Odruch rozciągania

Pod Odruch rozciągania rozumie się samoodruch, w którym rozciąganie mięśnia prowadzi do jego skurczu w celu utrzymania lub zmiany długości mięśnia. Odruch rozciągania opiera się na monosynaptycznym łuku odruchowym i jest mierzony za pomocą wrzecion mięśniowych, które chronią mięsień przed nadmiernym rozciągnięciem. Lekarz bada odruch rozciągania za pomocą odruchu ścięgna rzepki, który jest również autorefleksem, który jest wyzwalany przez lekkie uderzenie w ścięgno rzepki i prowadzi w ten sposób do skurczu mięśni prostowników uda, co z kolei powoduje rozciąganie stawu kolanowego. Odruch rozciągania pojawia się następnie krótko po uderzeniu i powoduje, że podudzie przesuwa się do przodu.

Co to jest odruch rozciągania?

Odruch rozciągania jest rozumiany jako odruch własny, w którym rozciąganie mięśnia prowadzi do jego skurczu.

Mózg otrzymuje wszystkie informacje o pozycji, ruchu i postawie ciała poprzez proprioreceptory. Siedzą w ścięgnach, stawach, mięśniach i więzadłach, a każdy z nich reaguje na rozciąganie, deformację i nacisk.

W ten sposób przekazywane są sygnały, które prowadzą do decyzji o szybkiej zmianie pozycji ciała w razie potrzeby. Mózg następnie wysyła odpowiednie transmisje i polecenia z powrotem do mięśni, a pętla sprzężenia zwrotnego zamyka się.

W ten sposób wszystkie pozycje mięśni są zmieniane, korygowane i dostosowywane. Dzieje się to głównie w wrzecionach mięśniowych. Znajdują się w mięśniach szkieletowych i składają się z włókien mięśniowych. Te z kolei są otoczone cienkimi włóknami nerwowymi, które rejestrują zmiany długości w wyniku rozciągania. Aby móc wyprostować nogę, wykorzystuje się mięsień czworogłowy udowy, mięsień szkieletowy uda składający się z czterech głów mięśni.

Funkcja i zadanie

Odruch rozciągania służy przede wszystkim umożliwieniu chodzenia w pozycji wyprostowanej i poruszania się. Z drugiej strony odpowiada za prawidłowe ułożenie kończyn, które podczas docelowych ruchów motorycznych muszą znaleźć drogę z powrotem do niezbędnej pozycji wyjściowej. Można wpływać na stan rozciągnięcia mięśni.

Dzieje się to poprzez skurcze, które odgrywają istotną rolę w aktywnie kontrolowanych sekwencjach ruchowych. Proprioceptory w stawach i mięśniach przekazują informacje o pozycji, postawie i ruchu ciała. W ten sposób możliwe jest, że nawet jeśli mięśnie się zmienią, pojawi się bodziec rozciągający, a wrzeciona mięśniowe zapewniają natychmiastową korektę zakłóceń w sekwencji ruchów. Może to np. B. dzieje się podczas skręcania stopy.

W mięśniach szkieletowych znajdują się narządy ścięgien Golgiego, które nie są równoległe do włókien mięśniowych, jak ma to miejsce w przypadku wrzecion mięśniowych, ale jedno za drugim. Włókna wrażliwe na mechanizmy znajdują się w tkance łącznej stawów i dostarczają informacji, które reagują na zmiany kierunku, prędkości i kąta.

W przypadku odruchu rozciągania, pobudzenie jest przenoszone przez włókna do rdzenia kręgowego, gdzie informacje są oceniane w tym samym czasie. Stamtąd jest przenoszona do neuronów ruchowych alfa, co powoduje kurczenie się mięśni zawierających wrzeciona mięśniowe. Mówiąc dokładniej, na tę transmisję natychmiast reaguje odruch, jeszcze zanim interneurony przekażą informacje do mózgu. W tym samym czasie włókna wrzeciona mięśniowego są połączone z skurczonym mięśniem. Dzieje się to poprzez hamujący interneuron.

Gdy tylko rozciąganie i napięcie mięśni stają się silniejsze, jest ono ponownie minimalizowane przez narządy ścięgien i ich włókna czuciowe. Narządy ścięgien są połączone neuronami ruchowymi alfa i interneuronami. Odruch przebiegający nad nim nazywany jest monosynaptycznym w transmisji wzbudzenia.

W przypadku monosynaptycznego odruchu rozciągania, rozciąganie włókien mięśniowych jest rejestrowane przez wrzeciona mięśniowe, a potencjał czynnościowy jest wyzwalany we włóknach nerwowych, które są przekazywane do rdzenia kręgowego. Prowadzi to do zwiększonej aktywności neuronów ruchowych alfa i skurczu mięśnia. W tym kontekście narządy ścięgna Golgiego działają jako miernik napięcia. W ten sposób zawsze szybko reaguje na bodźce. Im mniej włókien mięśniowych neuronu ruchowego alfa są unerwione, tym lepiej koordynowany jest ruch. To jest np. B. skrzynka w mięśniach palca lub oka.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Odruch rzepki jako odruch rozciągania jest wykonywany przez lekarza na siedzącym pacjencie małym młotkiem refleksyjnym. Pacjent luźno klepie jedną nogę na drugą, podczas gdy następuje lekkie uderzenie pod rzepką ścięgna rzepki. Następnie noga odchyla się do góry, gdy ścięgno i obszar woreczka rdzeniowego włókna mięśniowego są rozciągane. Dynamiczne rozciąganie jest przenoszone monosynaptycznie do neuronów ruchowych alfa poprzez aferentne Ia, a skurcz rozpoczyna się natychmiast po rozciągnięciu.

Dzięki temu lekarz może sprawdzić, jak silny jest odruch oraz jaki jest stan mięśni i nerwów. Odruch jest uruchamiany kilka razy, druga noga jest również testowana i na koniec porównuje się reakcję odruchową. Jeśli odruch jest zbyt słaby, lekarz używa tzw. Klamki Jendrassik. Pacjent zgina ręce przed górną częścią ciała i krzyżuje ręce. Lekarz zachęca do silnego rozłożenia rąk i utrzymania pozycji podczas badania odruchu na nodze.

Osłabiona reakcja odruchowa może wskazywać na neuropatię. Oznacza to choroby nerwów obwodowych, które nie mają traumatycznej przyczyny. Uszkodzenie może wpływać na pojedyncze nerwy lub wiele nerwów. Choroba jest następnie podzielona na mono- lub polineuropatię.

Zwiększona reakcja odruchu jest prawdopodobnie piramidalnym znakiem orbity, przez który rozumie się objawy neurologiczne, które powstały w wyniku uszkodzenia przewodu piramidowego i prowadzą do patologicznych odruchów. Jeśli w ogóle nie ma odruchu, dochodzi do przepukliny krążka lędźwiowego lub uszkodzenia nerwu obwodowego.