Fox tasiemce

Fox tasiemce są pasożytami, które żyją kosztem swoich żywicieli pośrednich i żywicieli głównych i zagnieżdżają się w swoich tkankach. Endopasożyty używają głównie gryzoni jako żywicieli pośrednich, osłabiają je i razem ze zwierzęciem są połykane przez większe ssaki, takie jak lisy. Dla ludzi zakażenie lisa tasiemcem jest często śmiertelne, jeśli nie jest leczone.

Co to są lisy tasiemce?

Nazywa się również tasiemcem lisa Echinococcus multilocularis znany. Jest to pasożytnicza forma życia z klasy tasiemców. Zgodnie z systemem należy do podklasy prawdziwych tasiemców lub Eucestoda, wśród których należy do rzędu Cyclophyllidea i rodziny Taeniidae. Gatunek należy do rodzaju tasiemca Echinococcus i tym samym odpowiada endopasożytowi z grupy Cestoda.

Echinococcus multilocularis ma do trzech milimetrów długości i składa się z maksymalnie pięciu kończyn tasiemca, tak zwanych proglottidów. Fox tasiemce mają cztery przyssawki i haczyk w okolicy głowy. Dzięki temu mogą przyczepić się do ściany jelita gospodarza. Haczyki są rozmieszczone w kółko wokół przyssawki i tworzą grupy po 18 haczyków o długości do 34 mikrometrów.

Tasiemiec lisy jest szeroko rozpowszechniony tylko na półkuli północnej, zwłaszcza w Niemczech, Szwajcarii i wschodniej Francji. Rozmieszczenie lisa tasiemca zależy od odpowiednich żywicieli i żywicieli pośrednich, które występują tylko w klimacie umiarkowanym do umiarkowanego umiarkowanego na półkuli północnej.

Pasożyty zawsze szkodzą gospodarzom. Dlatego też zarażenie Echinococcus multilocularis należy uznać za chorobotwórcze.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Podobnie jak wszystkie endopasożyty, lis tasiemca żeruje kosztem organizmu żywiciela. Absorbuje składniki odżywcze bezpośrednio przez powierzchnię ciała. Lis tasiemca nie ma jelita. Myszy i małe zwierzęta pełnią rolę żywicieli pośrednich. Głównymi żywicielami są większe ssaki, zwłaszcza lis i pies.

Fox tasiemce żyją w jelicie cienkim żywicieli końcowych. Ich jaja dojrzewają w kończynach rozrodczych. Gdy tylko kończyna rozrodcza zostanie odrzucona, pierwsze stadium larwalne następnego pokolenia larw jest zakończone.

Jaja przemieszczają się wzdłuż przewodu pokarmowego żywiciela i są przez niego wydalane. Lisa tasiemca produkuje do 200 jaj dziennie. W najbardziej niesprzyjających warunkach klimatycznych wydalane jaja pozostają zakaźne przez wiele miesięcy. Żywiciele pośredni, tacy jak gryzonie, ponownie pobierają jaja. Otoczka larw rozpuszcza się i uwalniają się onkosfery, tzw. Larwy heksakantenu. Larwy te przechodzą przez błonę śluzową jelita żywiciela pośredniego, aby dostać się do krwiobiegu. Podróżują przez krwioobieg do wątroby żywiciela pośredniego lub wpływają na płuca, serce i śledzionę.

Onkosfery osadzają się w tkankach narządów i przechodzą w stadium larwalne metacestodów lub płetw. Są oddzielane od tkanki żywiciela dzięki tworzeniu galaretowatych pęcherzyków. Więcej płetw pączkuje kawałek po kawałku ze ściany metacestodu i infiltruje tkankę. Podobnie jak przerzuty migrują do innych narządów wraz z krwią. W trzecim stadium larwalnym protoskolice z wgłębieniami na głowie.

Infekcja sprawia, że ​​żywiciel pośredni jest tak słaby, że jest łatwym łupem dla potencjalnych żywicieli końcowych, takich jak lisy, psy lub koty. Nawet po śmierci żywiciela pośredniego larwy pozostają zakaźne w tuszy i mogą w ten sposób rozprzestrzeniać się jako zakażenie padliną.

Protoskolice są oddzielane od tkanki żywiciela pośredniego w przewodzie pokarmowym żywiciela końcowego i rozwijają się w dorosłe robaki w jelicie cienkim żywiciela głównego.

Ludzie najczęściej zarażają się lisim tasiemcem poprzez skażone grzyby i dzikie jagody. Źródłem infekcji są również infekcje rozmazowe po kontakcie z dnem lasu. Psy, lisy i koty mogą również zarażać ludzi poprzez kontakt z ledwo zauważalnymi śladami odchodów.

Choroby i dolegliwości

Lis tasiemca powoduje u ludzi bąblowicę pęcherzykową. Choroba zakaźna objawia się charakterystycznym tworzeniem się torbieli w organizmie. Zazwyczaj cysty lisa tasiemca rosną inwazyjnie, tj. Atakują tkanki narządów. Zwykle są wielkości orzecha laskowego i rosną w gronach.

Torbiele przeplatają się z tkanką łączną i ziarniną i są ze sobą połączone. Tworząc cysty, infekcja niszczy zaatakowany narząd kawałek po kawałku. W wielu przypadkach infekcja rozprzestrzenia się dalej w organizmie poprzez przerzuty iz czasem atakuje narządy położone dalej. Objawy kliniczne są podobne do objawów raka. W zależności od dotkniętych narządów poszczególne objawy mogą się różnić w zależności od przypadku. Mogą wystąpić wszelkiego rodzaju organiczne zaburzenia czynnościowe.

Terapia jest niezbędna, aby poprawić rokowanie. W idealnym przypadku wszystkie cysty Echinococcus są usuwane chirurgicznie. Ponieważ jednak cysty naciekają tkankę, w większości przypadków przeprowadza się chemioterapię albendazolem lub mebendazolem.

Nie ma konkretnych leków przeciwko gatunkowi tasiemca. Najważniejszą rolę w przypadku zarażenia lisa tasiemcem odgrywa profilaktyka. Larwy tasiemca lisa giną w temperaturze 70 stopni Celsjusza. Dlatego żywność w puszkach jest odpowiednią profilaktyką. Odpady poubojowe i surowe mięso na karmę dla psów i kotów można gotować, a zwierzęta regularnie odrobaczać. Owoce leśne i grzyby są idealnie dokładnie umyte i wystarczająco podgrzane przed spożyciem.

Pacjenci z immunosupresją są bardziej narażeni na rozwój lisa tasiemca.