Zapomnieć

Zapomnieć to naturalny proces, który nasila się wraz z wiekiem. Zapominanie pomaga również zachować zdrowie psychiczne, ponieważ nie jesteśmy w stanie zapamiętać wszystkiego, co widzimy, słyszymy, smakujemy, wąchamy i czujemy.

O czym zapominasz?

Istnieją dwie teorie dotyczące zapominania: jedna zakłada, że ​​z czasem wszystkie obrazy i przechowywane informacje blakną, a ostatecznie znikają całkowicie. Oznaczałoby to, że im więcej czasu mija, tym więcej zapominamy. Ta teoria nie została udowodniona. Po drugie, zapominamy, ponieważ na niektóre rzeczy nakładają się ciekawsze i nowe wrażenia. Dostęp do starych informacji staje się wtedy coraz trudniejszy.

Za wydajność pamięci odpowiada kilka regionów mózgu, głównie kora przedczołowa (płat czołowy) i hipokamp. Hipokamp służy do przechowywania zawartości pamięci. Płat czołowy z przodu mózgu łączy zawartość pamięci z ocenami emocjonalnymi.

Wydajność pamięci poszczególnych osób może być bardzo różna i zależy od wieku, treningu i chęci do nauki. Wydajność pamięci stale się poprawia do 20 roku życia. Stopniowo zmniejsza się od 30 roku życia i może prowadzić do problemów z pamięcią w starszym wieku. Na pamięć mają również wpływ wypadki lub operacje mózgu.

To, że o czymś zapominamy, niekoniecznie oznacza, że ​​treść zostaje nieodwracalnie utracona w pamięci. Czasami można je wskrzesić, zostały po prostu „pogrzebane”.

Kluczowe bodźce ułatwiają dostęp do informacji w pamięci. Artyści zajmujący się pamięcią wykorzystują tę wiedzę i łączą liczby z obrazami, aby na przykład lepiej zapamiętać treść.

Funkcja i zadanie

Zapominanie jest naturalnym procesem i zdarza się często i każdemu przez cały dzień. Zapominamy, aby móc skoncentrować się na tym, co najważniejsze. Jednak zapominanie może również oznaczać utratę własności intelektualnej, a tym samym utratę kontaktu z rzeczywistością, jak ma to miejsce w przypadku niektórych chorób mózgu.

Istnieją różne teorie na temat funkcji i procesu zapominania. Zapominanie pojawia się raz, ponieważ między obserwowaniem a zapamiętywaniem rzeczy minął pewien czas. Każde słowo, każde uczucie i każda myśl jest zakotwiczona w naszej pamięci. Bez mocy pamięci nasza świadomość składałaby się tylko z wybranych chwil. Zapominanie chroni nas również przed nadmierną stymulacją, bo gdybyśmy zapamiętali wszystkie informacje, nie bylibyśmy już w stanie ich przetworzyć.

Do dziś język naszego mózgu nie został tak naprawdę odszyfrowany. Składa się ze 100 miliardów komórek nerwowych, które są połączone, tworząc gęstą sieć neuronów.

Jeśli komórka nerwowa jest wzbudzona przez bodziec, który ją uderza, impuls elektryczny jest przekazywany do sąsiedniej komórki. Gdy tylko nauczymy się czegoś nowego i zakotwiczamy to w naszej pamięci, połączenia między neuronami wzmacniają się, stają się gęstsze i silniejsze. Im częściej to powtarzamy, tym silniejsza staje się sieć.

Jednak proces zapamiętywania jest jak układanka. Wiele luk wypełnia zgadywanie. Jednak zapominanie zależy również od indywidualnej kondycji fizycznej i wydajności mózgu. Im silniejsze zaangażowanie emocjonalne, tym dłużej przechowywane są informacje.

Wrażenia kojarzone z pozytywnym nastrojem są lepiej zapamiętywane niż mniej wzruszające. Pamięć można bardzo dobrze wytrenować, a zatem można znacznie zwiększyć szybkość pamięci.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Wydajność pamięci to wiedza, którą możemy odtworzyć świadomie i nieświadomie (np. Podczas jazdy na rowerze lub pisania na maszynie). Zapomnienie jest wzmocnione wieloma wpływami. Na przykład stres jest największym czynnikiem ryzyka zapomnienia u zdrowej osoby. Uważa się, że hormon stresu kortyzol uszkadza komórki nerwowe odpowiedzialne za pamięć.

Za produkcję kortyzolu odpowiedzialne jest podwzgórze. Mechanizm zapewnia, że ​​zbyt dużo kortyzolu nie zostanie uwolnione i wystąpi trwały stres. Ten mechanizm kontrolny nie działa u osób z depresją. Coraz więcej kortyzolu wpływa do mózgu, co prowadzi do ciągłego stresu i pogorszenia pamięci.

Nawet ludzie z uszkodzeniem obszarów mózgu odpowiedzialnych za pamięć mogą zachować informacje tylko przez bardzo krótki czas. Uszkodzenie hipokampu prowadzi do ciężkiej amnezji. W zależności od rodzaju choroby wpływa to na pamięć krótkotrwałą lub długotrwałą.

Wpływ na wydajność pamięci jest bardzo różny i może ulec poprawie lub pogorszeniu, w zależności od tego, który obszar mózgu jest dotknięty. Bez tych obszarów żadna świadoma pamięć o przeszłości nie jest możliwa. Przyczyną może być nadmierne nadużywanie alkoholu, infekcja mózgu lub uraz mózgu.

Jest też sytuacja odwrotna, że ​​choroby czy wypadki prowadzą do bardzo dobrej pamięci. Jest to jednak rzadkie i można je zaobserwować na przykład u niektórych osób z autyzmem, które mają pamięć fotograficzną.

Wraz z wiekiem pamięć przechowuje coraz mniej nowych informacji. Demencja jest najbardziej zauważalną chorobą, która wiąże się ze zmianami w mózgu i utratą pamięci i prowadzi do śmierci w zaawansowanym stadium. Choroba dzieli się na trzy fazy, z których każda trwa do siedmiu lat. W niektórych przypadkach osoby dotknięte chorobą nie pamiętają już swojego imienia i stopniowo zapominają o najprostszych krokach. Na przykład nie wiedzą już, że podczas jedzenia wkłada się łyżkę do ust.

Po wyleczeniu depresji powraca również normalna pamięć. Ale w przeciwieństwie do depresji, utrata pamięci u pacjentów z demencją nie jest już odwracalna.