w kostnienie desmal zarodkowa tkanka łączna jest przekształcana w kość. W porównaniu do kostnienia chrzęstnego występuje tu bezpośrednie tworzenie kości. W szczególności czaszka, twarzoczaszka i obojczyk rozwijają się w wyniku desamalnego kostnienia.
Co to jest kostnienie nazębne?
Kostnienie (tworzenie kości) może przebiegać na dwa różne sposoby. Mamy więc do czynienia z kostnieniem chrzęstnym i desmalem. W tworzeniu kości chrzęstnej istnieje już podstawowa struktura tkanki chrzęstnej. Na drugim etapie jest ona przekształcana w tkankę kostną podczas kostnienia. Wszystkie kości długie i kręgosłup powstają w wyniku kostnienia chrzęstnego.
Jednak w przypadku kostnienia desermalnego szkielet chrząstki nie jest wstępnie uformowany. Charakteryzuje się bezpośrednim tworzeniem kości z embrionalnej tkanki łącznej. Kości czaszki, twarzoczaszki i obojczyk powstają w wyniku kostnienia desamicznego. Kości te są również znane jako kości plecione, osłonowe lub kości tkanki łącznej.
Bezpośrednie gojenie kości odbywa się również poprzez kostnienie desmal. Jeśli nadal istnieje intensywny kontakt między końcami kości przez okostną po utworzeniu złamania kości, następuje przyspieszone gojenie kości bez tworzenia się kalusa. W tym procesie komórki tkanki łącznej są przekształcane z okostnej lub śródkostnej w komórki kostne.
Funkcja i zadanie
Jak wspomniano, kostnienie chrzęstne i odłuszczowe to dwie podstawowe formy tworzenia kości, a większość szkieletu powstaje w wyniku kostnienia chrzęstnego. Jest to pośrednie tworzenie kości, ponieważ w pierwszym etapie embriogenezy powstaje model chrzęstny szkieletu, który w kolejnym etapie przekształca się w szkielet kostny.
W przypadku kostnienia desmalowego zarodkowa tkanka łączna jest przekształcana bezpośrednio w kość. W wyniku kostnienia pospolitego nie powstają żadne kości stawów ani kręgosłupa, tylko czaszka, twarz i obojczyk. Procesy budowy kości w obu formach kostnienia są zasadniczo takie same. Jednak w przypadku kostnienia desmalowego nie ma wcześniej uformowanej podstawowej struktury zbudowanej z tkanki chrzęstnej.
O ile w kostnieniu chrzęstnym jednocześnie dochodzi do degradacji chrząstki i tworzenia kości, o tyle w kostnieniu desmalowym dochodzi tylko do tworzenia kości z tzw. Osteoblastów. W zależności od rodzaju urazu gojenie się kości w złamaniach może nastąpić poprzez kostnienie chrzęstne lub złuszczające. W tym przypadku desmalizacja kostnienia następuje tylko wtedy, gdy dwa fragmenty kości są w bliższym kontakcie. W ten sposób komórki kostne mogą powstawać bezpośrednio z osteoblastów okostnej lub śródkostnej. Objazd przez tkankę kalusa podobną do chrząstki nie jest już potrzebny. Jeśli jednak te intensywne kontakty już nie istnieją, gojenie następuje poprzez kalus (tkankę bliznowatą) jako część kostnienia chrzęstnego, które stopniowo przekształca się w strukturę kości.
W obu formach tworzenia kości kości plecione lub włókniste powstają z osteoblastów embrionalnej tkanki łącznej. W osteoblastach rozwijają się pęcherzyki wapnia, które pękają i uwalniają kryształy wapnia. Kryształy wapnia powiększają się wraz z tworzeniem się substancji kostnej z hydroksyapatytu. Małe jądra kostne stanowią punkt wyjścia do dalszych złogów osteoblastów, które kontynuują mineralizację.
Podczas gdy proces ten wykorzystuje wstępnie uformowaną macierz tkanki chrzęstnej w kostnieniu chrzęstnym, w przypadku kostnienia desmalowego tworzenie kości jest kontynuowane przez przyleganie (poprzez dalsze osadzanie się na istniejącej substancji kostnej). Początkowo utworzone włókna kostne nie mają jeszcze dużej wytrzymałości mechanicznej, ponieważ włókna kolagenowe podstawowej substancji kostnej są nieuporządkowane. Bodźce mechaniczne prowadzą do przebudowy kości w pierwszych kilku latach życia lub po wygojeniu złamania kości, czego wynikiem są stabilne i zorganizowane kości blaszkowate.
Modelowanie przebudowy kości odbywa się poprzez wspólną pracę osteoklastów i osteoblastów. Osteoklasty to wielojądrowe komórki szpiku kostnego, które wykonują zadania podobne do makrofagów. Rozbijają stare komórki kostne i robią miejsce dla nowych osteoblastów, które tworzą bardziej stabilną, zorganizowaną kość blaszkowatą.
Choroby i dolegliwości
W kontekście kostnienia desmalowego znane są rzadkie zaburzenia tworzenia kości. Obraz kliniczny kraniosynostozy charakteryzuje się przedwczesnym kostnieniem szwów czaszki. W rezultacie normalny wzrost czaszki nie jest już możliwy. Występuje tak zwany kompensacyjny wzrost kości czaszki. Jeśli dotyczy to wielu szwów czaszkowych, często konieczna jest korekta chirurgiczna, aby mózg mógł się rozwijać. Ta wada czaszki jest powszechna u dzieci, których matki paliły w czasie ciąży.
Jednak kraniosynostoza występuje również w kontekście niektórych chorób dziedzicznych, takich jak zespół Ballera-Gerolda, zespół Jacksona-Weissa czy zespół Muenkego.
Typowym zaburzeniem kostnienia jest krzywica, która dotyczy zarówno kostnienia chrzęstnego, jak i kostnienia złuszczającego. Krzywica to zaburzenie wchłaniania wapnia. Choroba jest wywoływana przez ciężki niedobór witaminy D we wczesnym dzieciństwie. Na przykład przez zaburzenia metaboliczne, brak ekspozycji na słońce lub złe odżywianie.
Witamina D jest niezbędna do wchłaniania wapnia z pożywienia. Krzywica prowadzi do osłabienia mięśni i miękkich kości czaszki. Prowadzi to do zniekształcenia kształtu głowy. Jednocześnie w nogach rozwijają się skrzywienia, które później prowadzą do złej postawy. Najważniejszą terapią choroby jest odpowiednia podaż witaminy D.
Innym zaburzeniem kostnienia jest tzw. Choroba szklistych kości (osteogenesis imperfecta). Osteogenesis imperfecta dotyczy zarówno kostnienia złuszczającego, jak i chrzęstnego. Choroba ta charakteryzuje się niezwykłą kruchością kości spowodowaną mutacją genu kolagenu typu I w tkance łącznej.
.jpg)
.jpg)
