Wyjaśniamy, czym jest sceptycyzm w jego powszechnym i filozoficznym zastosowaniu. Ponadto jego główni przedstawiciele i cechy.
Czym jest sceptycyzm?
Kiedy mówimy o sceptycyzmie, generalnie mamy na myśli a nastawienie wątpliwości wobec tego, co inni ogłaszają jako fakty. Innymi słowy, tendencja do niewierzenia opiniom od samego początku, wierzenia lub oświadczenia osób trzecich, chyba że są poparte niezbędnymi dowodami. Tak więc osoba sceptyczna jest całkowitym przeciwieństwem osoby łatwowiernej.
Jednak w filozofia Klasyczny sceptycyzm nazywany był także nurtem myśli, który rozkwitł w latach grecki starożytność, i że opierał się na wątpliwościach, to znaczy, że zaprzeczył możliwości, że ludzie możemy poznać prawdę o czymś.
Jej głównym przedstawicielem był filozof Pyrrus (ok. 360-ok. 270 pne), który powiedział, że „nic nie twierdził, tylko wyrażał swoją opinię”, bo taki był duch sceptyków: obojętne stanowisko wobec świata .
Termin „sceptyk” pochodzi więc od greckiego słowa sceptikós, pochodzące od greckiego czasownika sceptesthai („Patrz” lub „Obserwuj”). Sceptyczni filozofowie nazwali się więc sceptikoi, „którzy badają” lub „ci, którzy badają”, ponieważ byli niezadowoleni z przedstawionych powodów dotyczących możliwości wiedza, umiejętności człowiek.
Filozofowie ci rzucili wyzwanie wielkim nauczycielom, takim jak Platon, Arystoteles czy stoicy, przeciwstawiając się wszelkim formom myśli dogmatycznej.
Mówi się, że pragnienie niewiary sceptyków osiągnęło taki poziom, że nic nie było prawdziwe ani fałszywe, ani złe ani dobre, ani heretyckie ani święte. W ten sposób wprowadzają w życie epoka lub zawieszenie procesu i może osiągnąć ataraksja lub spokój. Zasady sceptycyzmu można wyrazić w następujący sposób:
- Wiedza ludzka jest niemożliwa i nic nie można o niczym stwierdzić.
- Wszystko, co znamy zmysłami, jest nierealne.
- ten rzeczywistość nie może dostosować się do koncepcji, z którymi radzimy sobie mentalnie.
- Rzeczy, które znamy, przychodzą do nas przez przypadek lub przez nawyk.
Charakterystyka sceptycyzmu
Podsumowując, sceptycyzm charakteryzował się następującymi cechami:
- Z góry wątpił w jakiekolwiek twierdzenie lub fakt, na który nie przedstawiono niepodważalnych dowodów. W ten sposób, aby wątpić w jakiekolwiek możliwe stwierdzenie lub twierdzenie, aż do osiągnięcia zawieszenia procesu i obojętności wobec świata.
- Obejmował różne stanowiska i stanowiska filozoficzne, w zależności od każdego sceptycznego myśliciela. Osiągnął swoją najbardziej produktywną postawę wieki później, podczas renesans Europejski.
- Sceptycy byli niepopularni w starożytnej Grecji, mając reputację „zakłócaczy” obrzędów, legendy Y mity popularny. To, czego nigdy nie kwestionowali, to system sokratejski hipoteza Y potrącenia.
- Sceptycyzm zniknął po upadku cywilizacji grecko-rzymskiej, ale pojawił się ponownie wieki później w okresie renesansu, kiedy stał się narzędziem przeciwko dogmatyzm średniowieczny chrześcijanin, fundamentalny dla powstania myśl naukowa.
Przedstawiciele sceptycyzmu
Pirrón znał wiele kultur, które pozwalały mu kwestionować prawdy jego ludu.Do głównych przedstawicieli sceptycyzmu należą:
- Pirron (ok. 360-ok. 270 pne). Ojciec sceptycyzmu, mówi się, że był wspaniałym podróżnikiem, który poznał kultury daleko obok armii Aleksandra Wielkiego. Całe to tło pozwoliło mu kwestionować wiele tradycyjnych prawd jego ludu.
- Timon the Silographer (ok. 320-230 pne). Grecki filozof i poeta satyryczny, był uczniem Pyrra i Stilpona z Megary, a prawie wszystko, co o nim wiemy, pochodzi z twórczości Diogenesa Laercio. Mówi się, że był niezwykle elokwentny, ale biedny.
- Szósty empiryczny (ok. 160-210). rzymski lekarz i filozof pochodzenia greckiego, któremu zawdzięczamy większość zasad sceptycyzmu pyrrońskiego, w swojej pracy Szkice pyrroniczne.
- Lucjana z Samósaty (125-181). Pisarz rzymski pochodzenia syryjskiego posługujący się językiem greckim, należący do tzw. drugiej sofistyki. Razem z Sexto Empírico byli ostatnimi sceptykami Antyk.
Sceptycyzm i dogmatyzm
Dogmatyzm jest strumieniem myśl przeciwnie do sceptycyzmu, ponieważ polega na postawie, która nie akceptuje pytań, nie dostarcza dowodów na to, co akceptuje lub czego broni, ale raczej domaga się jej pełnej i całkowitej akceptacji. W rzeczywistości nurt filozoficzny dogmatyzmu bronił zdolności ludzkiego rozumu do poznania prawda.