Dysdiadochokinesis

Zdolność do szybkiego poruszania antagonistycznymi mięśniami jest znana jako diadochkineza. Zaburzenia tego typu ruchu są określane terminem dysdiadochkineza i są zwykle wynikiem uszkodzenia móżdżku. Leczenie Dysdiadochkinesis ograniczone do treningu fizjoterapeutycznego.

Co to jest dysdiadochokineza?

Ponieważ dysdiadochokineza jest tylko objawem uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, w ramach diagnozy należy również określić pierwotną przyczynę zaburzenia ataktycznego.
© Racle Fotodesign - stock.adobe.com

Ludzie mają zdolność do wielokrotnego wykonywania ruchów w krótkich odstępach czasu, takich jak te wymagane do wkładania i wysuwania przedramienia w sensie pronacji i supinacji oraz w procesach takich jak wymiana żarówek. Ta zdolność nazywa się diadochkineza. Jeśli ta zdolność jest osłabiona, lekarz mówi o dysdiadochkinezie.

Jeśli występuje tylko spowolnienie ruchów, nazywa się to bradydiadochokinezą. Dysdiadochkineza różni się od tego tym, że istnieją ograniczenia poza prędkością. Należy to odróżnić od adiadochokinezy, która całkowicie uniemożliwia osobie dotkniętej chorobą koordynację opisanych sekwencji ruchowych.

Dysdiadochkineza jest ataksją i jednocześnie objawem uszkodzenia mózgu w rejonach małej kontroli motorycznej. Dysdiadochkineza nie musi być rozpoznawalna na pierwszy rzut oka, ale jest poważnym objawem, który dotyka osoby poważnie dotknięte w życiu codziennym.

przyczyny

Zdolność do poruszania się w szybkich odstępach czasu w sensie diadochkinezy zależy od umiejętności motorycznych danej osoby. Drobne zdolności motoryczne są kontrolowane głównie w obszarach mózgu móżdżku. W móżdżku opracowano programy ćwiczeń. Człowiek może również sterować procesami podczas wykonywania ruchu, ponieważ analizator kinestetyczny dostarcza różne sprzężenia zwrotne.

Podkorowe i nadrdzeniowe ośrodki kontroli biorą udział w tej kontroli na poziomie nieświadomym. Najlepszą koordynację zapewniają ośrodki kręgosłupa i obszary nadrdzeniowe pnia mózgu. Razem z korą ruchową centra te umożliwiają bezpieczne ruchy pomimo wszelkich zmiennych zakłócających.

Dysdiadochkineza może wystąpić, gdy delikatny obszar motoryczny mózgu cierpi na uszkodzenia lub uszkodzenia kręgosłupa upośledzają zdolności motoryczne. Najczęściej zjawisko to jest spowodowane pierwotnymi przyczynami, takimi jak udary, choroba Parkinsona i choroby móżdżku, takie jak zmiany w stwardnieniu rozsianym.

Pacjenci z dysdiadochkinezą nie mogą już wykonywać szybko następujących po sobie ruchów antagonistycznych, takich jak pronacja i supinacja, w skoordynowany i uporządkowany sposób. Objaw może objawiać się zarówno w kończynach górnych, jak i dolnych. Objawy na kończynach dolnych powodują upośledzenie chodzenia.

Sekwencje ruchów antagonistycznych to wszystkie ruchy, które opierają się na aktywacji określonego mięśnia i natychmiastowej aktywacji jego antagonisty. Antagonista mięśnia jest jego bezpośrednim przeciwnikiem. Antagonistami mięśni zginaczy są na przykład mięśnie prostowników. W większości przypadków siła mięśni pacjentów z dysdiadochkinezą pozostaje nienaruszona. Więc nie cierpisz na niedowład, ale na ataksję.

Jeśli oprócz diadochkinezy występuje ataksja chodu, objaw ten objawia się chwiejnym chodem z rozstawionymi nogami. Ponadto ataktyczne uszkodzenie mózgu czasami prowadzi do ruchów o niewłaściwej wielkości, takich jak nadmierne rodzaje ruchu. Dysdiadochokineza może być również związana z niepotrzebnymi, drżącymi ruchami. Indywidualne objawy towarzyszące zależą od pierwotnej przyczyny dysdiadochokinezy.

Choroby z tym objawem

• Ataksja
• Parkinsona

• stwardnienie rozsiane
• Naciągnięcie więzadła

• utykać
• Napięcie mięśni

Diagnoza i przebieg choroby

Do rozpoznania dysdiadochokinezy stosuje się badanie neurologiczne. Na przykład w ramach tego badania pacjenci są proszeni o wykonywanie ruchów rękami, które są wymagane do wkręcenia żarówki. Jeśli sekwencja ruchów wydaje się nieskoordynowana, pojawia się dysdiadochokineza.

Ponieważ dysdiadochokineza jest tylko objawem uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, w ramach diagnozy należy również określić pierwotną przyczynę zaburzenia ataktycznego. Z reguły lekarz stosuje w tym celu metody obrazowania, takie jak rezonans magnetyczny, który pozwala zobrazować mózg oraz kręgosłup i jego tkanki.

W wielu przypadkach rozpoznanie uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego poprzedza rozpoznanie dysdiadochokinezy. Rokowanie u pacjentów z dysdiadochokinezą zależy od pierwotnej przyczyny zaburzenia.

Komplikacje

Dysdiadochokineza może prowadzić do zaburzeń koordynacji, ograniczonej mobilności i innych komplikacji. Często występuje napięcie mięśni nadgarstka, aw zależności od stopnia zaawansowania choroby dochodzi do silnych naciągnięć więzadeł lub nawet złamań. Powikłania są wywoływane przez szybkie obrócenie ręki, co może również prowadzić do bólu i zaburzeń krążenia w chorej kończynie. W móżdżku, skąd się wzięła choroba, w przebiegu choroby może dojść do dalszego uszkodzenia komórek nerwowych, którym towarzyszą różne objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego.

Osoby dotknięte chorobą, przeważnie pacjenci po udarze, czasami cierpią również na bardzo ograniczone możliwości poruszania się, co może prowadzić do dalszych chorób układu mięśniowo-szkieletowego, a w pewnych okolicznościach układu nerwowego. Przy samym leczeniu powikłania są mało prawdopodobne: dysdiadochokineza jest leczona głównie fizjoterapią, która może wywołać dalsze objawy dopiero w przypadku ciężkiego uszkodzenia nerwów. Ból jest często największym problemem dla osób dotkniętych chorobą, ponieważ pojawia się nagle w ciężkich epizodach i obniża jakość życia.

Leki przeciwbólowe należy starannie dobierać ze względu na wrażliwe objawy i przyjmować pod nadzorem lekarza, ponieważ już uszkodzony układ nerwowy jest wrażliwy na różne preparaty. Nieprawidłowe leczenie w wyniku błędnej diagnozy może również prowadzić do powikłań, ponieważ leczy tylko objawy, a nie przyczyny choroby.

Kiedy należy iść do lekarza?

Dysdiadochokineza to zaburzenie koordynacji ruchu. Jest to przeciwieństwo diadochokinezy, w której nie ma problemu z wykonywaniem przeciwnych ruchów w krótkich odstępach czasu. Jeśli jednak występuje dysdiadochokineza, działa to nieregularnie lub wcale. Dysdiadochokineza prawie zawsze opiera się na uszkodzeniu móżdżku.

Czasami może to być również spowodowane funkcjonalnym upośledzeniem rdzenia kręgowego lub nerwów obwodowych. To z kolei często jest spowodowane chorobą: oprócz bezpośrednich chorób móżdżku, szczególnie możliwe są udary, zespół Parkinsona i stwardnienie rozsiane.

Po wstępnej rozmowie z lekarzem rodzinnym prawdopodobnie skieruje swoich pacjentów do neurologa w celu dalszego leczenia. Nie należy spodziewać się regresji dysdiadochokinezy. Z fizjoterapii pacjenci korzystają głównie w celu odzyskania przynajmniej części jakości życia. Ważne jest również, aby uniknąć szkód następczych.

Brak ruchomości wywołany dysdiadochokinezą niejednokrotnie prowadzi do napięcia mięśni nadgarstka, a nawet do naciągnięcia i złamania więzadeł oraz silnego bólu. Terapia bólu za pomocą leków stanowi szczególne wyzwanie, ponieważ już osłabiony układ nerwowy reaguje niezwykle wrażliwie na leki przeciwbólowe. W przypadku dysdiadochokinezy zwykle możliwe jest jedynie złagodzenie objawów, ale brak wyleczenia przyczyny.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

W większości przypadków dysdiadochokineza nie może być leczona przyczynowo, a jedynie objawowo. Uszkodzenia w mózgu i tkance nerwu rdzeniowego w rzeczywistości nie goją się. Tkanka nerwowa w ośrodkowym układzie nerwowym jest zdolna do regeneracji tylko w bardzo ograniczonym zakresie. To powiedziawszy, nawet wyleczone zmiany zawsze pozostawiają blizny w tkance.

Komórki nerwowe w miejscu blizny są bezużyteczne i nie pełnią już żadnej funkcji. W rezultacie urazy ośrodkowego układu nerwowego często wiążą się z nieodwracalnymi uszkodzeniami i utratą funkcji. Jednak badania na pacjentach po udarze wykazały, że sąsiednie komórki nerwowe są w stanie przejąć funkcje uszkodzonych komórek nerwowych.

Centralny układ nerwowy zawsze czuje motywację do przejęcia tej funkcji, gdy utracone funkcje często wydają się potrzebne. Na przykład pacjent z dysdiadochokinezą może specyficznie trenować sekwencję antagonistycznych ruchów mięśni pod opieką fizjoterapeutyczną.

Ponadto centralny układ nerwowy ma zostać przesunięty, aby przenieść funkcje z uszkodzonych obszarów i przekazać je do nienaruszonych komórek nerwowych. W ten sposób dysdiadochokineza może być uleczalna, nawet jeśli jej rzeczywistej przyczyny nie można całkowicie wyeliminować.

Perspektywy i prognozy

Z reguły dysdiadochokineza prowadzi do poważnych zaburzeń ruchliwości i koordynacji. Osoba dotknięta chorobą często nie może już samodzielnie się poruszać lub odnajdywać drogi i jest zależna od pomocy innych osób. Pomoce do chodzenia są wymagane, jeśli mobilność jest bardzo ograniczona.

Dla osób postronnych szybkie ruchy lub skręcanie rąk może wydawać się dziwne. Prowadzi to do znęcania się lub dokuczania, zwłaszcza u dzieci, aw rezultacie może spowodować poważne choroby psychiczne. W wielu przypadkach pacjenci cierpią również z powodu silnego bólu, który obniża jakość życia.

Dysdiadochokineza jest często leczona terapią bólu i fizjoterapią. Skuteczność tych terapii zależy w dużej mierze od przyczyny dysdiadochokinezy. Całkowite wyleczenie nie zawsze jest możliwe u pacjentów po udarze. Jednak mięśnie można trenować, a tym samym ponownie nauczyć się ich normalnego ruchu.

Aby zapobiec dysdiadochokinezie, należy w szczególności zapobiegać udarowi. Idealny jest do tego zdrowy tryb życia z dużą ilością ruchu i zdrową dietą.

zapobieganie

Dysdiadochokinezie można zapobiec tylko w takim zakresie, w jakim można zapobiec uszkodzeniom tkanki nerwowej w móżdżku. Ponieważ taka zmiana może wystąpić na przykład w wyniku udaru, środki zapobiegawcze w przypadku udaru można w najszerszym sensie rozumieć również jako działania zapobiegawcze w odniesieniu do dysdiadochokinezy.

Możesz to zrobić sam

Metody samopomocy są bardzo ograniczone w dysdiadochokinezie. Ogólnie zdrowy styl życia ma bardzo pozytywny wpływ na objawy. Obejmuje to nie tylko zdrową dietę, ale także regularne ćwiczenia. Ten styl życia może również zapobiegać dysdiadochokinezie, ponieważ znacznie zmniejsza ryzyko udaru.

Nie jest jednak możliwe całkowite wyeliminowanie objawów dysdiadochokinezy. W wielu przypadkach fizjoterapia jest konieczna. Jednak powiązane ćwiczenia można również wykonywać w domu. W niektórych przypadkach wymaga to pomocy przyjaciół, krewnych lub partnera. Im więcej ćwiczy pacjent, tym większe jest prawdopodobieństwo, że nienaruszone komórki nerwowe zostaną przemieszczone i przywrócenie normalnych sekwencji ruchowych będzie możliwe. Przede wszystkim należy w ukierunkowany sposób ćwiczyć określone ruchy mięśni. Na początku wydaje się to stosunkowo trudne dla osoby zainteresowanej, ale może szybko doprowadzić do sukcesu.

Jednak pacjent powinien mieć również silną wolę. Ponieważ nie można pogardzać wsparciem psychicznym podczas treningu. Jeśli ruchy są bolesne, można zastosować środki przeciwbólowe lub maści chłodzące. Na dłuższą metę nie należy jednak stosować środków przeciwbólowych.