ZA Zakażenie wirusem HIV to nie to samo, co AIDS. Zakażenie wirusem HI (HIV) jest początkowo jedynie zakażeniem wirusem wyzwalającym, co może następnie prowadzić do AIDS.
Co to jest zakażenie wirusem HIV?
Ludzki wirus niedoboru odporności jest w języku angielskim znany jako ludzki wirus niedoboru lub w skrócie HIV. W przypadku zakażenia takimi wirusami nie mówi się od razu o chorobie AIDS, ponieważ AIDS opisuje tylko pojawienie się pierwszych objawów, a nie samo zakażenie tym patogenem.
Rozpoznawane objawy infekcji opisują końcowy etap HIV, mówi się teraz o chorobie, zespole nabytego niedoboru odporności - AIDS. Infekcja HIV została po raz pierwszy opisana w USA w latach 80. XX wieku i do dziś jest chorobą uleczalną, ale nieuleczalną i przeważnie śmiertelną.
przyczyny
Najczęstszym sposobem przenoszenia zakażenia wirusem HIV jest stosunek płciowy bez zabezpieczenia. Partnerzy zostają niezauważeni przez najmniejsze urazy błony śluzowej. Ryzyko zakażenia wirusem HIV jest również bardzo wysokie, gdy przenoszona jest krew zakażona wirusem HIV; zdarza się to często w środowisku narkotykowym, gdy osoby uzależnione używają strzykawek i igieł innych osób uzależnionych. Bardzo niewielki odsetek zakażonych zaraził się w czasie ciąży lub karmienia piersią chorej matki.
Ogólnie rzecz biorąc, do przeniesienia niezbędna jest pewna ilość materiału wirusowego i odbywa się to poprzez płyny ustrojowe, takie jak krew, nasienie, wydzielina z pochwy i mleko matki. Infekcja kropelkowa nie jest możliwa. Niedostateczna edukacja ludności na temat tej choroby i słaba wiedza na temat ryzyka infekcji zapobiegają ograniczeniu tej choroby zakaźnej, której częstość występowania jest szczególnie wysoka w Republice Południowej Afryki.
Objawy, dolegliwości i oznaki
Infekcja HIV często objawia się w ostrej fazie po zakażeniu. Następuje to w ciągu kilku dni lub tygodni. Obejmują wysypkę na górnej części ciała, obfite nocne poty, owrzodzenia jamy ustnej, gorączkę, zmęczenie oraz ból głowy i szyi. Ból stawów, obrzęk węzłów chłonnych i obrzęk migdałków są również powszechne. Ogólnie objawy mogą być bardzo podobne do objawów grypy.
Czasami zdarza się, że zarażeni ludzie nie wykazują żadnych objawów. Ponadto prawie nigdy nie występują wszystkie objawy w tym samym czasie, tylko niektóre lub tylko jeden z nich. Ponieważ większość objawów jest raczej nieswoista, nie można z tego wywnioskować o zakażeniu wirusem HIV.
Po zakończeniu ostrej fazy zakażenia wirusem HIV i wytworzeniu przez organizm przeciwciał objawy ustępują. Występuje długa i wolna od objawów faza utajenia. Wreszcie, gdy układ odpornościowy jest wystarczająco uszkodzony przez HIV, mogą wystąpić infekcje oportunistyczne, których rodzaj i ilość decyduje o ostatecznym rozpoznaniu AIDS. W tym przypadku przejście od zakażenia wirusem HIV z poważnymi objawami do AIDS jest płynne. Infekcje oportunistyczne obejmują infekcje grzybicze, infekcje bakteryjne i wirusowe oraz różne inne stany, które mogą wystąpić u osób z obniżoną odpornością.
kierunek
HIV jest jednym z retrowirusów i do namnażania potrzebuje jądra komórki gospodarza. W przebiegu choroby jeden Zakażenie wirusem HIV można wyróżnić różne stadia choroby. Po zakażeniu objawy często pojawiają się kilka tygodni później, które są bardzo podobne do grypy i dlatego mogą pozostać niezauważone: gorączka, biegunka, ból głowy, obrzęk węzłów chłonnych, ból kończyn.
W kolejnych latach u pacjenta można wykryć przeciwciała HIV, ale zakażeni mogą żyć bez objawów. W tzw. Zespole limfadenopatii obrzęki węzłów chłonnych mogą występować przez kilka miesięcy w różnych częściach ciała, aw zespole związanym z AIDS obserwuje się utratę masy ciała, nocne poty i gorączkę. Średnia długość życia w chwili wybuchu pełnej AIDS wynosi tylko dwa lata; Występują infekcje oportunistyczne i mogą rozwinąć się nowotwory złośliwe.
Komplikacje
Istnieje wiele powikłań związanych z zakażeniem wirusem HIV. Z jednej strony myśl o zakażeniu wirusem HIV jest dużym obciążeniem dla osoby dotkniętej chorobą, ponieważ nie jest to uleczalne w świetle obecnego stanu zdrowia. Może to przekształcić się w depresję. To z kolei może powodować osłabienie samooceny i wiązać się z zaburzeniami snu, zmęczeniem i spadkiem sprawności.
W niektórych przypadkach nasilają się zachowania uzależniające od alkoholu i narkotyków, co może mieć poważne konsekwencje. W najgorszych przypadkach osoby dotknięte chorobą mogą mieć myśli samobójcze, które następnie dokonują. Ponadto bez leczenia zakażenie wirusem HIV może się rozprzestrzeniać i może rozwinąć się AIDS w końcowym stadium.
Osoby dotknięte chorobą są bardzo podatne na infekcje i inne choroby, przez co szybciej chorują. Jeszcze bardziej niezwykłe choroby, takie jak choroba grzybicza (na przykład Candidasoor) lub nietypowe zapalenie płuc, występują obecnie częściej. Nieszkodliwe infekcje, które normalnie goją się samoistnie u zdrowych ludzi, zagrażają życiu pacjentów z AIDS.
Rzadkie choroby nowotworowe, takie jak mięsak Kaposiego, mogą wystąpić zwłaszcza u osób z AIDS. Średnia długość życia jest również niższa. Dalsza oczekiwana długość życia chorych na AIDS wynosi dziesięć lat w przypadku terapii i tylko jeden rok bez terapii. Istnieje również ryzyko, że osoby zakażone wirusem HIV mogą zarazić inne osoby, jeśli podejmą stosunek seksualny bez zabezpieczenia.
Kiedy powinieneś iść do lekarza?
Ponieważ zakażenie wirusem HIV może w najgorszym przypadku doprowadzić do śmierci poszkodowanej osoby, choroba ta zawsze musi zostać zbadana przez lekarza. Chociaż bezpośrednie leczenie nie jest możliwe, wizyty i regularne badania u lekarza są bardzo przydatne. Z reguły uporczywe zmęczenie i znużenie może wskazywać na zakażenie wirusem HIV. Występują również silne bóle głowy lub kończyn, którym towarzyszą biegunka lub wymioty.
Wielu pacjentów cierpi również na gorączkę lub utratę apetytu z powodu zakażenia wirusem HIV. Jeżeli objawy te utrzymują się przez dłuższy czas, konieczna jest wizyta u lekarza. Ponadto wielu chorych cierpi na silny świąd lub wysypkę na skórze. Podatność na infekcje również znacznie wzrasta z powodu zakażenia wirusem HIV, tak że osoby dotknięte chorobą częściej cierpią na stany zapalne i infekcje.
Ograniczenia i problemy z nerwami mogą również wskazywać na zakażenie wirusem HIV. Jeśli istnieje podejrzenie, zakażenie HIV może zostać zbadane przez lekarza pierwszego kontaktu. Dalsze leczenie choroby zależy od objawów.
Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy
Leczenie i terapia
W zasadzie choroby z AIDS nie można jeszcze wyleczyć, a przebieg zakażenia wirusem HIV można co najwyżej opóźnić. Skuteczną metodą terapii jest wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa, w skrócie HAART. W tym przypadku łączy się ze sobą co najmniej trzy różne leki przeciwretrowirusowe, które mają hamować replikację wirusa HIV, dzięki czemu można wzmocnić układ odpornościowy i ustąpić objawów.
Ta terapia wymaga dobrej współpracy ze strony pacjenta. Jednak przyjmowanie tych leków hamujących prowadzi do ogromnych skutków ubocznych. Poważne uszkodzenie jelit, wątroby, nerwów lub układu sercowo-naczyniowego jest możliwe przy leczeniu przez całe życie.
Ta terapia skojarzona musi czasami zostać zmieniona lub nawet anulowana z powodu wystąpienia niepożądanych skutków. Ważne jest, aby leki stosowane w terapii skojarzonej do leczenia zakażenia wirusem HIV nie wywoływały oporności, a zatem nie miały już działania hamującego.
AIDS jest chorobą wieloukładową, co oznacza, że oprócz leczenia i poradnictwa, ważna jest również opieka psychospołeczna. Wpływa to na system społeczny pacjenta, mogą wystąpić niezbędne zmiany w aspekcie zawodowym, a wycofanie społeczne jest często wynikiem utrzymującej się depresji, lęków lub poczucia winy u osoby zakażonej.
Perspektywy i prognozy
Rokowanie w przypadku zakażenia wirusem HIV zależy od tego, kiedy po zakażeniu rozpocznie się leczenie farmakologiczne. Istotną rolę w rokowaniu odgrywa również występowanie innych chorób przewlekłych.
Nieleczony można oczekiwać, że po zakażeniu wirusem HIV w ciągu 8 do 15 lat układ odpornościowy chorego zostanie zniszczony do tego stopnia, że wybuchnie AIDS i nastąpi śmierć z powodu występujących chorób. To rokowanie może się bardzo różnić w poszczególnych przypadkach. W kilku przypadkach wirus pozostaje nieaktywny przez całe życie, a osoby dotknięte chorobą mają ledwo osłabiony układ odpornościowy.
Jednak rokowanie przy konsekwentnym leczeniu przeciwretrowirusowym jest znacznie lepsze. W zdecydowanej większości przypadków wybuchowi AIDS można zapobiec dzięki terapii skojarzonej. Oczekiwana długość życia osób w wieku 25 lat lub młodszych w momencie rozpoczęcia terapii, które nie cierpią na żadne inne choroby, nie jest uważana za skróconą.
Inaczej przedstawia się sytuacja w przypadkach, w których inne choroby, takie jak wirusowe zapalenie wątroby typu C czy choroba uzależniająca, ograniczają życie dotkniętych nią osób. Długość życia można tutaj skrócić o kilka lat.
Ponadto leki mogą prowadzić do długotrwałego uszkodzenia, na przykład nerek lub dystrybucji tłuszczu. Jednak konsekwencje te można łatwo kontrolować, zmieniając lek w odpowiednim czasie. Jednak ogólnie rokowanie w przypadku zakażenia wirusem HIV jest dobre i należy się spodziewać, że skutki uboczne będą mniej poważne z powodu nowych leków.
Opieka postpenitencjarna
Zgodnie z obecnym stanem nauki HIV nie jest uleczalny. Dlatego osoby dotknięte chorobą muszą przez całe życie radzić sobie z konsekwencjami. Kontynuacja opieki ma na celu zapobieganie przejściu na AIDS i łagodzenie wszelkich objawów. Oprócz osobistej odpowiedzialności, która jest utrzymywana między innymi poprzez chroniony stosunek seksualny, konieczne jest wsparcie medyczne.
Ponieważ obecna jest kombinacja środków, wskazane są regularne badania kontrolne. Aktualny stan określa się przede wszystkim na podstawie badań krwi. Zmiany w lekach nie są rzadkością. Pacjenci często zgłaszają skutki uboczne. Substancje czynne hamują dokowanie wirusa do komórek odpornościowych, blokują określone enzymy wirusa lub zakłócają działanie innego enzymu.
Odpowiednie są inhibitory wejścia, inhibitory integrazy, inhibitory proteazy i inhibitory odwrotnej transkryptazy. Wydaje się problematyczne, że wirus HI mutuje po pewnym czasie. Wymaga to dokładnej kontroli. Pacjenci powinni ściśle przestrzegać rytmu zalecanego przez lekarza.
W przypadku wystąpienia ostrych objawów należy natychmiast skonsultować się z lekarzem rodzinnym ze względu na trwałe osłabienie organizmu. W obszarze społecznym o chorobie należy poinformować najbliższe osoby. Porozumienia dotyczące wybuchu AIDS są ważne. Czasami infekcja HIV prowadzi również do egzystencjalnych lęków. W razie potrzeby konieczne jest wsparcie psychologiczne lub duszpasterskie.
Możesz to zrobić sam
Zakażenie wirusem HIV zwykle stanowi obciążenie psychiczne dla osób dotkniętych chorobą, które można odczuć szczególnie bezpośrednio po postawieniu diagnozy. Możliwości dla osób dotkniętych chorobą, aby lepiej żyć ze swoją chorobą - tj. Faktyczną infekcją - w życiu codziennym, są jednak zbędne dzięki terapii lekowej. Przy dobrym nastawieniu do narkotyków osoby zakażone wirusem HIV nie muszą prowadzić drastycznego stylu życia.
Środki samopomocy dotyczą raczej poznania wszystkiego, co trzeba wiedzieć o chorobie, zrozumienia terapii i jej skutków, a tym samym odzyskania poczucia kontroli. W końcu zakażenie wirusem HIV nie jest już wyrokiem śmierci. Grupy samopomocy, grupy wsparcia AIDS i podobne organizacje są dostępne w wielu miastach w celu uzyskania informacji i wymiany informacji.
Osoby dotknięte chorobą często muszą odbudować swoje dobre nastawienie do życia.Należy również uwzględnić środowisko, w którym osoby zakażone wirusem HIV muszą same decydować, kto dowiedzą się o infekcji, a kto nie. Nie można wykluczyć, że może to wywołać nieprzyjemne sytuacje w życiu codziennym, które wynikają z niewiedzy lub uprzedzeń innych. Pomocne może być zapewnienie edukacji i pewne radzenie sobie z sytuacją.
Aby ogólnie wzmocnić układ odpornościowy, należy nadal stosować zdrową i zbilansowaną dietę - zwłaszcza jeśli często występują drobne choroby. Ćwiczenia również wzmacniają i mogą być jednocześnie pozytywne dla psychiki.
.jpg)
.jpg)
