Flaviviridae

Flaviviridae to wirusy klasyfikowane jako wirusy RNA na podstawie ich jednoniciowego RNA. Rodzaje Pestivirus, Flavivirus i Hepacivirus należą do rodziny Flaviviridae.

Czym są Flaviviridae?

Flaviviridae należą do grupy wirusów jednoniciowych RNA. Często określa się je jako flawiwirusy, chociaż Flaviviridae oprócz flawiwirusów obejmują również pestiwirusy i hepaciwirusy. Wszyscy członkowie rodziny Flaviviridae są opakowani. Mają rozmiar od 40 do 60 nm. Ogólnie rzecz biorąc, Flaviviridae wykazują słabą wytrzymałość. Termin wytrzymałość wywodzi się z mikrobiologii i opisuje odporność mikroorganizmów na wpływy środowiska. Wirusy z grupy Flaviviridae można łatwo inaktywować za pomocą rozpuszczalników lipidowych i środków dezynfekujących, a tym samym unieszkodliwić.

Flaviviridae rozmnażają się w płynie komórkowym komórki gospodarza. Pozostają stabilne w zakresie pH od 7 do 9. U ludzi wirusy mogą wywoływać między innymi żółtą febrę, zapalenie wątroby typu C lub wczesne letnie zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (KZM).

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Flawiwirusy z rodziny Flaviviridae są zwykle przenoszone na ptaki lub ssaki przez stawonogi, zwane stawonogami. Na przykład wirus KZM przenoszony jest przez kleszcze. Wirus dengi, wirus Usutu, wirus Zachodniego Nilu, wirus żółtej febry i wirus Zika są przenoszone przez komary. Niektóre wirusy mogą być również przenoszone podczas stosunku płciowego lub przez zakażone produkty krwiopochodne. W niektórych przypadkach wirus może przenosić się przez łożysko z zakażonej matki na nienarodzone dziecko.

Większość wirusów z rodzaju Flavivirus pochodzi z kontynentu afrykańskiego. Ale są też infekcje flawiwirusami w Ameryce Południowej i Azji. Wirus TBE jest wyjątkiem. Wirus rozprzestrzenia się na endemicznych obszarach w Bawarii, Turyngii, Hesji, Nadrenii-Palatynacie i Badenii-Wirtembergii.

Wirus zapalenia wątroby typu C należy do rodzaju Hepacviruses, a tym samym do rodziny Flaviviridae. Ludzie są jedynymi naturalnymi żywicielami hepaciwirusa. Małpy człekokształtne również mogą być zarażone, ale przewlekłe infekcje, takie jak u ludzi, są raczej rzadkie. Wirus rozprzestrzenia się na całym świecie. Jest przenoszony pozajelitowo. Krew i produkty krwiopochodne są najczęstszymi źródłami infekcji. Wirus rzadko przenosi się drogą płciową. Dożylne nadużywanie leków, dializa (zwłaszcza dializa przeprowadzona przed 1991 r.), Tatuaże i kolczyki są uważane za czynniki ryzyka zakażenia hepaciwirusem. Jednak u jednej trzeciej pacjentów droga transmisji jest nieznana.

Choroby i dolegliwości

Wirusy z rodziny Flaviviridae mogą powodować dużą liczbę infekcji wirusowych u ludzi. Żółtą febrę wywołuje zakażenie wirusem żółtej febry (rodzaj Flaviviridae). Żółta febra, wraz z dengą, jest wirusową gorączką krwotoczną. Choroba ma dwie fazy. Pierwsze objawy choroby pojawiają się po sześciu dniach inkubacji. Należą do nich gorączka, ból głowy, dreszcze, nudności, wymioty, ból mięśni i zażółcenie skóry. U niektórych pacjentów objawy ustępują samoistnie po kilku dniach. Inni rozwijają drugą fazę choroby z powolnym biciem serca, gorączką i skłonnością do krwawień. W tej fazie choroby śmiertelność wynosi 50 procent. Leczenie przyczynowe żółtej febry nie jest obecnie możliwe.

Gorączka denga jest również wywoływana przez flawiwirusa. Po około tygodniu inkubacji ludzie będą wykazywać objawy grypopodobne. Zgłaszana choroba zakaźna zaczyna się nagle od wysokiej gorączki, dreszczy, bólu głowy, bólu ciała, bólu stawów i nudności. Po czterech do pięciu dniach choroby rozwija się obrzęk węzłów chłonnych i wysypka. Początkowe infekcje dengą często mają raczej nieskomplikowany przebieg. 90% pacjentów wykazuje tylko bardzo łagodne objawy lub nie ma ich wcale. Jednak krwotoczna gorączka denga może rozwinąć się w wyniku drugiej infekcji wirusem. Jest to znacznie bardziej niebezpieczne i może być śmiertelne.

Jedną z chorób wywoływanych przez flawiwirusy i występującą również w Niemczech jest wczesne letnie zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Wirus KZM przenoszony jest przez kleszcze. W początkowej fazie u osób dotkniętych chorobą pojawiają się objawy grypopodobne z bólami kończyn, bólami głowy i nieznacznie podwyższoną temperaturą. Po ustąpieniu objawów następuje faza bezobjawowa. Około trzech tygodni po zakażeniu u 10 procent wszystkich zakażonych osób rozwija się stadium wtórne. Wczesne letnie zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych może objawiać się na tym etapie zapaleniem mózgu, zapaleniem opon mózgowych lub zapaleniem rdzenia kręgowego. Wirus może również zainfekować mięsień sercowy, wątrobę i stawy. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych KZM wiąże się z wysoką gorączką i silnym bólem głowy. Może istnieć meningizm. Kiedy oprócz zapalenia opon mózgowych występuje zapalenie mózgu, pacjenci mają zaburzenia świadomości, hiperkinezę i zaburzenia mowy. Przy dodatkowym zajęciu rdzenia kręgowego może wystąpić paraliż barków i kończyn górnych. Możliwe jest również porażenie pęcherza.

Wirusowe zapalenie wątroby typu C, wywołane przez hepacivirus z rodziny Flaviviridae, jest zwykle bardziej przewlekłe. Ostre i objawowe przebiegi objawiają się wyczerpaniem, objawami grypopodobnymi i zażółceniem skóry. Jednak ponad 80 procent wszystkich zakażeń HCV przebiega początkowo bezobjawowo, ale w dalszym przebiegu przechodzi w stan przewlekły. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C prowadzi do postępującego niszczenia wątroby. U 20 procent wszystkich pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C w ciągu 20 lat rozwija się marskość wątroby. Ryzyko rozwoju raka wątrobowokomórkowego jest zwiększone u pacjentów z marskością wątroby. Ponad połowę wszystkich przypadków raka wątroby w Niemczech można przypisać zakażeniu hepaciwirusem.