Lymecyklina jest antybiotykiem z grupy tetracyklin. Synonimem Lymecykliny jest Lymecyclinum.
Co to jest Lymecyklina?
Lymecyklina jest półsyntetyczną pochodną tetracykliny. Lek jest jednym z antybiotyków i może być przyjmowany wyłącznie na receptę lekarza. Tetracykliny to grupa antybiotyków, których pierwotna substancja została wyprodukowana z bakterii z grupy Streptomyces.
Większość tetracyklin, a także lymecyklina to pochodne tej substancji, które zostały zmodyfikowane chemicznie. Zwykle mają korzystniejszą farmakokinetykę. Oznacza to, że są łatwiejsze w aplikacji, a wchłanianie i rozprowadzanie w organizmie są lepsze. Lymecyklina jest również lepiej tolerowana niż oryginalna forma tetracykliny.
Lymecyklina jest dostępna w postaci kapsułek w specjalistycznych aptekach. Substancja czynna jest stosowana głównie w leczeniu trądziku (trądziku pospolitego).
Efekt farmakologiczny
Lymecyklina może hamować rozwój bakterii trądzikowych w gruczołach łojowych skóry oraz w mieszkach włosowych. Tetracykliny, takie jak lymecyklina, mają działanie bakteriostatyczne. Oznacza to, że chociaż nie zabijają obecnych bakterii, zapobiegają dalszemu wzrostowi.
Limecyklina wiąże się z tzw. Podjednostką 30s rybosomów w komórkach bakteryjnych. Rybosomy to organelle komórkowe, które są odpowiedzialne między innymi za translację RNA. Wiążąc się z podjednostkami 30s, antybiotyki modyfikują dodawanie aminoacylo-tRNA. Aminoacylo-tRNA nie może ustawić się prawidłowo z powodu blokady podjednostki na poziomie podjednostki 50s. Zatem reakcja transferazy peptydylowej, która jest ważna dla rozmnażania, nie może być przeprowadzona prawidłowo. Transferaza peptydylowa katalizuje wiązania peptydowe między poszczególnymi aminokwasami w rybosomie. Zapewnia to, że aminokwasy dostarczane przez transportowe RNA podczas translacji są połączone. Kiedy ta reakcja jest hamowana, łańcuch peptydowy zrywa się podczas syntezy białka. To hamuje rozwój bakterii i powstrzymuje ich namnażanie.
Zasadniczo tetracykliny są skuteczne zarówno przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, jak i Gram-ujemnym. Rodzaje bakterii bez ściany komórkowej są również wrażliwe na tetracykliny. Lymecyklina działa przede wszystkim na Propionibacterium acnes.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Propionibacterium acnes to Gram-dodatnia bakteria beztlenowa wchodząca w skład flory skóry. Bakteria była kiedyś nazywana Bacillus acnes lub Corynebacterium acnes. Bierze udział w rozwoju trądziku. Bakteria żyje głównie w łoju mieszków włosowych, a szczególnie w mieszkach gruczołów łojowych.
Zawiera enzym lipazę i dlatego może wykorzystywać składniki sebum do wytwarzania energii. Dzięki temu bakteria szybko się rozmnaża. Jednak w przypadku stosowania sebum wytwarzane są substancje zapalne. Chemotaksja powoduje gromadzenie się białych krwinek w tkance. Kiedy komórki odpornościowe umierają, pojawiają się krosty wypełnione ropą. Te krosty są głównym objawem trądziku pospolitego.
Lymecyklina hamuje rozmnażanie się bakterii trądzikowych w gruczołach łojowych i mieszkach włosowych. Zapobiega to tworzeniu się krost, cyst i zapalnych pęcherzyków ropnych.
Zagrożenia i skutki uboczne
Lymecyklina leku wymaga recepty. Nie wolno go przepisywać w przypadku stwierdzonej nadwrażliwości na tetracyklinę. Substancja czynna może wiązać się z wapniem w organizmie i tym samym gromadzić go w kości i tkance tworzącej zęby. Może to prowadzić do przejściowych zaburzeń wzrostu, które mogą również prowadzić do zniekształcenia szkliwa zębów. Ponadto mogą wystąpić nieestetyczne przebarwienia zębów. Dlatego tetracyklin, takich jak lymecyklina, nie może być stosowany u dzieci poniżej ósmego roku życia i kobiet w ciąży. Lymecykliny nie wolno również przyjmować w okresie karmienia piersią.
Leku nie wolno przyjmować w tym samym czasie, co doustne retinoidy. Wśród retinoidów są leki, które są również stosowane w leczeniu trądziku.
Podczas przyjmowania leku Lymecycline należy unikać długiego opalania. Pod wpływem bezpośredniego światła słonecznego lub promieniowania UV może wystąpić zaczerwienienie skóry. Ponadto działanie leków rozrzedzających krew (antykoagulantów) można zwiększyć, przyjmując lymecyklinę, co może spowodować krwawienie.
Pacjenci przyjmujący leki zobojętniające sok żołądkowy z powodu rozstroju żołądka nie powinni przyjmować tych leków wiążących kwasy z lymecykliną. Leki zobojętniające sok żołądkowy wpływają na wchłanianie limecykliny do krwi.
Podczas przyjmowania Lymecykliny mogą wystąpić bóle głowy, bóle w nadbrzuszu i nudności. Czasami u około 1 na 100 osób wystąpi wysypka. Drgawki, zmęczenie, wymioty, biegunka, ból gardła, zapalenie skóry i bóle mięśni to również niektóre ze sporadycznych skutków ubocznych.
W rzadszych przypadkach mogą pojawić się poważne, uogólnione reakcje alergiczne. Twarz, w tym oczy i usta, może puchnąć. Obrzęk może rozprzestrzenić się na język i gardło. Może to spowodować zagrażające życiu ataki uduszenia. Ponadto przyjmowanie Lymecykliny może prowadzić do wzrostu ciśnienia wewnątrzczaszkowego, zapalenia jelit, zapalenia języka, zaburzeń widzenia i gorączki.
Jeśli wystąpią wysypki skórne lub objawy alergii, leczenie lymecykliną należy natychmiast przerwać. W przypadku jakichkolwiek innych skutków ubocznych należy jak najszybciej poinformować lekarza prowadzącego.
