Ciałka Meissnera

Plik Ciałka Meissnera są mechanoreceptorami RZS, które wyczuwają zmiany ciśnienia i należą do receptorów różnicowych. Ciałka Meissnera zgłaszają jedynie zmiany ciśnienia i dostosowują się do ciągłych bodźców ciśnieniowych. Nieprawidłowe postrzeganie receptorów jest często spowodowane przez ośrodkowy układ nerwowy.

Co to jest ciałko Meissnera?

Receptory zajmują pierwsze miejsce w ludzkiej percepcji. Te komórki czuciowe wykrywają określone bodźce, a także przekształcają wzbudzenie w język, który centralny układ nerwowy może zrozumieć i przetworzyć.

W przypadku aktywnego i biernego dotykowego zmysłu dotyku, oprócz termoreceptorów temperatury i receptorów noci bólu, rolę odgrywają mechanoreceptory sił działających mechanicznie, takich jak nacisk, wibracje i dotyk. Ludzkie mechanoreceptory odpowiadają receptorom PC, SA lub RA. Ciałka dotykowe Meissnera lub w skrócie ciałka Meissnera szybko dostosowują się do receptorów RA w skórze pachwinowej. Czujniki zostały nazwane na cześć ich odkrywcy Georga Meissnera.

Ciałka Meissnera to receptory ciśnienia, które należą do klasy tak zwanych receptorów różnicowych, a tym samym mierzą zmiany w bodźcach. Ciała Meissnera są w stanie przystosować się do stałego bodźca ciśnieniowego i zamiast informacji o stałym ciśnieniu przekazują jedynie informacje o zmianach ciśnienia do ośrodkowego układu nerwowego. Czujniki również należą do grupy ciał blaszkowatych.

Anatomia i budowa

Ciała Meissnera zlokalizowane są głównie w koniuszku palca i ustach. Nie ma ciał Meissnera w obszarach skóry owłosionej, a tym samym w skórze polnej. Receptory zlokalizowane są w warstwie brodawkowatej skóry właściwej we wszystkich obszarach skóry pachwinowej.

Czujniki mają długość od 100 do 150 µm i mają kształt szpilki. Na zewnątrz narządy receptorowe są otoczone torebką tkanki łącznej, zwaną osłonką okołonerwową, która mocuje ciałka w otaczającej tkance. W tej torebce tkanki łącznej znajdują się włókna nerwowe, które są w dużej mierze otoczone izolującą mieliną. Mielina poprawia przewodnictwo tkanki nerwowej i chroni nerwy przed utratą potencjału. Ciałka Meissnera są zamknięte w pięciu do dziesięciu osłonkach mielinowych w postaci komórek Schwanna, które są ułożone jedna na drugiej.

Zakończenia włókien nerwowych nie są mielinizowane w osłonce okołonerwowej i dlatego są otwarte na bodźce ciśnieniowe z otoczenia. Pod wpływem nacisku otwarte zakończenia nerwowe generują potencjały czynnościowe. Każde ciałko Meissnera ma około 40 do 70 μm szerokości i jest połączone z maksymalnie siedmioma aksonami dendrytycznymi, które owijają się spiralnie wokół komórki.

Funkcja i zadania

Ciała Meissnera szybko dostosowują się do RZS i receptorów różnicowych. Częstotliwość potencjału czynnościowego generowana przez czujniki jest proporcjonalna do szybkości zmiany bodźca ciśnieniowego. Pole recepcyjne ciała Meissnera ma bardzo ograniczony obszar i wysoką rozdzielczość, co prowadzi do lepszego różnicowania bliskich sobie bodźców ciśnieniowych. Ciała Meissnera wytwarzają potencjał czynnościowy tylko wtedy, gdy zmienia się siła bodźca. Na przykład reagują, gdy skóra jest wgnieciona. Jednak gdy tylko dostosują się do nowego niskiego położenia skóry, przestają emitować sygnały.

Ich adaptacja do stałego bodźca ciśnieniowego odbywa się z prędkością od 50 do 500 ms. Ciała Meissnera nie tylko odgrywają kluczową rolę dla ludzkiego zmysłu dotyku ze względu na ich zdolność przystosowania się do nacisku i są na przykład powodem, dla którego ludzie po krótkim czasie nie postrzegają już ubrania na skórze jako wyraźnego bodźca dotykowego. Wraz z mechanoreceptywnymi komórkami Merkela do pomiaru intensywności ciśnienia, ciałkami Ruffiniego do bodźców rozciągających i ciałkami blaszkowymi Vatera-Paciniego do wibracji, ciałka Meissnera tworzą system specjalnie wyspecjalizowanych komórek czuciowych, które rejestrują i systematyzują wszystkie bodźce kontaktowe na skórze zdolny.

Potencjały czynnościowe o określonej częstotliwości spoczynkowej są generowane na włóknach nerwowych ciałek Meissnera, gdy zmienia się ciśnienie. Początkowo częstotliwość potencjału gwałtownie rośnie, ale zaraz po wzroście spada do wartości spoczynkowej, chociaż bodziec wyzwalający nadal działa. Kiedy bodziec ustaje, częstotliwość ciałek Meissnera spada poniżej wartości spoczynkowej, a następnie wraca do niej. Zachowanie odpowiedzi ciałek Meissnera nazywa się reakcją dynamiczną lub fazową. Oprócz ciałek Meissnera, mieszki włosowe są również receptorami różnicowymi.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

W większości przypadków nieprawidłowe działanie ciał Meissnera nie jest spowodowane uszkodzeniem samych komórek czuciowych, a większość chorób związanych z receptorami jest wynikiem uszkodzenia dróg nerwowych przekazujących bodźce.

Takie uszkodzenie może być, na przykład, wynikiem zapalenia ośrodkowej tkanki nerwowej, jak ma to miejsce w przypadku chorób, takich jak choroba autoimmunologiczna stwardnienie rozsiane. Ponadto udary, zawały rdzenia kręgowego, polineuropatie obwodowego układu nerwowego lub guzy ośrodkowego układu nerwowego mogą powodować fałszywe postrzeganie ciał Meissnera. Należy dokonać rozróżnienia między rzeczywistymi chorobami receptorów a chorobami związanymi z nerwami, które często są poprzedzone zatruciem upośledzającym system. W innych przypadkach faktyczna choroba receptora jest spowodowana mutacją receptora. Jeśli taka mutacja występuje, to w przeciwieństwie do chorób nerwowych objawy pojawiają się natychmiast po urodzeniu.

Choroby nerwowe z widocznym połączeniem z receptorami również zwykle powodują ogólne zaburzenia wrażliwości i są nie tylko klinicznie wyrażane jako błędne postrzeganie ciał Meissnera. W przypadku chorób związanych z receptorami, spowodowanych mutacjami, mutacja prowadzi do powstania wadliwych receptorów. Oznacza to, że komórki czuciowe nie są już na przykład zdolne do wiązania ligandów, przekazywania sygnałów lub transdukcji sygnałów. Inne mutacje nie zawierają ciałek Meissnera w wystarczających ilościach lub nie wytwarzają ich w wystarczającej ilości od samego początku. Choroby związane z receptorami to także tak zwane choroby kanałów jonowych, które pozwalają organizmowi Meissnera na generowanie niewystarczających potencjałów czynnościowych.