defekacja

w defekacja opróżnia się odbytnicę i usuwa niestrawne składniki pożywienia. Nazywa się również defekacją wypróżnienia wyznaczony.

Co to jest defekacja?

Kał, zwany także odchodami, składa się z niestrawnych składników pokarmowych, takich jak błonnik, niestrawione pozostałości tłuszczów i skrobi, tkankę łączną i włókna mięśniowe oraz, w większości, wodę. Kał zawiera również wydalone komórki jelitowe, śluz i enzymy trawienne. Odchody są barwione barwnikiem Sterkobilin.

Kał powstaje w jelitach podczas trawienia. Tam jest mieszany i transportowany, aż zostanie ostatecznie zebrany w odbytnicy. Receptory rozciągania w ścianie jelita sygnalizują konieczność opróżnienia. Pojawia się wtedy potrzeba pójścia do toalety.

Zwykle wypróżnianie może być świadomie kontrolowane przez ludzi. Jeśli już tak nie jest, mówi się o nietrzymaniu moczu. Zaburzenia defekacji nazywane są dyschezją.

Funkcja i zadanie

Ilość produkowanego i wydalanego kału w ciągu dnia różni się w zależności od osoby, a także z dnia na dzień. Ilość wydalanego stolca zależy w dużej mierze od diety. Dawki od 100 do 500 gramów dziennie są uważane za normalne. W przypadku diety bogatej w błonnik, na przykład u wegetarian, ilość kału może nadal przekroczyć górną granicę 500 gramów. Częstość wypróżnień u osób zdrowych waha się od trzech razy dziennie do trzech razy w tygodniu. Konsystencja stołka również waha się od miękkiej do twardej.

Defekacja rozpoczyna się w jelicie grubym lub w częściach górnego odcinka przewodu pokarmowego. Podczas jedzenia podrażnione są receptory rozciągające w jamie ustnej, przełyku i częściach żołądka. Podekscytowane receptory przekazują informację o pobraniu pokarmu do jelita grubego. To następnie reaguje silnymi skurczami. Wynikające z tego perystaltyczne, czyli falowe ruchy mięśni jelit przenoszą zawartość jelita grubego w kierunku odbytnicy. W ten sposób okrężnica próbuje zrobić miejsce na zapowiadane jedzenie. Ta reakcja jest również znana jako odruch żołądkowo-jelitowy.

Odbytnicę zamyka odbyt, tzw. Odbyt. Kał wydalany z jelita grubego jest najpierw zbierany w odbytnicy. Zwiększa to napięcie ściany odbytnicy. Receptory rozciągania w ścianie odbytnicy są następnie pobudzane i wysyłają sygnały elektryczne do mózgu specjalnymi ścieżkami nerwowymi, wrażliwymi na trzewne aferentami.

Kora czuciowa jest odpowiedzialna za wypróżnianie.Teraz po raz pierwszy stymulowana jest potrzeba wypróżnienia. Wypełnienie odbytnicy prowadzi również do rozbudowy mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu. Tego wewnętrznego zwieracza odbytu nie można kontrolować dobrowolnie i ma on zapobiegać mimowolnemu wydalaniu stolca. Jeśli ten mięsień rozszerza się, jest to postrzegane jako chęć wypróżnienia. Zewnętrzny zwieracz odbytu nadal uniemożliwia przejście stolca. Można to kontrolować dowolnie do określonego poziomu wypełnienia odbytnicy.

Podczas wypróżniania oba zwieracze rozluźniają się, a mięsień łonowo-odbytniczy, mięsień mięśni dna miednicy, rozluźnia się. Tkanka wzwodu w okolicy odbytu (corpus cavernosum recti) puchnie i jednocześnie dochodzi do odruchowego naprężenia tylnej części jelita grubego. To popycha stolec dalej w kierunku odbytu, aż zostanie ostatecznie wydalony. Defekacja może być wspomagana przez mięśniówkę brzuszną.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Powszechnym zaburzeniem wypróżniania jest zaparcie. Zaparcia występują, gdy wypróżnianie jest trudne, rzadziej niż trzy razy w tygodniu lub niecałkowite. Około jedna czwarta niemieckiej populacji cierpi na zaparcia. Ryzyko zaburzeń wypróżniania wzrasta wraz z wiekiem.

Istnieją dwie formy przewlekłych zaparć. W tak zwanych zaparciach z powolnym przejściem w jelicie występuje zaburzenie transportu. Osoby dotknięte chorobą prawie nie mają spontanicznych wypróżnień i cierpią na uczucie pełności. Żołądek jest mocno rozdęty. Szczególnie dotknięte są młodsze kobiety. Przyczyny nie są jeszcze w pełni zrozumiałe. Jako przyczyny omawia się zaburzenia nerwowe, leki, czynniki socjologiczne i psychologiczne.

Inną formą zaparcia jest niedrożność ujścia lub zespół obturacyjnego wypróżniania. Oto zaburzenie defekacji odbytnicy. Oznacza to, że pacjent może odczuwać chęć wypróżnienia, ale stolca nie można opróżnić całkowicie i małymi porcjami. Tej barierze defekacji towarzyszy ból w okolicy odbytnicy. W niektórych przypadkach osoby dotknięte chorobą muszą pomagać w wypróżnianiu poprzez uciskanie krocza lub pochwy rękami lub nawet ręczne oczyszczanie odbytnicy. Oprócz czynników organicznych, jako wyzwalacze podejrzewa się również czynniki socjologiczne i psychologiczne.

Zaburzenia defekacji mogą być również spowodowane zaburzeniami układu hormonalnego, na przykład niedoczynnością tarczycy lub cukrzycą. Negatywny wpływ na wypróżnianie mają również choroby neurologiczne, takie jak stwardnienie rozsiane czy depresja, a także choroby metaboliczne.

Utrata kontroli nad wydalaniem stolca nazywana jest nietrzymaniem stolca. Może to mieć różne przyczyny. Zmiany konsystencji stolca, na przykład w przypadku nieswoistego zapalenia jelit lub biegunki wywołanej infekcją, mogą powodować (przejściowe) nietrzymanie stolca.

Nawet w przypadku przemieszczenia odbytnicy, czyli sztucznego odbytu, spowodowanego np. Guzem, może to doprowadzić do mimowolnego wydalenia stolca. Inne możliwe przyczyny to demencja, wady mięśni zwieraczy, zaburzenia dna miednicy lub miejscowe zapalenie odbytu.