Enterowirusy

Enterowirusy są wirusami bezotoczkowymi, ikosaedrycznymi, których materiał genetyczny ma postać RNA. Dlatego należą do wirusów RNA. Namnażają się w osoczu komórkowym zakażonej komórki gospodarza. Jako patogeny u ludzi mogą powodować wiele niespecyficznych objawów, w szczególności dolegliwości żołądkowo-jelitowe i infekcje grypopodobne. Zwiększone występowanie grypy letniej w upalne dni jest często spowodowane enterowirusami. Poza tym są jednak również odpowiedzialni za powszechne choroby, takie jak polio (polio) i wirusowe zapalenie wątroby typu A.

Co to są enterowirusy?

Enterowirusy to rodzaj wirusów, do którego zalicza się łącznie 9 gatunków z wieloma różnymi podtypami. Są to jednoniciowe wirusy RNA, znane również jako wirusy piko-RNA. Enterowirusy mają kształt ikosaedryczny i mają średnio około 25 nm wielkości. Nie jesteś objęty ubezpieczeniem.

Informacja genetyczna tych wirusów ma postać RNA jako pojedynczej nici z dodatnią polaryzacją. Dzięki dodatniej polaryzacji RNA wirusa może ulegać translacji bezpośrednio do białka, gdy namnaża się w komórce gospodarza. Z kolei wirusy zawierające DNA muszą najpierw przekształcić swój materiał genetyczny w RNA.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Enterowirusy występują nie tylko u ludzi, ale także u świń, gryzoni, bydła i różnych gatunków małp. Z drugiej strony nie ma ograniczenia geograficznego obszaru dystrybucji, enterowirusy występują na całym świecie. Jednak niektóre z powodowanych przez nie chorób są znacznie częstsze w krajach rozwijających się, ponieważ nie można tam odpowiednio wdrożyć niezbędnych środków zapobiegawczych, takich jak ogólnopolskie szczepienia czy pewne standardy higieniczne. Enterowirusy są stabilne w kwasie.

Z reguły rozróżnia się następujące typy enterowirusów, które są ważne dla ludzi: wirusy polio, wirusy zapalenia wątroby typu A, wirusy Coxsackie, echowirusy i enterowirusy ludzkie 68-71 i 73.

Możliwe drogi przenoszenia to infekcja kropelkowa i rozmazowa, przy czym infekcja kałowo-jamy ustna (infekcja wymazowa) jest znacznie częstsza. Może to mieć miejsce na przykład przez żywność lub wodę pitną zanieczyszczoną kałem lub śliną, zabawkami i rękami. Baseny lub jeziora zanieczyszczone odchodami są również istotnym źródłem infekcji. Dlatego infekcje enterowirusami występują szczególnie często w strefie klimatu umiarkowanego latem.

Jeśli kobieta w ciąży zostanie zarażona enterowirusami, może również zarazić dziecko przez łożysko, co może mieć poważne konsekwencje, w tym zapalenie płuc u niemowlęcia.

Czas inkubacji w przypadku zakażenia enterowirusami może wynosić od dwóch do 35 dni, ale zwykle wynosi średnio od pięciu do siedmiu dni. Enterowirusy namnażają się w ścianie jelita pacjenta i węzłach chłonnych krezki po zakażeniu. Stamtąd mogą dostać się do krwiobiegu pacjenta; może wystąpić przejściowa wiremia. Niemal każdy organ w ciele może wtedy zostać zarażony. Dlatego może występować wiele różnych objawów, które same w sobie nie są wystarczające do jasnej diagnozy klinicznej. Wykrywanie zwykle odbywa się poprzez hodowlę wirusa w hodowli komórkowej lub metodami genetycznymi, takimi jak qr-RT-PCR.

Choroby i dolegliwości

Nie ma stałego związku między typem enterowirusa a określonym obrazem klinicznym. Objawy są często nieswoiste i nakładają się na różne enterowirusy, a także inne patogeny. Jednak niektóre enterowirusy są wykrywane szczególnie często na niektórych obrazach klinicznych, dlatego uważa się je za typowe. Do najczęstszych niespecyficznych objawów należą dolegliwości żołądkowo-jelitowe.

Polioowirusy, które atakują głównie dzieci, powodują infekcje grypopodobne lub aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (zapalenie mózgu), prawdopodobnie atakujące ośrodkowy układ nerwowy. Najbardziej znaną konsekwencją zakażenia wirusem polio jest prawdopodobnie polio. Objawy polio obejmują gorączkę, zmęczenie, bóle głowy, nudności, bóle ciała i sztywność karku. Jednak trwały paraliż występuje tylko u niektórych zakażonych. Najskuteczniejszą ochroną przed chorobą są szczepienia. Wyleczenie z polio nie jest możliwe. Obecnie polio nie jest już powszechne w większości krajów ze względu na dobry stan szczepień populacji.

Wirusy Coxsackie są również wyzwalaczem infekcji grypopodobnych, ale prowadzą również do infekcji dróg oddechowych lub mięśnia sercowego, a także chorób rąk, stóp i jamy ustnej oraz choroby Bornholm. Noworodki i dzieci są szczególnie zagrożone wirusem Coxsackie.

Echowirusy przejawiają się w nieswoistych chorobach przebiegających z gorączką i infekcjach dróg oddechowych. Objawy obejmują biegunkę. Echowirusy są szczególnie często wykrywane w aseptycznym zapaleniu opon mózgowych i zapaleniu osierdzia lub mięśnia sercowego.

Wirus zapalenia wątroby typu A jest również znany jako enterowirus 72 i jest czynnikiem wywołującym zapalenie wątroby typu A. Po rozprzestrzenieniu się przez krew zakażonej osoby, następuje zakażenie wątroby, co prowadzi do zapalenia (zapalenia wątroby).

Tak zwane enterowirusy ludzkie 68-71 i 73 zwykle powodują ostre infekcje dróg oddechowych. Czasami występują również objawy podobne do polio.

Większość infekcji enterowirusami, do 90-95%, pozostaje całkowicie bezobjawowych i dlatego często w ogóle się ich nie zauważa. Leczenie zakażenia enterowirusami jest objawowe i zależy w dużej mierze od tego, który układ narządów jest dotknięty. Jak dotąd nie jest możliwa terapia farmakologiczna przyczyn. Po zakażeniu enterowirusami organizm ma stałą, swoistą dla serotypu odporność na typ wirusa, którym doszło do zakażenia.