielu różnych lekach generycznych.
Efekt farmakologiczny
Działanie przeciwbakteryjne Cefakloru odpowiada działaniu innych cefalosporyn. Antybiotyk zaburza syntezę ściany komórkowej bakterii Gram-ujemnych i Gram-dodatnich. Naruszając strukturę ściany komórkowej bakterii, nie mogą one już rozmnażać się w sposób niezakłócony.
Ponieważ, aby bakterie mogły zwiększyć swój wzrost, są zmuszane do rozpuszczania ścian komórkowych w specjalnych miejscach przy pomocy enzymów. Jeśli wzrost zostanie pomyślnie zakończony, możesz odbudować dotknięte obszary i sieć. Z powodu tego ciągłego procesu bakterie mają zdolność przystosowania się do różnych czynników środowiskowych.
Jeśli enzymy, które przejmują odbudowę ściany komórkowej, są hamowane przez Cefaclor, nie prowadzi to do bezpośredniej śmierci bakterii, ale nie są one już w stanie rozmnażać się. Daje to ludzkiemu układowi odpornościowemu możliwość przeciwdziałania i zakończenia infekcji.
Jedną z właściwości Cefacloru jest wyraźna stabilność wobec penicylaz bakterii Gram-dodatnich. Jednak stabilność antybiotyku wobec beta-laktamaz kodowanych na plazmidach jest klasyfikowana jako niska.
Wchłanianie cefakloru do organizmu następuje w górnej części jelita, gdzie większość substancji czynnej przenika do krwi. Po godzinie poziom krwi jest najwyższy. Ponieważ substancja czynna jest szybko rozprowadzana w tkance, nie można jej już wykryć we krwi po 4 do 6 godzinach.
Nie ma bezpośredniego rozkładu cefakloru z organizmu. Jednak lek wykazuje niestabilność chemiczną po rozpuszczeniu w wodzie. Tworzy to nieaktywne produkty rozpadu, z których większość jest wydalana z moczem.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Cefaclor jest odpowiedni do leczenia ostrych i przewlekłych infekcji bakteryjnych. Są to przede wszystkim choroby górnych i dolnych dróg oddechowych, takie jak zapalenie zatok (zapalenie zatok), zapalenie gardła, zapalenie migdałków (zapalenie migdałków) i zapalenie ucha środkowego.
Inne obszary zastosowania to zapalenie pęcherza moczowego lub dróg moczowych, infekcje nerek, zapalenie tkanek miękkich, infekcje skóry i choroba przenoszona drogą płciową rzeżączka (rzeżączka).
Ważne jest, aby pacjent przestrzegał przepisanego czasu trwania leczenia cefaklorem. Dotyczy to również sytuacji, gdy objawy ulegną poprawie, ponieważ w przeciwnym razie bakterie mogą stać się oporne na substancję czynną.
W postaci roztworu wodnego Cefaclor ma ograniczony okres trwałości. Z tego powodu antybiotyk podaje się w postaci kapsułki, tabletki, tabletki musującej lub suchego soku. Przed zażyciem suchy sok pacjent uzupełnia niewielką ilością wody. W ten sposób powstaje sok cefaklorowy.
Zalecana dawka dla dzieci i młodzieży w wieku powyżej 10 lat to 500 miligramów cefakloru trzy razy na dobę. W razie potrzeby lekarz prowadzący ma możliwość zwiększenia dawki do 4000 mg cefakloru na dobę. Antybiotyk przyjmuje się podczas posiłków z dużą ilością płynów. Czas trwania terapii cefaklorem waha się od 7 do 10 dni.
Zagrożenia i skutki uboczne
Jeden na około 10 do 100 pacjentów może spodziewać się niepożądanych skutków ubocznych przyjmowania cefakloru. Są to przede wszystkim wysypki na skórze, zaczerwienienie, swędzenie, pokrzywka, obrzęk twarzy, opuchlizna, stan zapalny nerek, anemia i gorączka polekowa.
Ponadto liczba krwinek pacjenta może się tymczasowo zmienić. Obejmują one zwiększenie liczby specjalnych białych krwinek, leukopenię (zmniejszenie liczby białych krwinek), zmniejszenie liczby granulocytów lub brak płytek krwi.
W rzadkich przypadkach pacjenci odczuwają utratę apetytu, nudności, wymioty i ból brzucha. Możliwy jest nawet wstrząs alergiczny.
W przypadku dłuższej terapii cefaklorem istnieje ryzyko zakażenia okrężnicy bakteriami lub grzybami, co objawia się stanem zapalnym jelita. Następnie należy natychmiast przerwać leczenie cefaklorem.
Cefakloru nie wolno podawać pacjentowi uczulonemu na substancję czynną. To samo dotyczy nadwrażliwości na inne cefalosporyny. Jeśli występują inne alergie lub astma, pacjent musi omówić to z lekarzem przed rozpoczęciem leczenia.
Cefaclor nie nadaje się również do terapii niemowląt. Podczas ciąży i karmienia piersią należy skonsultować się z lekarzem. W ten sposób Cefaclor może przenikać przez płyn owodniowy do nienarodzonego dziecka. Zgodnie z obecnym stanem wiedzy, znane szkody jeszcze nie wynikły z tego, ale terapia antybiotykiem może być prowadzona tylko za zgodą lekarza.
