Nie bez powodu mówi się o stanie umysłu radośćże słyszał lepiej podzielone. Radość jako reakcja na piękne chwile lub sytuacje działa jak prezent, wywołuje uśmiech lub śmiech. Stany radości to spokój, ożywienie, świeżość, dobre samopoczucie, pewność siebie i optymizm. Nastrój jest dobry. Życie jest uważane za piękne.
Jaka jest radość?
W rzeczywistości radość jest genetycznie zdeterminowana jako podstawowa emocja. Organizm reaguje na to uczucie, uwalniając endorfiny, które wywołują uczucie szczęścia i dlatego są również znane jako hormony szczęścia.
Radość to chwila wewnętrznego spokoju, która objawia się jako pewność osiągnięcia wszystkiego lub osiągnięcia celów, które sobie wyznaczyłeś. Ta emocja nie jest stanem trwałym, ale jest odczuwana, gdy potrzeby są zaspokajane. Radość może być subtelna, ale także żywiołowa, aż do krzyku radości. Ciało odpręża się, czuje się oderwane, wyzwolone.
Poczucie szczęścia jest przeciwieństwem uczucia smutku. Bez tej zmiany ludzie nie byliby w stanie dostrzec różnych emocji, nie uchwyciliby kontrastu. Dlatego czasami może być szczęśliwy, że jest szczęśliwy.
Radość występuje w różnych formach, może być stała, co nazywa się radością życia, wyobrażaniem sobie wydarzenia, które jeszcze się nie wydarzyło i zamienia się w oczekiwanie, ale może też być złośliwą radością, aby bawić się nieszczęściem innych.
Funkcja i zadanie
Nawet dla starożytnych filozofów radość była ważnym celem w życiu. Grecki Epikur jest uważany za filozofa radości lub zwykłego szczęścia. Niektórzy krytycy mylili wypowiedzi Epikura z uzależnieniem od przyjemności, co z kolei pokazuje, jak blisko jest radość i hedonizm. Ale Epikur powiedział, że celem było błogie życie. Człowiek zrobiłby wszystko, aby uniknąć bólu lub podniecenia.
Buddyści myślą podobnie. Stan radości i zadowolenia należy osiągnąć poprzez medytację i uważność. Dzieje się to poprzez refleksję i samopoznanie i idzie w parze z dzieleniem się radością i troską o innych. Celem jest osiągnięcie szczęścia, radości i równowagi. Ważne jest, aby unikać cierpienia.
W rzeczywistości radość działa jak magnes. Ci, którzy są szczęśliwi, promieniują tym uczuciem, zmieniają się dzięki tej emocji. Nawet jeśli wewnętrzna radość nie jest od razu rozpoznawalna, przejawia się ona w zrelaksowanej twarzy lub spokojnych ruchach. Uśmiech zawsze wywołuje prawdziwą radość, nie tylko z wyrazu ust, ale z całego blasku. Ludzi pociąga radość. Osoba szczęśliwa staje się bardziej tolerancyjna i cierpliwa.
Chwila radości może być ukierunkowana na cel. Już w chrześcijaństwie akt miłosierdzia był służbą radości. Ludzie doświadczają wewnętrznej satysfakcji dzięki pomocy, jakiej udzielają innym.Uświadamia sobie również, że życie jest darem. Radość budzi wdzięczność.
Nawet schadenfreude jest normalnym psychologicznym zjawiskiem codziennego życia i czasami dobrze jest uznać, że pewne cele zostały osiągnięte. Porażka innych odzwierciedla twój własny sukces. Niektórzy ludzie cieszą się nawet z nieszczęścia swoich bliźnich, aby zapomnieć, że życie nigdy nie jest takie samo i że nigdy nie są uratowani od nieszczęścia. Ale złośliwa radość może mieć również miejsce otwarcie, jako kpina, ironia lub sarkazm.
Choroby i dolegliwości
Tak jak radość jest częścią codziennego życia zdrowych ludzi, nawet jeśli nie każdego dnia, są ludzie, którzy nie mogą być szczęśliwi. Objawy to brak radości i depresja. Żaden cel, żadna inna osoba, żaden nastrój nie może wywołać emocji radości.
W psychologii osoba, która ma żywiołowe ataki uniesienia i wybuchy radości, którym towarzyszą ponure chwile i głęboki smutek, który po nich następuje, jest maniakalno-depresyjną. Nadmierna beztroska nie wydaje się patologiczna, dopóki nie przejawia się w przesadnej formie. Jeśli osoba zdrowa spotyka osobę z depresją maniakalną, uczucie uniesienia szybko staje się nieodpowiednie i nie do zniesienia. Emocja wydaje się nadmierna.
Brak radości jest zatem zaburzeniem lub oznaką niepokojących wahań nastroju. Osoba podatna na depresję nie jest w stanie beztrosko przejść przez życie ani zareagować emocjonalnie na radosne wydarzenie. Współczująca radość dla innych ludzi nie może być możliwa, jeśli dana osoba nie jest nawet zadowolona z własnych warunków, tak jak trudno jest kochać innych bez kochania lub przynajmniej doceniania siebie. Brak radości prowadzi do apatii, depresji, zniechęcenia i rezygnacji. Cały umysł i ciało reagują na tę niemożność cieszenia się. Melancholia jest szczególnie widoczna w wyczerpaniu.
.jpg)
