Wszystkie procesy powstawania nowych naczyń krwionośnych zachodzące w organizmie osoby dorosłej można podsumować jako unaczynienie, a zwłaszcza angiogenezę. Plik Neowaskularyzacja W przeciwieństwie do tego jest bardziej znany jako patologiczne, a zatem patologicznie nadmierne tworzenie się nowych naczyń. Ta nowa formacja zachodzi na przykład w kontekście raka i jest wykorzystywana do dostarczania guzom składników odżywczych i tlenu.
Co to jest neowaskularyzacja?
W ramach tzw. Unaczynienia powstają mniejsze naczynia krwionośne. W związku z tym unaczynione tkanki zawierają szczególnie dużą liczbę naczyń krwionośnych i znacznie silniej krwawią po urazach, co sprzyja gojeniu się ran.
Fizjologiczne procesy powstawania nowych naczyń podsumowano technicznym terminem angiogenezy. W angiogenezie nowe naczynia krwionośne rosną w procesie rozszczepiania i kiełkowania z istniejących naczyń krwionośnych, na przykład w celu ominięcia zwężeń. Oprócz sił ścinających w naczyniach procesy te zależą przede wszystkim od stężenia we krwi monocytów immunologicznych. Unaczynienie może być używane jako synonim angiogenezy lub oznacza dopływ pełnej krwi do tkanki lub narządu.
Neowaskularyzacja jest używana jako termin ogólny dla wszystkich nowych formacji naczyń w organizmie dorosłym. Ponieważ w organizmie dorosłym, oprócz gojenia się ran, tworzenie nowych naczyń wiąże się zwykle ze zjawiskami patologicznymi, termin neowaskularyzacja jest zwykle używany również do opisu choroby.
W tym kontekście neowaskularyzacja występuje zawsze wtedy, gdy proces angiogenny nie jest procesem fizjologicznym, ale patologicznym. W związku z tym nadmierna neowaskularyzacja w kontekście chorób nowotworowych lub zwyrodnienia plamki żółtej jest określana jako neowaskularyzacja. Fizjologiczna neowaskularyzacja w organizmie dorosłym jest nazywana raczej waskularyzacją niż neowaskularyzacją, chociaż w rzeczywistości jest nowo utworzona.
Funkcja i zadanie
Podczas angiogenezy powstają nowe struktury naczyniowe z wyściółką komórek śródbłonka oraz komórkami mięśni gładkich i perycytami. Angiogeneza to proces gojenia ran, którego nie należy lekceważyć. Krew zaopatruje wszystkie tkanki i narządy w składniki odżywcze i tlen. Ponadto substancje przekaźnikowe docierają przez krew do poszczególnych tkanek. Przez krew transportowane są także komórki układu odpornościowego. Dlatego niezbędne jest połączenie krwi w tkance.
W tym kontekście angiogeneza zapewnia przeżycie tkanek, których połączenie krwi zostało przerwane w wyniku urazów. W międzyczasie, wraz z terminem waskularyzacja, termin angiogeneza ustabilizował się jako termin ogólny obejmujący wszystkie formy tworzenia się nowych naczyń w organizmie dorosłym. Oprócz opisywanego procesu gojenia się ran występuje np. Waskulogeneza, w której na bazie krążących komórek macierzystych lub angioblastów powstają struktury naczyniowe, które stają się komórkami śródbłonka.
Podczas arteriogenezy powstają tętnice i mniejsze tętniczki, które poprzez rekrutację komórek mięśni gładkich uzyskują pełnoprawne ściany naczyń. Zasadniczo ten sam proces zachodzi w tworzeniu nowych żył.
Wszystkie wyżej wymienione nowe naczynia krwionośne to unaczynienia i czasami opierają się na uwalnianiu czynnika wzrostu VEGF. Podczas neowaskularyzacji dochodzi do miejscowo ograniczonej nadprodukcji VEGF. Tę nadprodukcję można przypisać na przykład uwalnianiu przez komórki nowotworowe. Kiedy choroba nowotworowa postępuje, komórki nowotworowe inicjują neowaskularyzację, tak że rosnący, stopniowo rozprzestrzeniający się guz jest odpowiednio ukrwiony, a tym samym otrzymuje wystarczającą ilość tlenu i składników odżywczych do wzrostu.
W tym kontekście blokada neowaskularyzacji może zatrzymać wzrost guza. Zasada ta jest stosowana w antyangiogennej terapii nowotworów w leczeniu pacjentów z rakiem.
Choroby i dolegliwości
Neowaskularyzacje występują w kontekście wielu chorób nowotworowych. Nadmierna neowaskularyzacja nie zawsze musi być związana z nadmierną produkcją VEGF, ale z guzem. Przyczyną nadmiernego unaczynienia może być wiele innych procesów patologicznych, zwłaszcza gdy w oku pojawiają się nowe naczynia krwionośne. Na przykład wysiękowe „mokre” zwyrodnienie plamki żółtej lub retinopatia cukrzycowa, która jest również znana jako retinopatia proliferacyjna.
Ponadto neowaskularyzacja zachodzi w kontekście jaskry neowaskularyzacji, a także towarzyszy retinopatii przedwczesnej. U pacjentów z soczewkami kontaktowymi często obserwuje się również neowaskularyzację rogówki.
W zależności od przyczyny nienormalnie nadmierne procesy waskularyzacji są leczone inaczej. W celu osłabienia angiogenezy najczęściej przeprowadza się terapię antyangiogenetyczną, w której pacjent otrzymuje np. Przeciwciała monoklonalne neutralizujące VEGF. Na przykład leczenie bewacyzumabem lub rhuMAb-VEGF zostało zatwierdzone dla pacjentów z przerzutowym rakiem jelita grubego i ma na celu zablokowanie tworzenia nowych naczyń krwionośnych, co ostatecznie blokuje również wzrost guza.
Substancja czynna bewacyzumab jest obecnie stosowana także w leczeniu raka piersi, raka nerki i raka płuc. Ponadto istnieją obecnie terapie antyangiogenne z użyciem przeciwciała ramucyrumabu, które wiąże się z receptorem VEGF R2 iw ten sposób blokuje receptor angiogennego czynnika wzrostu VEGF R2. Zablokowanie zapobiega tworzeniu się naczyń krwionośnych, ponieważ tworzenie się jest stymulowane jedynie przez kompleks receptor-czynnik wzrostu, który teraz już nie ma miejsca. Do tej pory ramucyrumab był stosowany głównie w leczeniu raka żołądka.
Inaczej przedstawia się sytuacja w przypadku terapii nadmiernej neowaskularyzacji niezwiązanej z chorobami nowotworowymi. W przypadku neowaskularyzacji w kontekście stosowania soczewek kontaktowych celem terapii jest wstrzymanie stosowania soczewek kontaktowych. Ponadto do regulacji angiogenezy stosuje się leki miejscowe. Te leki to zwykle krople do oczu. Głównymi używanymi składnikami aktywnymi są sterydy i GS-101. Ta ostatnia substancja jest antysensownym oligonukleotydem.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
