Clostridia

Clostridia to bakterie tworzące własną rodzinę. Powodują różne choroby, z których większość jest leczona antybiotykami. Inne podejścia terapeutyczne, które obiecują długoterminowy sukces, to zmiana diety i dodanie prebiotyków i probiotyków.

Co to jest Clostridia?

Clostridia to Gram-dodatnie pałeczki beztlenowe, które - w zależności od rodzaju bakterii Clostridium - mogą powodować różne choroby u ludzi i zwierząt. Na przykład Clostridium difficile występuje w mniejszych ilościach (około 5%) w jelitach każdego zdrowego dorosłego, nie powodując problemów. Jeśli jednak antybiotyki, takie jak erytromycyna i klindamycyna z powodu innej choroby, zabijają prozdrowotne bakterie jelitowe, Clostridia namnażają się szybko. Są odporne na wiele antybiotyków.

Większość gatunków Clostridium wywołuje choroby. Gatunki niepatogenne są obecnie wykorzystywane w biotechnologii. Bakterie pręcikowe są podzielone na trzy grupy w zależności od ich diety: Proteolityczne Clostridia rozkładają białka, na przykład Clostridium acidi-urici rozkłada kwas moczowy. Bakterie sacharolityczne fermentują węglowodany, takie jak skrobia, celuloza i cukier, do acetonu, kwasu masłowego, dwutlenku węgla i wodoru cząsteczkowego (H2).

Szczególnie narażeni na clortridię są pacjenci szpitalni, osoby powyżej 65 roku życia, osoby z obniżoną odpornością (pacjenci z HIV, chorzy na raka, którzy otrzymują cytostatyki), pacjenci przyjmujący inhibitory pompy protonowej (PPI) oraz osoby niedożywione przez wiele lat (zbyt dużo węglowodanów, tłuszczów, białek zwierzęcych) ) mają zaburzoną florę jelitową.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Około 5% Clostridia znajduje się w jelitach zdrowych osób dorosłych bez powodowania uszkodzeń. U niemowląt odsetek bakterii w kształcie pałeczek wynosi około 80% w porównaniu z innymi bakteriami jelitowymi. W postaci zarodników Clostridia może przetrwać wiele lat w glebie i wodach przypowierzchniowych. Z wyjątkiem Clostridium perfringens, wszystkie gatunki Clostridia mają wici, których beztlenowe bakterie Gram-dodatnie mogą wykorzystywać do poruszania się. Bakterie są wrażliwe na ciepło, suszę i niektóre chemikalia (środki dezynfekujące). Jednak zarodniki są niewrażliwe na ciepło i nieuszkodzone mogą wytrzymać wysokie temperatury sterylizacji, na przykład podczas produkcji żywności. Dostają się do żywności przez zanieczyszczenie kurzem i ziemią, psują je i na przykład pęcznieją puszki z jedzeniem.

Ponieważ zarodniki Clostridium, w przeciwieństwie do bakterii, mogą dobrze przetrwać w środowisku bogatym w tlen, kolonizują klamki, deski sedesowe, ręczniki itp. I mogą wielokrotnie powodować nowe choroby jelit u ludzi. Przenoszone są z człowieka na człowieka przez niedostatecznie umyte ręce po wypróżnieniu. Wystarczą nawet niewielkie ilości bakterii lub zarodników. Inne rodzaje Clostridium, takie jak Clostridium botulinum, są nieaktywne po zaledwie 30 minutach ogrzewania w temperaturze 80 stopni Celsjusza.

Choroby i dolegliwości

Clostridium difficile wywołuje ciężką zaraźliwą biegunkę u pacjentów szpitalnych: bakterie wytwarzają toksyny enterotoksyny A i B, które atakują ściany okrężnicy i prowadzą do tworzenia się rzekomobłoniastych. Prowadzi to do zwiększonego wydalania elektrolitów i płynów z jelita. Ta forma zgłaszanego zapalenia jelita grubego jest zwykle spowodowana spożyciem antybiotyków, które zabijają większość zdrowej flory jelitowej.

Pierwsze objawy można rozpoznać już 4 do 9 dni po pierwszym przyjęciu antybiotyku: biegunka, skurcze brzucha, nudności, w ciężkich przypadkach także gorączka i krwawe stolce o nieprzyjemnym zapachu.

W najgorszym przypadku pacjenci hospitalizowani doświadczają powiększenia jelita grubego, niedrożności jelit, pęknięć ściany jelita i zatrucia krwi. Szczególnie zjadliwy wariant Clostridium difficile, rybotyp O27, został niedawno odkryty w Niemczech. Często powoduje śmiertelne infekcje jelitowe.

Zapalenie jelita grubego wywołane antybiotykami można dobrze leczyć metronidazolem lub wankomycyną. Wlewy równoważą równowagę elektrolitów, która została zakłócona przez biegunkę. Ponadto pacjenci muszą dużo pić.

Infekcja jelitowa jest leczona naturalnie prebiotykami i probiotykami. W rzadkich przypadkach zapalenie okrężnicy ustąpi samoistnie. W sumie 6 na 10 pacjentów ma duże szanse na całkowite wyleczenie. Po ustąpieniu objawów przez kilka dni wydalają patogeny Clostridium w kale. Szybki test kału lub posiew bakterii ze stolca pacjenta pozwala stwierdzić, czy pacjent jest zakażony Clostrium difficile.

Clostridium botulinum wydziela toksynę botulinową (botoks), truciznę na nerwy, która jest stosowana w chirurgii plastycznej do wstrzyknięć w zmarszczki. Clostridium tetani powoduje tężec (tężec). Clostridium perfringens powoduje zatrucie pokarmowe typu A i pożar gazowy. Inne bakterie pręcikowe z rodziny Clostridia są odpowiedzialne za inne rodzaje zarazy gazowej, zarazę odurzającą (u owiec i bydła), dymny ogień i zarazę pasożytniczą trawieńca. Na przykład Clostridium perfringens wydziela enzymy fosfolipazę i lecytynazę, które niszczą ściany komórkowe. Żywi się tłuszczami i białkami, które metabolizuje do siarkowodoru, amin biogennych i innych substancji. Uważa się, że aminy biogenne są przyczyną raka okrężnicy. Do leczenia pacjentka otrzymuje metronidazol oraz np. Tabletki z węglem aktywnym na biegunkę. Uzdrawiająca glinka (bentonit) i tabletki z węgla drzewnego mogą wiązać toksyny i wydalać je ze stolcem. Wskazana jest również odbudowa zdrowej flory jelitowej.

Ponieważ wszystkie gatunki Clostridium i ich zarodniki są wysoce zaraźliwe, zakażeni pacjenci szpitalni są natychmiast izolowani. Pozostają tam do trzech dni po wyleczeniu infekcji. Jedynym sposobem zapobiegania przenoszeniu zarodników jest częste mycie rąk mydłem i wodą. Następnie ręce powinny być dobrze wysuszone. Alkoholowa dezynfekcja rąk jest nieskuteczna. Do dezynfekcji powierzchni nadają się podchloryn sodu i kwas nadoctowy.