Wyjaśniamy, czym jest etopeia i różne przykłady literackie. Co to jest prozopografia i portretowanie?
Etiopczyk opisuje duchowe cechy postaci.Co to jest Etiopczyk?
Etiopia jest Postać literacka który składa się z opis moralne lub behawioralne postaćto znaczy jego charakteru, jego zalet, jego cech osobowość lub twoje cechy duchowe, a nie fizyczne. Termin pochodzi od greckiego słowa etopei, złożony z głosów etos, “nawyk", Y poiein, „naśladować”.
Podobnie jak prozopografia (opis fizyczny) i portret (suma obu), etopeia jest częścią technik opisu literackiego. Różni się od nich tym, że zawiera element wyobraźni, który pozwala mu być w jakiś sposób bardziej teatralny.
W ten sposób pozwala nam wyobrazić sobie sytuacje, w których postać zareagowałaby w taki czy inny sposób, aby wyjaśnić czytelnikowi, jakim jest typem postaci i jak myśli. W tym sensie etopeia pozwala na monolog i samoopis.
Jest to powszechna technika w literatura, zwłaszcza w przypadkach, gdy akcja etyczny ja morał charakter ma znaczenie. Używa się go również wtedy, gdy poszukuje się, że reprezentuje pewien sposób myślenia, jak w dziedzinie alegorii narracyjnych.
Przykłady z ethopeia
Oto przykłady użycia etopei:
- Z książki „Stary człowiek i morze” Ernesta Hemingwaya:
„W ciemności staruszek czuł, że nadchodzi poranek, a podczas wiosłowania słyszał drżący dźwięk latającej ryby wynurzającej się z wody i syk, jaki ich sztywne skrzydła wydawały latać w powietrzu w ciemności. Miał wielką atrakcję dla latających ryb, które były jego głównymi przyjaciółmi w oceanie. Współczuł ptakom, zwłaszcza małym, delikatnym, ciemnym rybitwom, które zawsze latały i szukały, i prawie nigdy ich nie znalazły, i pomyślał: ptaki wiodą cięższe życie niż my, z wyjątkiem drapieżnych oraz dużych i silnych. »
- Z Medei Sofoklesa:
„Pod ich spokojnymi twarzami kwitną straszne czerwone kwiaty. To kwiaty wyhodowane moją ręką, ręką matki. Dałem życie, teraz też je odbieram i żadna magia nie może przywrócić ducha tym niewinnym. Już nigdy nie założą swoich maleńkich ramion wokół mojej szyi, ich śmiech nigdy nie przyniesie muzyki sfer do moich uszu. Ta zemsta jest słodka, to kłamstwo.
- Z życia równoległego Plutarcha:
Córka najwybitniejszego obywatela, Metellusa Scypiona, żony Pompejusza, potężnego księcia, matki najcenniejszego z dzieci, wstrząsa mną we wszystkich kierunkach taka masa nieszczęść, że mogę je przyjąć w głowie lub w cisza moich myśli, nie mam słów ani zwrotów, którymi mógłbym je wyrazić.
Prozopografia
W przeciwieństwie do etopei, skoncentrowanej na aspektach moralnych i osobowościowych, czyli na subiektywnych działaniach postaci, prozopografia polega na opisie wyglądu zewnętrznego postaci, czyli jego całkowicie fizycznych cech.
Termin ten również pochodzi ze starożytnej greki prozopon, „Maska” i grafos, „Pisanie”, ponieważ w teatr W starożytności greckiej aktorzy używali masek, aby ucieleśniać swoje postacie.
Przykładem prozopografii może być następująca, zaczerpnięta z Przykładowe powieści od Cervantesa:
«Ten, którego tu widzisz, o orliej twarzy, z brązowymi włosami, gładkim i nieprzygotowanym czołem, z wesołymi oczami i krzywym nosem, choć proporcjonalnych, ze srebrnymi brodami, które od dwudziestu lat nie były ze złota; duże wąsy ... »
Portret
Wreszcie na portret składa się suma etopei i prozopografii: pełny opis postaci, czyli konstrukcja jego profilu. Dzięki niemu możesz poznać postać zarówno w jego wnętrzu moralnym, jak i osobistym. myśl, jak w jego zewnętrznym wyglądzie fizycznym.
Na ogół pośredniczy w nim narrator, czyli obserwator, który ze swojego punktu widzenia opisuje postać, choć nierzadko składa się ona z autoportretu.
Na przykład przeczytajmy fragment autoportretu Nicanora Parry:
Zastanówcie się, chłopcy,
Ten żebracki płaszcz mnicha:
jestem nauczycielką w ciemnym liceum,
Straciłem głos na zajęciach.
(W końcu albo nic
robię czterdzieści godzin tygodniowo).
Co mówi ci moja spoliczkowana twarz?
To prawda, że patrzenie na mnie budzi litość!
A co sugerują te buty lecznicze?
Którzy zestarzali się bez sztuki i części.